metropolis m

Jaleesa Mallee

Misschien dankzij de performer, een man, krachtige presentie, goede spreker, maakt de performance, een samenwerking van Manon Verkooyen en Annemiek Wolse, een zo krachtige indruk dat de andere werken op de afdeling beeldende kunst er enigszins door overstemd worden.

De man spreekt een eigenaardige tekst, die niet helemaal lijkt te kloppen, soms zelfs hilarische momenten geeft als het om iets gaat dat duidelijk niet op de man van toepassing kan zijn. Mij wordt gaandeweg duidelijk dat het een compilatie van bestaande songteksten is, vertaald naar het Nederlands, die nu werken als een ridicule schreeuw om aandacht. Applaus, applaus, klinkt het steeds weer. De zelfspot druipt van de situatie.

Op een gegeven moment kom ik erachter dat de performance gedurende de expositieduur twee keer per dag wordt opgevoerd, door steeds een andere spreker. De tweede opvoering die ik meemaak wordt gedaan door een vrouw en is compleet anders. Ook de tekst lijkt anders, maar is dat niet. C’est le tone qui fait la musique. De meest indringende performer schijnt een tienjarig meisje te zijn geweest. Had ik wel willen zien.

Even verderop toetst Jaleesa Mallee via een tablet teksten in op een elektronische tekstregel – type Jenny Holzer uit de jaren tachtig. Sterk idee, zeker als alles werkelijk live gebeurt en een commentaar op de situatie is – wat ik vergeten ben te vragen. De vrouw is op een irritante manier aan- en afwezig, een schaduwfiguur op de achtergrond, die alles van een afstandje van commentaar voorziet. Het is een potentieel briljant werk, dat met wat finetuning van mij direct ergens in de openbare ruimte uitgevoerd kan worden, als de poëtisch-vileine stadsomroeper nieuwe stijl.

Beide werken geven de suggestie dat het eindexamen Fine Arts dit jaar een scripted space is, maar dat is het niet. Als er een taal gesproken wordt, dan die van de white cube. Het is zelfs een vrij formele tentoonstelling. De blik is naar binnen gekeerd, en alles lijkt erg op elkaar afgestemd. Tekenend het duo Rick van Meel en Christa te Dorhorst, die spelen met het interne krachtenveld. De eerste analytisch, met een stelsel van pijlen, de tweede meer experimenteel, met gordijnen die langzaam uiteenvallen. De ramen heeft ze geblindeerd. Ook al vertonen de gordijnen een letterlijk verval, wordt de rafelrand op de presentatie Fine Arts in Breda wel gemist. Het past te perfect, misschien omdat er dit afstudeerjaar ook minder studenten afstuderen die elkaar in de weg zitten – de afdeling fotografie, een verdieping lager heeft daar iets minder last van. 

Iemand vertelt me graag de boel eens flink op te willen schudden. Ze zegt gehoord te hebben dat de derdejaars hebben voorgenomen alles volgend jaar anders te doen. Ze overwegen hun werk in de vorm van een musical te presenteren. Ik weet niet of het waar is maar zo ja hoop ik dat de school er gehoor aan geeft. Hoe fantastisch zou dat zijn: Launch 2018 – The Musical. Ik voorspel een uitverkocht theater.

BIJ METROPOLIS M NR 4-2017 (AUGUSTUS-SEPTEMBER) VERSCHIJNT DE JAARLIJKSE EINDEXAMENBIJLAGE MET PORTETTEN VAN DE BESTE KUNSTENAARS VAN DE NEDERLANDSE EN BELGISCHE KUNSTACADEMIES.

METROPOLIS M KRIJGT GEEN SUBSIDIE. WE KUNNEN NIET ZONDER UW STEUN. HELP ONS EN NEEM EEN ABONNEMENT. ALS U NU EEN JAARABONNEMENT AFSLUIT STUREN WIJ U HET LAATSTE NUMMER GRATIS OP. MAIL UW NAAM EN ADRES NAAR [email protected] (ovv actie nr 3)

Domeniek Ruyters

is hoofdredacteur van Metropolis M

Recente artikelen