metropolis m

‘Soms denk ik aan een tentoonstelling of een werkstuk als een chirurgisch ding, verschillende losse delen plak je aan elkaar, alsof je het echt timet, edit, zoals bij film. Bij mijn vorige tentoonstelling in het Van Abbemuseum in 2011 was hier heel zorgvuldig over nagedacht, maar in dit geval dacht ik, ik ga gewoon naar Den Haag, ik neem een hoop werk mee, en dan kijk ik hoe het uitpakt. Het enige dat ik zeker wist was dat ik een apparaat zou maken dat beamers aanstuurt, waardoor beeldmateriaal rond wordt geprojecteerd, als flippo’s die groter en kleiner worden. Vervolgens maak ik een choreografie van informatie. Banaal gesteld zijn er lichte werkstukken, en confronterende werken die wat zwaarder op de maag liggen. Hiermee maak je een ritme waarbij mensen een paar aangename werkstukken zien, en dan BAF! Zo moet je trekken en duwen, dat is een manier van fascineren. Om het heel katholiek te zeggen: het is een kwestie van wanneer til je de hostie op, en wanneer laat je hem weer zakken. De katholieke kerk heeft een theatertaal die zich door de eeuwen heen heeft bewezen, het is mooi om daarvan af te tappen.’

‘Van punkzangeres Truus de Groot heb ik geleerd om snel te zeggen: nu is het klaar. De vorm moet niet voorbij gaan aan de kernachtigheid van het idee. Ik zit niet zo te verkennen hoe iets een betere vorm zou kunnen hebben. Ik bedenk iets, maak het en dan is het klaar. De ene keer is het lomp, de andere keer juist geraffineerd.’

‘Volksvervorming vind ik mooi, het vervormen van de volkscultuur, maar in Nederland is dat niet zo aan de orde. De volkscultuur is hier behoorlijk arm, je hebt de klompendans en André Hazes, meer is het niet, het leeft hier niet meer zo. Het is mooi om te spelen met de taal waar mensen door verblind worden.’

‘Nee, fragmentatie vind ik wel interessant. Je kunt investeren om iets zorgvuldig te vertellen, maar interessante fragmenten tonen vind ik mooier. De ander moet dan zelf bruggen zien te maken. Verwarren is geen doel op zich. Ik heb erg veel werelden gezien, en daardoor zoveel meer perspectieven aan te bieden dan die hier vertrouwd zijn. Dat wil ik graag laten zien, dat doe ik, dat is gezond. Men verdient verwarring…maar ze mogen er ook uit zwemmen.’

‘Dat verschil is erg groot. Wat mij als persoon betreft, in Nederland twijfelt men aan mijn Spaanstalige kant, omdat ik geen zwarte snor heb en Fernandes heet. Mijn Spaanstalige gedeelte kunnen Nederlanders moeilijk beoordelen en bevindt zich dus in een verblindende vlek, speelt vaag op de achtergrond. Daardoor wordt ik hier meer op mijn beeldende kunst merites beoordeeld. In de Spaanstalige wereld is het andersom.’

Dit jaar doe ik radioprogramma’s voor de Spaanstalige wereld vanuit Madrid, in augustus ga ik op tournee door Japan. De laatste drie maanden van het jaar ga ik bovendien aan het werk in het keramisch centrum in Den Bosch. Daarnaast ben ik aan verschillende filmwerkstukken bezig. Ik speel in september in de Melkweg voor het festival van de Haperende Mens.

Het mooie aan het beeldende werk vind ik dat ik dat volkomen bruut kan benaderen. Ik verhoud mij niet tot het academische, hoef geen Prix de Rome te winnen, ik realiseer wat er over de rand van de volle emmer stroomt. Op mijn laptop staat, op een paar stroken gaffertape en naar het publiek gericht, geschreven: we do it what we wanna do it. In dat soort lompe Engels.