metropolis m

Wellustig type, die Katharina Grosse.

Je kent het van tentoonstellingen in China. De hele familie wil in het museum met het kunstwerk op de foto. Ze gaan er met zijn allen pal voor staan, alsof ze deel zijn van het werk, er letterlijk bezit van nemen. Ze zien het in ieder geval als deel van hun bestaan.

In De Pont gebeurt het nu ook, bij Katharina Grosse.

Zodra het publiek een halve stap in de tentoonstellingsruimte heeft gezet wordt de camera tevoorschijn gerukt en mag de geliefde poseren voor het fel gekleurde werk.

De Duitse kunstenaar, die beroemd is geworden met ruimtevullende installaties (in Nederland al eens vertoond in De Appel), heeft in Tilburg met een zaal vol beschilderde ballonnen een absolute publiekshit gerealiseerd, die de mensen zo opwindt dat ze tegen alle Hollandse museummores in hun reserves laten varen. Iedereen wil deel van de installatie zijn. Gelukzalig banjert men er doorheen, kirrend van plezier.

In de zaalteksten probeert De Pont de gemoederen nog enigszins te temperen, en heeft het over Grosse als een onderzoeker, een voormalig pure schilder die nu kiest voor dynamiek en in alles een te beschilderen oppervlak ziet. Grosse wordt geciteerd in een ernstige analyse van het abstract expressionisme, waar ze op een bepaalde manier op voortgaat.

Ik zie vooral de verfgeile Katharina die met de spuit in de hand ballonnen zit te besproeien. En het publiek erbij.

Waarmee niet is gezegd dat Grosse een en al verflust is. Er is over nagedacht. Het vermogen waarmee ze de grote zaal van De Pont weet te bespelen verraadt grote deskundigheid en vakmanschap.

Grosse houdt niet van simpel. Dat zie je ook aan een twaalftal enorme schilderijen die in de Pont bijeen zijn gebracht. Ze hebben nog het meest van bacteriologische kweekbakjes onder de elektronenmicroscoop. Sommige schilderijen hebben de zuigkracht van een zwart gat.

Een tocht door de tentoonstelling is sowieso een elementaire ervaring. Als in een college van Robbert Dijkgraaf raakt elk gevoel van schaal even zoek. Het pigmentkorreltje wordt een zon, een paar ballonnen bij elkaar de melkweg. Alles schiet in razende vaart door elkaar heen.

Waarmee direct duidelijk is hoezeer Grosse kunst maakt die niet alleen de onderbuik aanspreekt, de verflust, maar ook de hogere wetenschap. Alleen dankzij de moderne inzichten in het bestaan heeft deze kunst gemaakt kunnen worden. Zelf spreekt ze graag over de kunsttraditie waar haar werk zich toe zou verhouden. Volgens mij kan ze het voortaan beter hebben over de kwantumdynamica.

In een van de zalen duikt een enorme zwarte meteoriet op. Een grote vieze verfklomp, die als een geïmplodeerde tentoonstelling in een te kleine ruimte een schilderij staat te verdringen.

Het is het restproduct van een kosmisch schildersschap. De implosie waar geheel Grosse’s verleden, de kunst, zelfs de wereld in wordt samengebald. Straks ongetwijfeld ook deze tentoonstelling in Tilburg.

Als je goed oplet zie je hoe alles nu al bezig is er in te verdwijnen.

Katharina Grosse
Two Younger Women Come In And Pull Out A Table
de Pont, Tilburg
16 februari – 9 juni 2013