metropolis m

‘Blijf maar half uurtje zo staan, Anan!’ Ik hoor een lach, maar zie alleen de twee handen van Anan Striker die een groot doek omhooghoudt. Als hij het een beetje laat zakken, steekt zijn hoofd grappig boven het werk uit. Hij kijkt van bovenaf naar beneden op zijn schilderij. Ik zie verhalende elementen, die met eigenwijze vlotte toets, doeltreffend op het doek zijn aangebracht.

Een kat kijkt de toeschouwer kat-uit-de-boom-kijkerig aan, op de achterkant van een spieraam is een portret van een man te zien, een vrouwenbeen steekt sierlijk de lucht in; ze houdt sensueel een sigaret tussen haar tenen, herkenbare elementen als een houten plank en een hoed lijken te zweven in de ruimte, een hoop stront met peuken ontsiert de voorstelling. Twee kruisende stokken denk ik te herkennen als jalons, maar Striker corrigeert mij, het zijn paaltjes waarmee je een doeltje kan maken tijdens de voetbaltraining.

Striker is jarenlang keeper geweest. Het spreekt tot de verbeelding als hij met zijn lange armen omhoog een volgend doek ophoudt en zijn dunne lijf erachter verdwijnt. Ik zie hem in gedachte de ene na de andere bal uit het doel duiken. Hij schreef ooit een scriptie over kunst en voetbal en in de hoek staat een recent geschilderd portret van Ajax-keeper André Onana. Anan, Onana; de woordspelling is een dankbare bijkomstigheid voor Striker, die al van jongs af aan een fascinatie voor typografie en muziek heeft. Het is opvallend hoe hij zijn verschillende talenten weet samen te ballen tot één verhaal.

Naast zijn schilderijen is hij deel van dj-duo MONO BROS, doet hij de raamtypografie van verschillende bedrijven en is hij een beoefent tekenaar. Soms kan het een worsteling zijn om te schakelen tussen verschillende disciplines, in opdracht van en dan weer alles uit jezelf halen, maar bij Striker lijkt het omgekeerde waar. Iedere activiteit inspireert hem weer voor de andere. Zijn ervaringen van de afgelopen drie jaar als dj-duo vormde de inspiratie voor een boek bestaande uit vierenveertig pentekeningen; grappig, ontroerend en puur. Aan de kast hangt een zelfgemaakt masker, hij droeg het tijdens een muziekoptreden.

Voor een poster voor een tentoonstelling van het Sandberg Instituut besloot hij de oplage van honderden affiches handmatig te schrijven. In een non-stop sessie van veertien uur zocht hij de grens op van zijn kunnen. In mijn ogen een performance en onderzoek, maar uiteindelijk een betaalde klus in opdracht. Tijdens het schilderen kijkt hij rond in zijn studio, een kwast die een spons omhooghoudt, een mannequinbeen of een gekregen kunstwerkje van een collega kunnen zomaar opeens terugkomen in een schilderij.

Striker schildert soms ook met zijn mobiele telefoon in de hand. Het makkelijke aan onze tijd is dat alles online te vinden is. Maar Striker plaatst er ook zijn kanttekeningen bij. Alles is tweedimensionaal op zo’n scherm, dat is toch anders dan een object naschilderen. Ook als dj gebruikt hij alleen ouderwetse tape-bandjes. Hij is optimistisch over onze generatie. Wij hebben de analoge tijd nog zelf meegemaakt, alle techniek zien opkomen en de millenniumwisseling aan de levende lijve ondervonden. Het is een generatie die vaak negatief wordt weggezet als screenagers of google-generatie. Maar het is tegelijkertijd de generatie die de mogelijkheden ziet en ondernemend is. ‘Ik denk dat wij uiteindelijk nog wel een mooie vermelding krijgen in de geschiedenisboeken!’

Aflevering #14 uit de studio-estafette, een bezoek aan Maarten Nico is HIER te lezen.

Lotte van Geijn

is beeldend kunstenaar en schrijver

Recente artikelen