metropolis m

In het kolossale gebouw van de Ateliers heeft iedere deelnemer een eigen afgebakende ruimte tot zijn beschikking. Niet alleen tijdens hun tweejarige verblijf, maar ook tijdens de afstudeershow. Doordat het geheel ieder jaar weer gecureerd wordt, wekt het toch de indruk dat Offspring meer wil zijn dan wat het is; de afsluiting van twee jaar grondig, individueel onderzoek.

Potlatch: een ritueel feest van inheemse stammen in Noord-Amerika, waarbij het gaat om het delen van je opgedane rijkdommen met je familie, stam of dorp. Hoe Offspring 2016 als gift-giving ritual gezien moet worden is me niet helemaal duidelijk. Dat een deel van de lichting een gezamenlijke fascinatie lijkt te hebben voor rituelen en het mystieke staat vast.

Op de tweede verdieping klinkt dreunende muziek. Voor Raphaela Vogels studio staat een grijs urinoir, zoals die op muziekfestivals te vinden zijn. Vogels studio lijkt door de duivel beheerst te worden. Witte strengen plastic zijn bevestigd aan de ‘klauwen’ met zuignappen die aan de uiers van een koe worden bevestigd om te melken. Rommelige proppen van thermoplastic liggen verspreid op de grond. Boven de deur wordt een weerbarstige (en hilarische) video geprojecteerd. Onder de klanken van een wild Spaanstalig lied filmt een drone al vliegend een weiland vol schapen. Aan de drone is een enorme schedel bevestigd. Angstig maar geïntrigeerd komen de dieren dichterbij. Het beeld wordt afgewisseld met een soort priesteres in gewaad die bezwerend met haar armen in de lucht wuift.

Ook in het werk van de schilders is veel mysticisme te herkennen. Alex Crocker toont doeken met uitgevaagde lijnen, zoals de tekeningen in eeuwenoude grotten. De vormen houden het midden tussen heilige symbolen en hedendaagse graffititekeningen.

Charlott Weise eert het vrouwelijke in haar enorme doeken, zachte ronde figuren die om elkaar heen buitelen in iets wat wegheeft van een paradijselijke tuin. Schilderijen vol symbolisme, zoals het kleinere werk Teeth dat een paar hakken met tanden toont.

Lijnrecht tegenover deze fascinatie voor het occulte is er een hang naar keiharde materiaalliefde. Zo toont Brandan Anton Jaks platen van dibond, materiaal waar uithangborden van gemaakt worden. Het proces van het bewerken van het materiaal legt hij bloot door het verpakkingsmateriaal op de glimmende zwarte platen te tonen. Ook loopt er een afzuiginstallatie door de hele studio, die de giftige dampen van de bewerking moeten afvoeren.

Ook in Evita Vasiljeva’s constructies staat het materiaal centraal. De werken van cement, betonstaal en plastic zijn zowel te interpreteren als ruïne of bouwwerk dat nog niet af is.

De enorme materiaalgerichtheid resulteert soms in een wat lege boodschap. Ondanks het naar mijn idee wat overbodige cureeraspect, is Potlatch een levendige afstudeershow waarin af te lezen is dat maken, vooral heel veel en zorgvuldig maken, centraal staat op de Ateliers.

Offspring 2016 – Potlatch
De Ateliers, Amsterdam
17.05.16 – 29.05.16