metropolis m

Nu, vijf edities later, zit ik in Café #6. Het is gezellig druk en het publiek is een opvallende mix van jong en oud en alles daartussenin. Garage Café is uitgegroeid tot meer dan een ontmoetingsplek voor oud-studenten. Iedere keer zijn er zes sprekers, die niet alleen net van de academie komen. Er zitten ook bijvoorbeeld mid-career kunstenaars bij en kunstenaars die in de cross-over tussen disciplines als design, architectuur en muziek werken. Garage Café is nog het beste te omschrijven als een testtuin met publiek.

In een open call is iedereen die een vorm van artistiek werk maakt uitgenodigd om de setting te gebruiken voor experiment. Een nog niet af project te testen, een onderzoeksproject te laten zien, nieuwe samenwerkingen te presenteren of een urgente vraag te delen. De ene presentatie is interessanter dan de andere, maar ik vind dat ze allemaal lef tonen door daar te gaan staan. Tijdens vorige edities waren de presentaties soms aan de lange kant. Deze avond zorgt moderator kunstenaar Nicole Sciarone er voor dat de vaart erin wordt gehouden. Iedere spreker krijgt niet meer dan tien minuten. Dat is prettig als luisteraar, maar het maakt soms ook nieuwsgierig naar meer.

Als tweede van deze avond krijgt performance kunstenaar Sónia Barreiro de microfoon in handen. Ze toont op de muur achter haar een slideshow van kunstwerken die ze gemaakt heeft tijdens een uitwisselingperiode aan een academie in Noorwegen. Ze is net een week terug in Rotterdam. Barreiro heeft gekozen voor een ‘Artist Talk Performance’. Ze leest een poëtische tekst voor die ons mee leidt langs haar onzekerheden en fascinaties. Bijvoorbeeld haar positie als vrouwelijke kunstenaar. Zou ze niet liever ook een succesvolle douchebag mannelijke kunstenaar willen zijn? Barreiro komt uit Portugal maar verhuisde op haar twaalfde naar Rotterdam en haar identiteit is een belangrijk onderzoeksgebied. Haar performance is meeslepend en de zaal is er stil van.

Moderator Scarione heeft de selectie gemaakt van de sprekers voor deze avond. Ze heeft zich goed voorbereid en is op van te voren op atelierbezoek geweest bij de sprekers. Ze vult hier en daar aan met introducties en vragen. Het is soms een meerwaarde en soms overbodig. Maar het laat zien hoe Café Garage ook kritisch naar zichzelf kijkt en zich blijft ontwikkelen.

De presentaties kunnen vele vormen aannemen. Ik herinner mij een bijzondere presentatie tijdens Café #4 in juni jl. toen het heerlijk weer was en we in de pauze verkoeling zochten buiten voor de deur. Giacomo Boffo had kleine hapjes gemaakt. Een soort van bonbons met vrolijke gekleurde versiering bovenop die werden uitgedeeld. Iedereen kreeg er eentje. Boffo is een ontwerper die vaak met eten werkt en samenwerking met chef Tommaso Buresti maakte hij een ‘snack-timeline’ een smaakervaring geïnspireerd op zijn subjectieve ervaring van het verloop van zijn carrière tot nu toe. Beginnend met een mooi versiering aan de buitenkant: het rooskleurige beeld als aan de oppervlakkige buitenkant. Gaandeweg de hap werden de moeilijkere kanten duidelijk vertaald ervaarbaar op je tong.

Terug naar de avond van Café #6. Analoog fotograaf Kaisa Prints is net terug van twee jaar Londen. Ze toont duo-werken en laat ons op een kaartje ons eerste associatie opschrijven. Daarna vertelt ze de titel van het werk erbij die eigenlijk onlosmakelijk verbonden zijn met de foto’s en mogen we nogmaals opschrijven wat ons te binnen schiet. Een babyresearch zoals ze het zelf noemt, een kleine test om te zien of haar titels haar publiek in de juiste kijkrichting duwt.

Uiteindelijk zijn de presentaties slechts een aanleiding voor de echte gesprekken die opgang komen tijdens de pauze en erna. Garage Café is erin geslaagd uit te groeien tot een platform voor verrassende experimenten en oprechte ontmoetingen.