metropolis m

Met de lift ga ik meteen naar de bovenste verdieping en via een wenteltrapje kom ik terecht in de ruimte onder het iconische koepeltje. Maarten Baas heeft optimaal gebruik gemaakt van deze bijzondere locatie. Zijn werk The empty Chair (2010) is een stoel waar de leuning zich uitstrekt als een trap naar de hemel. Het is onmogelijk om het werk in zijn volledigheid op de foto te krijgen door de beperkte ronde ruimte, dit maakt het werk nog fysieker. Het werk is een eerbetoon van de Chinese scrhrijver Liu Xiaobo die de Nobelprijs voor de Vrede kreeg in 2010, maar zijn stoel bleef leeg tijdens de uitreiking. Hij zat in de gevangenis. Het is een bijzondere binnenkomer die de lat hoog legt voor de rest van de expositie.

Niet iedereen komt zo goed uit de verf. Het werk van Krijn de Koning lijkt een voor de hand liggende keuze, maar komt totaal niet tot zijn recht in deze ruimte. Een nieuw werk Werk (Poorten)/Work(Gates) (2016) staat verloren op de lege vloer, iets te verloren. In een klein achterafkamertje staat Shafts and Corridors (2016) letterlijk in het verdomhoekje. Ook Kaskade (2015) van Klaas Gubbels staat er verloren bij. Het betreft hier een model dat hij maakte voor Artzuid. Een model? Big Art wilde toch groter dan groot zijn? Ik hoor dat er praktische problemen waren, bij gebrek aan goederenliften, en ook het trappenhuis is relatief klein. Galerie tegenboschvanvreden post (op facebook) vlak voor de opening ‘BIG ART + small doors = big problems. Will keep you posted.’ Het ingepakte paard met ruiter Nägelmann van Fernando Sánchez Castillo staat voor de ingang.

Een verademing is het werk 12°32’19.7’’N 70°3’47.5’’W  (2016) van de jonge Lillian Vlaun die sculpturen laat zien die van veraf op het eerste oog grote gemêleerde platen marmer en stenen lijken, maar bij nader inzien zorgvuldig met fotoprint op papier zijn geconstrueerd. Ook Maze de Boer laat een ingetogen werk zien Still life (2012) dat speelt met het optische geheugen. Het lijken zakjes met zaden van bloemen en groentes, maar is abstracter geschilderd dan je in eerste instantie denkt te zien. Ook Mark Overeem toont een werk Twin Time (2015) dat de zoektocht naar echt kijken benadrukt. En waar er een aantal tenenkrommende werken zijn van papier-marche en kippengaas is het materiaalgebruik in de installatie Le ciel blue (2016) van Eveline Visser subtiel. Zij omschrijft het afbrokkelen van piepschuim als opgeklopte slagroom.

Big Art is geen tentoonstelling, maar eigenlijk een kunstbeurs zonder dat iedere galerie zijn eigen stand heeft gekregen. Het is prettig dat de grote ruimtes open zijn gelaten, maar ergens vind ik het een gemiste kans. Hier was de mogelijkheid geweest om eens groot uit te pakken met een inhoudelijk concept. Nu ligt er naast ieder kunstwerk een glossy visitekaartje.