metropolis m

‘Een vrouw is het omgekeerde van een schelp: hard van binnen en zacht van buiten.’ Ik sta te praten met performancekunstenaar Mireille Tap, we staan naast haar zen-tuintje zoals ze het liefkozend noemt, what the shells tell us (performance) (2017). Op grond ligt een eiland van wit zand waarin schelpen en steentjes liggen. Eén binnenruimte is leeg gelaten. Aan twee touwtjes uit het plafond hangt een parmantig roze serveerstersschortje.

circa…dit is een expositieruimte in het centrum van Arnhem. Toen de gemeente Gelderland in 2010 besloot verschillende CBK’s te sluiten waaronder de vestiging in Arnhem, vonden Ruud Bruinen en Marjolein de Groen het tijd voor een nieuwe plek in de stad. De huidige locatie was van binnen al weggesloopt, maar na een investering om het trappenhuis opnieuw aan te leggen ging circa…dit in 2012 met drie verdiepingen van start. In de loop van de tijd is de bovenste verdieping afgestoten en beneden is nu een plek voor optredens, performances en filmavonden, maar de overgebleven ruimte is voor exposities.

Het uitgangspunt is het tonen van kunstenaars dwars door de generaties heen, maar kunstenaar Anand Mahabier, die regelmatig tentoonstellingen bezoekt bij circa…dit, vond dat de generatie jonge kunstenaars ondergewaardeerd werd. Weak Force is de tweede tentoonstelling in een reeks die Mahabier nu cureert waarbij hij een net afgestudeerde koppelt aan iemand die nog bezig is met zijn studie. Mireille Tap en Leroy Verbeet kregen de werktitel Weak Force van hem mee.

‘Hij bedoelde iets met atomen geloof ik, maar we hebben de titel zelf anders geïnterpreteerd.’ Tap en Verbeet kende elkaar wel al, maar in een gezamenlijke werkperiode van week leerde ze elkaar pas echt kennen. Ze onderzochten elkaars methode en motivatie intensief. Verbeet is open en eerlijk als hij toegeeft dat zijn zwakke plek is dat hij niet alleen kan zijn. Door middel van portretfotografie heeft hij een reeks gemaakt van de mensen die dichtbij hem staan. altogether here we come i never wanted to be alone (images) (2017) is geïnspireerd op het staatsieportret; ze kijken niet in de camera en het harde licht komt van één kant. In een tweede reeks zijn dezelfde mensen te zien, maar nu in verassende houdingen. Tap komt voorbij, ze is beeldschoon en fotogeniek. Ze kijkt ons aan met een blik vol vrouwenpower.

Tap onderzoekt wat intimiteit is in haar performances. Ze is aangetrokken tot het medium doordat het event altijd nu en tijdelijk is, een moment opname. Er zijn wel registraties van de openingsperformances te zien, maar ze zegt nadrukkelijk dat dit geen werk is. Ze draagt het roze schortje, haar haar is opeens een meter langer en in twee mooie vlechten. Ik zie in de registratie dat Tap de vrouwen die op de opening zijn vraagt om plaats te nemen in de lege binnenruimte van het schepeneiland. Even is er contact, maar waar het overgaat blijft tussen hen, als een boodschap uit een schelp die je aan je oor houdt.

In buddytreatment (performance) (2017) hurkt ze neer op een wit rolkussen, een bezoeker wordt gevraagd te gaan liggen op de ongelijke wipwap voor haar en legt haar hoofd in de schoot van Tap. Het is een kwetsbare houding. Tap masseert haar slapen en tikkelt haar gezicht. Terwijl nog drie andere uit het publiek gevormde koppels hetzelfde doen en haar geluidsimprovisatie volgen. Rub rub rubb rub rubb rub rub, push pushhhh pussssh, wipe. wipe. Als in een mantra neemt Tap hen mee in een afwisseling van lange uithalen tot staccato herhalingen. Ik vind het jammer dat ik de opening heb gemist, want ik had ook graag even mijn hoofd in haar schoot gelegd en mij laten meevoeren in haar  extase.

circa…dit gaat zijn vijfde jaar in en als ik met Ruud Bruinen spreek vertelt hij mij over de toekomstplannen. Van september tot december zal er een reeks groepstentoonstellingen zijn die hopelijk zal leiden tot interesse van iemand of een collectief om circa…dit over te gaan nemen. ‘Ik ben namelijk al vijfenzestig! En het wordt tijd de plek over te dragen aan een nieuwe generatie.’ Het zou mooi zijn als iemand straks de nieuwe trend van het tonen van jonge makers zou doorzetten op deze centrale locatie in Arnhem.

 

Weak Force, Mireille Tap en Leroy Verbeet, circa…dit Arnhem, 24.02.2017 t/m 19.03.2017

Aflevering Micro Art Initiatives#3 Rib in Rotterdam is HIER te lezen. 

Lotte van Geijn

is beeldend kunstenaar en schrijver

Recente artikelen