metropolis m

Het werk schijnt kritisch bedoeld te zijn, maar ik zie bij Matthew Day Jackson vooral heel veel zelfobsessie, op z’n Amerikaans.

Skeletten in een neonspiegelbox; een creepy sarcofaag voor hemzelf, gedragen door uit hout gesneden astronauten; een eindeloze hoeveelheid foto’s van zichzelf in een grafkist. Je moet Amerikaan zijn en geobsedeerd door de eigen mediacultuur, wil je jezelf zo de geschiedenis in kunnen schrijven.

Pièce de résistance van de tentoonstelling in GEM is een gigantisch quasi-maanlandschap van het formaat van de beroemde Monet lelie-panorama’s. Deze natte droom van de Boyle Family (ooit veelvuldig in dit museum in Den Haag te zien geweest, met hun reconstructies van het strand) doet zich voor als een geologische afdruk van het maanlandschap, alsof de toplaag van de maanbodem geschraapt is, inclusief voetafdruk van een astronaut. Maar dat is uiteraard maar alsof, in werkelijkheid is het gigantische ding met een laser uit gipsplaat gemaakt. Overblijft iets dat heel groot is, zo groot dat het als vanzelf episch wordt. Hoopt Jackson.

Ik lees in de zaalteksten dat het allemaal kritisch bedoeld is, naar de Amerikaanse cultuur, de kunst, de politiek, de geschiedenis, ik weet niet wat. Maar aan het eind van de rit staat toch vooral de constructie van een nieuwe mythe voorop: die van Matthew Day Jackson zelf.

MATTHEW DAY JACKSON
In Search of…
4 feb 2012 t/m 6 mei 2012

Domeniek Ruyters

is hoofdredacteur van Metropolis M

Recente artikelen