Studio-estafette #13: Frank en Michiel
Elke paar weken bezoekt Lotte van Geijn een kunstenaar die vervolgens bepaalt naar wie het volgende atelierbezoek gaat. Vandaag een bezoek aan de studio van Frank en Michiel in Arnhem.
‘Jullie studio-estafette op Metropolis M is eigenlijk als de playercam van het NOS sportjournaal!’, zegt Michiel vrolijk. Ik kijk hem waarschijnlijk een beetje verbaasd aan, want ik kan het woord niet meteen plaatsen. De playercam blijkt een vergelijkbaar principe te hebben als onze reeks en als ik op internet zoek zie ik een filmpje van voetballer Kees Luyckx die ons met een handcameraatje rondleidt door zijn leven in Denemarken. Daarna zal hij de camera doorgeven aan een door hem gekozen speler. ‘Dus wij bepalen wie de volgende kunstenaar zal zijn in de estafette? Dus dat kan ook iemand zijn die we helemaal niet goed vinden?’, grapt Frank.
Het leukste vind ik zelf de onvoorspelbaarheid bij wie je elke keer op atelierbezoek belandt. Nu dus een kijkje bij het duo Frank en Michiel in Arnhem. De studio is tegelijkertijd kantoor, opslag en atelier. Het nieuwe decor voor het aankomende project op de Supermarket – Stockholm Independent Art Fair 2017 is in volle opbouw en vult meer dan de helft van de ruimte. ‘Net groot genoeg om een persoon van top tot teen op de camera te krijgen’, legt Frank uit. ‘Eigenlijk begint de studio een beetje krap te worden.’
Opvallend is dat website van het duo eigenlijk een YouTube kanaal is. In mooie donkere pakken met blauwe stopdassen zien we het duo in verschillende video’s vertellen over hun eigen werk. Als presentatoren lijken ze zich prettig te voelen voor de camera en vrij te spreken. Even twijfel ik over echtheid van de inhoud, want de verhalen lijkt soms too good to be true voor een duo dat zijn carrière net begonnen is en als thema onderzoekt: Wat is succes? Maar na een beetje online achtergrondonderzoek blijkt dat ze bloedserieus zijn. THE ART LOVERS (2016) is bijvoorbeeld een project dat ze hebben uitgevoerd in een peeskamer op de wallen in Amsterdam in samenwerking met het Van Gogh Museum. Het was een contactadvertentiepagina voor kunstenaars, onderzoekend wat de balans is tussen zichzelf in de markt zetten en tegelijkertijd autonoom blijven.
Op zoek naar het grote succes, zonder talent. Frank: ‘We kunnen niet acteren, we kunnen niet zingen, wat blijft er dan nog over?’ Michiel: ‘Zoenen met Carice van Houten!’ Ze bedachten dat meeliften op het succes van een ander, in dit geval dus actrice Carice van Houten., misschien zou helpen. Helaas bleek Carice zelf hier minder tijd en zin te hebben, maar het inspireerde het duo tot het maken van de film THINGS THAT MAY NOT REALLY BE THERE (2013) die ze geen windeieren zou leggen. Honderden romantische dramafilms werden er door het duo afgestruind naar bruikbare scènes waarin de dialoog niet verwees naar iets eerders uit de film en de inhoud van de tekst bruikbaar kon zijn rondom het thema. Frank verzucht: ‘Na uren van die dramafilms kijken had ik thuis even behoefte aan een lekkere actiefilm. En toen bleek precies in Mission Impossible een bruikbaar stukje te zitten!’ Het geluid zijn de originele dialogen uit de film, maar Frank en Michiel, verkleed als de personages spelen de filmfragmenten bijna perfect na qua mimiek, ademhaling en houding. De achtergrond is zwart, waardoor nog meer focus ligt op op de bewegingen. Het is bij vlagen grappig, maar vooral door de precisie van het nadoen een goed werk geworden. De film won de TENT Academy Awards Publieksprijs 2013, de M2LIVE Filmprijs en JCE Award die voor het duo weer nieuwe deuren opende. Geen slecht resultaat.
Het project waar ze nu aan werken is een serie nagebouwde decors van reclamespots. Geïnspireerd op de cameo: de bekende acteur die in een klein rolletje in een film als zichzelf verschijnt, draaien Frank en Michiel dit gegeven om: iedereen kan de rol spelen in het nagemaakte reclame decor. Met zo low budget mogelijke materialen proberen ze een zo groot mogelijk effect te creëren. Een rots op de achtergrond van een parfumreclame wordt met papiermaché in elkaar gezet, een verlichte stad bij nacht wordt een zwart doek met gaatjes erin met licht erachter, maar alles is gefocust op het creëren van een zo realistisch mogelijke werkelijkheid. Als toeschouwer mag je straks de gouden jurk aan trekken en in de scène spelen.
De droom van Frank en Michiel is om uiteindelijk het project in Palais du Tokyo te presenteren, waarbij je als bezoeker in een reeks van verschillende reclamedecors kan figureren en aan het einde een compilatie te zien zal zijn van jouw optredens. Hopende dat de echte acteurs en actrices ook de tentoonstelling bezoeken. Na ze gesproken te hebben geloof ik dat bij Frank en Michiel niks meer onbereikbaar is.
Code Rood toont nieuw werk van Frank en Michiel op Supermarket – Stockholm Independent Art Fair 23.03 t/m 26.03.2017 – Aflevering 12 uit de studio-estafette, een bezoek aan Matthias Schaareman is HIER te lezen.
Lotte van Geijn
is beeldend kunstenaar en schrijver
