metropolis m

Toch is Jolly Joker geen party initiatief vertelt ze. Ze begonnen deze ruimte omdat ze met hun drie samen heel veel goede kunstenaars kennen die wel of niet beroemd zijn of waren, die wel of niet getoond worden maar waarvan zij denken dat het goed is ze in een andere context te tonen. Een niet institutionele context is dat. Het niveau is hoog, er wordt professioneel gewerkt maar toch is het geen instituut met een curatoriele benadering. Het is vrij, de kunst staat centraal en kunstenaars nemen heel graag deel. Alle institutionele entertainment rond kunst is hier weggehaald.

Reitmeier kwam vanuit München naar Nederland voor de Rijksakademie. Daar is ze sinds november klaar mee en ze werkt nu weer in een eigen studio. Ze is bezig met tekenen en experimenteren. Op haar werktafel liggen verschillende experimenten met materialen zoals was, epoxy en latex. Ze zegt dat ze rommelig werkt maar ik zie toch een zekere orde en rust. Opruimen is beslissen voor haar. Het proces waar ze nu in zit blijft eigenlijk zo tot ze het werk gaat tentoonstellen. Dan komt uit deze serie experimenten en oefeningen een werk naar voren.

Reitmeier maakt grote installaties waarvan ze er ongeveer twee per jaar kan maken. Ze werkt dagelijks, heeft die regelmaat nodig maar ook de tijd en rust om zich te ‘vervelen’ (in een boek dat ik aan het lezen ben heet dat ‘unobstructed thinking time’). Soms blijft een werk of idee een aantal maanden liggen, zwerven voor het zijn plek vindt. Ze werkt namelijk niet conceptueel waarbij een idee haar proces drijft maar via experimenten, materialen en onderzoek.

Het valt me op dat ze in een bak met materialen waar eigenlijk vooral metallic pigmenten in zitten, ook stukjes van een werk bewaart: een stuk rood met zwart latex en twee houten vormen die met beschilderd papier en dan epoxy zijn afgewerkt. Voor haar is er blijkbaar een continuüm tussen die onverwerkte materialen zoals pigment en onderdelen van haar werk in wording. Ze zitten in dezelfde toolkit.

We kijken samen naar haar publicatie Sweet Water (2012-2013) en documentatie van haar laatste presentatie bij de Rijksakademie Open. De dichtheid en diversiteit van materialen is enorm: keramische tegelvloer, architecturale ingrepen, latex vormen, bananenschillen, afgietsels van handen en tenen, gipsen sculpturen, foto’s, nep-tanden, tekeningen… En dan vergeet ik vast nog een hele boel. En toch stralen die grote omvangrijke constellaties rust uit, er is lucht en ruimte om te ademen en denken.

Het gaat haar bij haar installaties minder om de individuele componenten – al zijn die uiteraard heel belangrijk – en meer om het effect wat ze samen teweegbrengen en bereiken. Verplaats dingen en dat effect verandert. Haar installaties zijn eigenlijk een soort systeem dat flexibel is, vrij, veranderlijk en dat in een tentoonstelling of boek tijdelijk even bevroren wordt in een bepaalde opstelling zonder dat dat de permanente staat van het werk is.

De onderdelen van haar installaties zijn met de hand gemaakt en gevonden voorwerpen worden aangepast en veranderd. Als ze iets heeft gemaakt of mee naar huis genomen, zoals zout wat ze vond of een grote roestige stang, dan stelt ze zichzelf de vraag waarom ze dit moest meenemen. Op een gegeven moment land het object dan en vindt zijn plaats in haar wereld.

Dit is deel twee in de studio-estafette die Maaike Lauwaert elke week naar een nieuwe kunstenaar brengt. Het vorige bezoek was aan Sarah- Jane Hoffman