metropolis m

Wij zijn relationele wezens, maar toch, je kent het wel, allebei druk met wellicht een goede baan, kinderen, feestjes en familiebezoekjes. Je lijkt wel langs elkaar heen te leven. Alleen op de rand van de vers op de mat gevallen ongelezen krant staat een klein krabbeltje. Iets over een boodschap of een afspraak, maar de drie kleine kruisjes, de kusjes onderaan, stellen je toch gerust. Hij/zij houdt nog van me.

Als ik de enorme ruimte van W139 binnenloop is het een verademing na het geweld van alle drukte, toeristen toeristen en nog meer toeristen overspoelen de binnenstad van Amsterdam. Ik kijk de ruimte in en lees van links naar rechts op de muur YOU AND ME. Het is het gezichtspunt van waaruit ik kijk dat ervoor zorgt dat ik de tekst als een kort statement kan lezen.

Sinds de laatste curator-directeur Tim Voss W139 een aantal jaren geleden verlaten heeft is er een serieuze herbezinning en reflectie geweest. Iets dat niet ongebruikelijk is voor W139 dat ooit begon in 1979 met het kraken van dit pand aan de Warmoesstraat. Op de website lees ik: ‘In de afgelopen 30 jaar is W139 geëvolueerd van een anti-establishment kraakpand naar een professioneel niet-institutioneel platform voor hedendaagse kunst.’ Mijn aandacht blijft hangen bij ‘niet-institutioneel’ hetgeen mij lastig lijkt in stand te houden als je op een vaste locatie exposities organiseert. Maar als in gesprek raak met één van ‘de ruggengraten’ van W139, Nadia Benchagra, wordt mij een hoop duidelijk. Sinds twee en een half jaar is er geen artistiek leider/directeur meer en geen curator. Na intens overleg is er een startpunt gemaakt door een groep van twintig kunstenaars aan te stellen die de ruimte krijgen om een (gelegenheids)collectief te vormen en een project te realiseren in W139. Alle vrijheid, maar ook alle verantwoordelijkheid. Van het maken van de begroting tot het schoonmaken van de toiletten tot het initiëren van een groepsformatie, van materiaalaankoop tot het schrijven van het persbericht en het bevoorraden van de bar. In 2007 werd het pand grondig gerenoveerd en een gastenverblijf gerealiseerd, wat ervoor heeft gezorgd dat de kunstenaars kunnen overnachten in een aangrenzende ruimte tijdens het proces.

De huidige interventie van twee weken U U & ME is een groep van zes kunstenaars die intensieve samenwerking zijn aangegaan. Op de flyer zijn enkel hun voornamen vermeld. Ze hebben geprobeerd om hun ego’s opzij te zetten en samen iets te realiseren. Hoe langer ik er ben hoe meer ik ontdek. Hoog op een muur is nog zichtbaar onder een niet dekkende laag witte verf SHOW ME in enorme letters. Als ik de trap op loop naar het toilet is iedere trede voorzien van een stukje crêpe tape: yes, no, yes, no, yes, en bij binnenkomst lees je een korte conversatie tussen U U en ME waarin U U o.a. zegt:

How do you face a space like me?
How do you have a conversation, with me, a building?
Do you show yourself?
By relating?
By creating?
Do I become part of your work?
I’ve seen so many artists come and go.

U U staat voor ‘dubble u’, de uitspraak voor de letter W in het Engels. Het uitgangspunt van de kunstenaars is het aangaan van een relatie met het gebouw van W139 zelf. Er is veel herkenbaars terug te vinden, zoals hoe je iets liefs fluistert in het oor van je lief en hoe je het soms uitschreeuwt en je de ander wel achter het behang kunt plakken.

Als ik Kazuma Eekman over zijn onderdeel in het geheel en het maakproces spreek komt de vergelijking met familie naar boven. Je houdt van ze, ziet ze graag, maar ze kunnen je ook enorm op je zenuwen werken. Heel intuïtief heeft hij zijn muurschilderingen gerealiseerd, het figuratieve losgelaten en het onbekende toegelaten. En de mening van de anderen vijf kunstenaars meegenomen in zijn artistieke proces.

‘Love is a battlefield’ zegt Iris Schutgevaar. Haar tweehonderd vierkante meter bedekkende houten objecten roepen de associatie op van militaire wegversperringen. ‘De onuitgesproken spanningen in de relatie.’ Wat de gemene deler van de groep lijkt te zijn is het in twijfel trekken van alle zekerheden en het creëren van nieuwe mogelijkheden. Zoals de gaatjes met pluggen erin van Emile Hermans. De afstand van het ophangsysteem van de speakers waar het geluidswerk van Roos Wijma uitkomt. Ze kunnen hier hangen, maar ook daar of daar of daar. Wijma heeft vooral geluisterd en opgenomen wat ze hoorde. De bewerking van het geluid is indringend en zorgt ervoor dat je geconcentreerd blijft.

Wij zijn relationele wezens, maar niks in lastiger dan de ander toe te laten, ruimte te geven, te horen en misschien wel een klein beetje te begrijpen. Deze tentoonstelling raakt een gevoelige snaar die we allemaal zullen herkennen. En zelfs op het toilet ben ik niet eventjes alleen en lees ik een conversatie tussen U U en ME waaruit misschien een vonk spreekt die het vuur van de relatie opnieuw zal doen oplaaien.

U U & ME
W139
10.06. – 26.06.2016

Lotte van Geijn

is beeldend kunstenaar en schrijver

Recente artikelen