metropolis m

Via een trap vanuit de bar treden de coureurs hun arena binnen. Ceremonieel en met volle ernst strikken ze hun allstars. Op de stoelen staan hun namen: Tommy Sunshine, Joe Rollino, Nilo Steinborn en Jesus Luis. De namen doen eerder denken aan pornosterren dan aan wielrenners, maar zijn ontleend aan de heroïsche wielrenners uit de twintiger jaren, die net zoals deze pisterijders met maar één versnelling alle cols van de Tour de France te lijf gingen.

De rondcirkelende pistiers daveren om beurten over de zelf in elkaar getimmerde wielerpiste. Het geluid wordt steeds dreigender, evenals de toenemende snelheid, op een fiets die remmen noch versnellingen kent. Ze kunnen hun benen niet stilhouden, remmen gebeurt door te vertragen. De ene wielrenner volgt de andere op. Op de volle wielen staan met vilstift vette aerospokes (type spaken uit de straatracerssubcultuur) getekend. De tl-lampen gaan plots uit. Het spektakel wordt ingeluid. Discobalwielerhelmen weerkaatsen versplinterd het licht van de spots…

Voor het project Piste in Netwerk in Aalst bouwde Pieterjan Ginckels – 28 jaar oud en een architectuuropleiding achter de rug – een wielerpiste en bereidde hij een wielerteam voor dat deze structuur zal animeren tijdens een zesdaags evenement. De piste dient als gangmaker voor een alternatief tentoonstellingsmodel, gestart door de Ventoplex Boys in de Amsterdamse galerie de Expeditie. Daar reden ze tegen windblazers in de uithoudingsperformance Super 1000, waarbij de toerenteller op 1000 rondes moest eindigen.

Pieterjan Ginckels speelt met Piste in op verschillende betekenislagen en openingen naar het publiek, zonder aan kwaliteit in te boeten. Een gesprek dat ik voorafgaand aan de opening met hem had verduidelijkte zijn intenties. Hij verraste me met een uitspraak als: ‘De spanning die je meemaakt tijdens de zesdaagse in Gent – een wielerevenement – is groter dan het doorstromen van exposities.’ Blijkbaar heeft Ginckels het niet zo hoog op met high art. Ons gesprek werkte wat dat betreft verhelderend. Hij vertelt dat zij onder hun zelf ontworpen zwarte shirts het kunsttijdschrift de Witte Raaf dragen om het borstzweet op te vangen. Hij heeft niets met het door het tijdschrift gehanteerde vakjargon, dat doorgaans moeilijk te begrijpen is voor een doorsnee lezer. Ginckels wil de kunst juist opentrekken voor het publiek.

Toch worden echte wielerliefhebbers op het verkeerde been gezet. Zo was er op de opening een koppel dat voor het eerst Netwerk betrad, om naar de ‘koers’ te komen kijken. De kostuums, de discobalhelmen, de ongeschoren benen, de getekende aerospokes en de Jupiler 63 van Piste moeten hen wel lichtjes verward achtergelaten hebben. Het project is dan ook geen kopie van de zesdaagse indoor pisterit, maar plaagt je in de kleine verschillen. Toch zou het werk pas echt tot zijn recht komen in het programma van de echte zesdaagse in Gent.

Piste is t/m 7 november te zien in Netwerk in Aalst (BE).

Recente artikelen