metropolis m

Undertones is een verkenning van ondergronds Maastricht. Je zou bijna zeggen, dat kan niet, een underground in dat o zo welvarende Maastricht, maar toch er is er een, zo blijkt. Vrij omvangrijk zelfs, zij het bewoond door enkel vreemde klanken.

Er wordt in Undertones in het onderaardse Maastricht door geluidskunstenaars het een en ander gegenereerd aan vreemde geluiden, maar ze worden ook opgevangen met zelfgemaakte mircrofoons en sensoren. Geluiden die rondzingen in aardedonkere gangen.

Niet alles is eng. Er is bijvoorbeeld ook een vrolijk concert van een soort geautomatiseerd pollepelorkest. In het gebouw van Marres zelf krijgt de bezoeker (bij daglicht) zelfs een aardig compleet overzicht van de stand van de geluidskunst aangeboden, inclusief enkele wereldvermaarde namen.

Enige adviezen voor last minute reizigers. Het is geen tentoonstelling om te bezoeken met loszittende vullingen. Van een gids die me begeleidde diep onder de grond in een onderaards gangenstelsel begreep ik dat een bezoeker een dag eerder een epileptische aanval had gehad bij het aanhoren van het door Mark Bain verzorgde geluid. Het was, moet gezegd, ook niet echt een geluid waarvan je denkt: hè lekker, ga ik nog eens doen.

Er is veel te zien en te beleven, binnen een straal van een kwartiertje op de fiets rondom Marres. Je bent er een paar uur mee zoet. Zo ontdek je niet alleen veel bijzondere geluidskunst maar ook een ander Maastricht. Waarbij opvalt dat die onderwereld per saldo toch net zo opgeruimd erbij staat als de bovenwereld. Er is iets minder horeca, dat wel. En ik heb geen rat gezien in de onderaardse gangen – die houden waarschijnlijk niet van Mark Bain.

IN HET TIJDSCHRIFT WORDT EEN RECENSIE GEWIJD AAN UNDERTONES