metropolis m

cov
Gregory Crewdson, Untitled (The Father) 'Beneath the Roses', 2007

Cinema Remake-Art and Film richt zich op de herinterpretatie van al bestaande films, maar verwacht geen King Kong met extra explosies of deze keer in 3D. Eye toont kunstenaars die in hun werk bestaande films en filmische stijlfiguren verwerken en zo tot iets totaal nieuws komen. Met de tentoonstelling bekijkt Eye haar eigen hoofdmedium vanuit een metaperspectief.

Op de set van Gregory Crewdson lopen grimeurs, brandweerlieden en acteurs door elkaar. Een aparte crew zorgt dat de soms wel honderd lampen in de perfecte positie staan. ‘Clear frame, position and hold!’. De werkwijze van Crewdson doet sterk denken aan die van een Hollywood film. De uitkomst is echter geen film maar slechts één stilstaand beeld.

Op Crewdsons foto´s, te zien bij Cinema Remake, is alles nauwkeurig uitgekiend en haarscherp in beeld gebracht. Ze suggereren een narratief waarbij elk detail een clue lijkt te zijn die de toeschouwer kan helpen om de mysterieuze foto’s te ontrafelen. In dit opzicht lijken ze op de cinematografische foto’s van Jeff Wall. Maar terwijl Walls foto’s vaak de valse indruk wekken van een goed gekiekte snapshot, ogen Crewdsons werken strak gestileerd en zijn ze altijd onheilspellend en donker.

Waar Crewdson een volledige set optrommelt om één beeld te vast te leggen, persifleert Nicholas Provost de Hollywood film door juist zonder set te werken. Voor Stardust (2010) filmde hij willekeurige hotelbedienden, gokkers en vakantiegangers in Las Vegas. Door de beelden op de juiste manier te monteren en geluid, dialogen en een flinke scheut clichés toe te voegen creëerde hij een misdaadfilm met een aanhoudend gevoel van suspense.

Nicholas Provost, Still uit Stardust, 2010
Nicholas Provost, Still uit Stardust, 2010

De beelden van Stardust zijn afkomstig uit de alledaagse realiteit. Provost lijkt hiermee de vragen te stellen over de relatie tussen de werkelijkheid en de fictie die Hollywood ons voorschotelt. Zit dit onderscheid een puur in de techniek van de camera? Zodra ook ‘echte’ acteurs in beeld verschijnen, zoals Jack Nicholson, vervaagt de scheidslijn tussen fictie en realiteit compleet.

Ook Recalling Frames (2010) van David Maljkovic laat fictie en werkelijkheid door elkaar vloeien. Met de film The Trial (1962) van Orson Welles in gedachten reisde hij af naar Zagreb. Hier documenteerde de oorspronkelijke opnamelocaties vanuit precies dezelfde hoek. Vervolgens plaatste hij delen van zijn zelf gemaakte foto’s over de film-stills van zo’n vijftig jaar eerder.

In de zaal wordt ook een 16 mm film geprojecteerd op een spiegelend scherm. Het spiegelende scherm is niet alleen een directe referentie naar een scène uit de film The Trail, ook wordt hiermee de film letterlijk over de bezoekers geprojecteerd. Maljkovic legt zo meerdere tijdlagen over elkaar waardoor film, fotografie en de werkelijkheid samen vallen.

David Maljkovic, Recalling Frames (2010)

Eigenlijk is van een traditionele remake in Cinema Remake nauwelijks sprake. Hoewel veel werk een bestaande film als basis neemt, wordt hiervan in alle vrijheid afgeweken. Dit geeft Cinema Remake de mogelijkheid het origineel te overstijgen, waardoor de tentoonstelling een kritische verkenning wordt van cinematografische technieken en de taal van de westerse film. Hierbij lijken fictie en werkelijkheid dikwijls te overlappen. Voor een vernieuwde King Kong moet je echter de filmagenda in de gaten houden.


Floor van Luijk is stagiair bij Metropolis M

Cinema Remake-Art and Film
Eye
23 maart t/m 1 juni

Floor van Luijk

Recente artikelen