metropolis m

Als hij mij een rondleiding geeft door de levendige broedplaats met gezamenlijke keuken en een algemene werkplek met een grote verscheidenheid aan machines die iedereen mag gebruiken, is het zonde om te horen dat ze hier over een paar maanden weg moeten. Maarten Nico vertelt over zijn ervaringen met Amsterdam; dat het steeds onbetaalbaarder wordt om hier te kunnen blijven als kunstenaar, de cafés in het centrum waar hij zich niet thuis voelt, het rechtse geluid dat je er om je heen hoort: ‘als je erbuiten valt, dan zoek je het maar uit’. Hij stemde Partij voor de Dieren omdat hij enthousiast werd van hun plannen tot echte hervorming en vernieuwing. Het is de functie die hij ook voor de kunst voor ogen heeft, het aanzetten tot verandering.

Maarten Nico flaneert door de wereld en op zijn tocht komt hij dingen tegen die blijven hangen aan de haakjes in zijn hoofd. Zijn praktijk vergelijkt hij met die van de filosoof, alleen dan is zijn uitingsvorm beeldend. De vorm volgt het concept. De iconische rode Amerikaanse wegwerpbekers zijn zo’n voorbeeld, hij maakte ze in keramiek met een kleine schaalvergroting. Daarmee de loep leggende op de huidige wegwerpgeneratie. Op de bekers staat in Griekse letters SOCRATES.

Afgelopen jaar studeerde hij af aan de Dirty Art Department van het Sandberg Institute. Daar ontmoette hij veel verschillende mensen, voornamelijk uit Europa. Het heeft zijn blik verschoven en hij droomt hardop over een leven in Parijs. De energie van de stad, de taal, de literatuurgeschiedenis, maar ook Athene trekt hem aan. De crisis die daar gaande is, hij vergelijkt het met Mexico-stad in de tijd dat Francis Alÿs Sometimes Making Something Leads to Nothing (1997) maakte, de performance waarbij hij een blok ijs door de straten van de stad duwde totdat het gesmolten was.

Voor een gezamenlijk project ging hij vorig jaar met de master naar Milaan. In een gekraakt pand in het centrum organiseerden ze dagelijks een nieuwe tentoonstelling, ze creëerden een hotel en als community verbleven ze er zelf constant. In de periferie van de Milan Design Week waren ze context van, maar niet onderdeel van. Uiteindelijk zijn ze nu, een beetje paradoxaal, een jaar later genomineerd voor de Milan Design Award; een prijs voor de beste tentoonstelling tijdens het evenement. Dus vliegt Maarten Nico volgende week naar Milaan. Eigenlijk had hij een ander idee. Met een busje van Amsterdam naar Milaan rijden en onderweg lokale prullenbakken meenemen en deze op zelfgemaakte sokkels presenteren in de openbare ruimte. ‘Als je een beetje anders bent, word je weggegooid.’ Toch is hij ook blij met de nominatie. Het was een hele intensieve periode om constant in de tentoonstelling aanwezig te zijn.

Maarten Nico flaneert tussen verschillende werelden door, maar benadrukt dat het voor hem erg belangrijk is om de plekken waar de kunstcontext heerst, te blijven aanraken. Als we samen door zijn website scrollen, langs de dingen die hij heeft gedaan, stopt hij bij een performance die hij een paar jaar geleden deed ergens in Amsterdam als onderdeel van Art Release. Hij reciteert hardop: ‘What up bitch?! / Yes! / About ten thousand years ago it all started / Need turning into desire, desire turning into STDs / Bad touch boy! Bad touch / (…)’ Maarten Nico kijkt op van het scherm en kijkt me aan, ik weet niet of hij bloost of dat zijn wangen nog gewoon een beetje rood zijn van de zon van gisteren.