metropolis m

Bij de buren dit weekend de tekenbeurs Amsterdam Drawing. Maar bij Nieuw Dakota is ook tekenkunst te zien: Irina Birger.

Personal Choice, zo heet het enige videowerk dat op Irina Birgers “tentoonstelling/installatie” Dancing at the Wrong Party in Nieuw Dakota te zien is. Meteen wordt ook duidelijk vanwaar de titel van de tentoonstelling komt: Personal Choice toont eerst een aantal uniform dansende koppels, om vervolgens de aandacht te vestigen op een man die zonder gezellin dezelfde bewegingen uitvoert, en doet alsof hij zijn onzichtbare partner leidt. Niemand kijkt hem er raar of afkeurend op aan, maar de camera blijft wel op hem gevestigd. Het is duidelijk; deze man is Dancing at the Wrong Party.

Na deze korte film, die ook het ruimtelijk beginpunt van de tentoonstelling vormt, volgen er enkel nog tekeningen. Deze vallen uiteen in verschillende typologische groepen; je hebt de Black Drawings, strakke en abstracte tekeningen op een zwarte achtergrond die omwille van hun rigiditeit soms haast meetkundige lijken, maar je hebt ook allerhande uiterst realistische objectstudies (zowel monochroom als veelkleurig, en bovendien in verschillende technieken) en allerlei stukken uit de reeks I Don´t Masturbate I Draw. Al deze tekeningen worden niet netjes gesorteerd, maar worden door elkaar getoond zodat hun heterogeniteit benadrukt wordt; het is vooral frappant dat al deze verschillende tekeningen van één enkele hand afkomstig zijn en samen één oeuvre vormen. Overigens zijn alle werken op de kleinschalige tentoonstelling zo verdeeld over de halfcirkelvormige ruimte van Nieuw Dakota dat je als bezoeker door een centrale positie in te nemen alles simultaan kan overzien – op een paar tekeningen die in een soort van kantoorruimte op de eerste verdieping hangen na.

Dat de ruimtelijke indeling en ordening van de werken op een welbewuste en doeltreffende manier gekozen is, is dus ontegensprekelijk. Of dit ook meteen rechtvaardigt om Dancing at the Wrong Party een installatie te noemen, is minder vanzelfsprekend Het is zeker zo dat ´de installatie´als concept breed en ambigu is, en daarom aan verschillende, met de tijd fluctuerende interpretaties onderhevig. Eén specifieke interpretatie van installatiekunst die recentelijk bon ton geworden lijkt te zijn, houdt in dat de kunstenaar zich eigenhandig met de schikking van de werken in de tentoonstellingsruimte gaat bezighouden. Zo zou er een nieuw kunstwerk, een nieuwe installatie ontstaan, in die zin dat het nieuw geschikte geheel meer is dan de som van de delen – bijvoorbeeld omdat er werken met elkaar gecontrasteerd worden, omdat er bepaalde visuele accenten gelegd worden of omdat de werken ´met elkaar in dialoog gaan´. Dit soort installaties, waarvan Irina Birgers Dancing at the Wrong Party beslist een voorbeeld is (net zoals Lucy McKenzie´s recente tentoonstelling/installatie Something They Have To Live With in het Stedelijk, om het binnen Amsterdam te houden), kunnen achteraf overigens probleemloos opnieuw ontbonden worden in aparte werken. Kortom: wat eerder nog simpelweg als goede scenografie beschouwd werd, mag tegenwoordig installatiekunst heten.

Een gevolg van de opvatting van Dancing at the Wrong Party als installatie, is dat er in de gehele tentoonstellingsruimte geen zaalteksten of bijschriften te vinden zijn. Hoewel de afwezigheid van paratekst soms bevrijdend kan werken, overheerst hier toch vooral het gevoel –versterkt door de diversiteit van de contextloze tekeningen- dat er houvast ontbreekt. Als bezoeker wend je je al gauw tot de tentoonstellingstekst op de website van Nieuw Dakota. Achteraf blijkt een groot aandeel van de getoonde werken nieuw en site-specifiek geweest te zijn (Birger vertrekt vaak vanuit de concrete sociale realiteit van een plaats, staat er) terwijl absoluut niets binnen de muren van Nieuw Dakota zoiets deed vermoeden. Anderzijds blijkt de milde ontwrichting die de tentoonstelling teweegbracht wel min of meer intentioneel geweest te zijn. Een mens zou zich er haast bij gaan afvragen of hij inderdaad niet op het verkeerde feestje was.


Irina Birger
Dancing at the Wrong Party

Nieuw Dakota
Amsterdam
9 – 29 september

Alle foto’s Ilya Rabonovich

Steyn Bergs is stagiair bij Metropolis M

Steyn Bergs

is kunsthistoricus en criticus, en werkt momenteel bij Casco – Office for Art, Design and Theory in Utrecht

Recente artikelen