metropolis m

Stand van Kamel mennour

Er is wat rumoer aan voorafgegaan, maar Tefaf 2019 heeft onder de nieuwe directeur Nanne Dekking schoon schip gemaakt en 40 van de 279 handelaren vervangen. Er zijn vooral op de afdeling Modern Art veel nieuwkomers (13 staat er in het persbericht). In NRC Handelsblad lees ik dat Dekking de maatregelen nodig achtte omdat de oude Tefaf te zeer was gaan interen op een krimpend groepje oude verzamelaars. Er moet een nieuwe clientèle geworven worden, die graag wat jonger is dan de bestaande en ook graag vaker afkomstig uit Amerika. De relatief kleine Tefaf New York moet dienen als lokker, om ze de oversteek naar de veel grotere moederbeurs in Maastricht te laten maken.

Al ruim een week krijg ik mailtjes van galeries die ik ken uit het hedendaagse circuit met de kunst die ze op Tefaf gaan brengen. En dus toog ik nieuwsgierig naar de beurs, om eens te kijken wat er veranderd is. Dat valt wel mee. Tefaf blijft Tefaf, een beurs van de kunsthandel in volle breedte, van de antieken tot nu. Het is de beurs van de superlatieven, ergens tussen protserig en chique in. Niet bepaald de omgeving om op zoek te gaan naar eigentijdse hoogvliegers. 

Op de afdeling Modern Art is hedendaagse kunst spaarzaam vertegenwoordigd. Er zijn poenige marmers van Anish Kapoor en Daniel Buren in de aan ‘steen’ gewijde stand van Kamel Mennour. Günther Förg kom ik een paar keer tegen en een lage sculptuur van Roni Horn die in deze omgeving iets heeft van een luxe salontafel. Rosemarie Trockel is aanwezig met een favoriet werk van mij, een keramieken spiegel, waar ze, klein minpuntje, allerlei varianten van blijkt te hebben gemaakt in diverse kleuren (ook bij Trockel moet een studio draaiende gehouden worden). Werk van Alighiero Boetti is er in overvloed, en in mindere mate van Iannis Kounellis, die niettemin bezig lijkt aan een comeback, gezien ook de aandacht die zijn werk komende zomer ten deel gaat vallen bij Prada in Venetië. Ik zag een (slechte) Bill Viola, een matige Jim Shaw en een ‘cash-and-carry’ James Turrell – klein maar effectief. Van de iets jongere kunstenaars zag ik werk van Adam Pendleton, Urs Fisher, Tatjana Trouvé en Alicja Kwade.

De populairste hedendaagse kunstenaar hier aanwezig is George Condo, van wie meerdere handelaren werk aanbieden en die bij een van hen zelfs een hele stand heeft gekregen met een reeks hoofdsculpturen met allerlei grimassen en dito foto’s. Handelaar Simon Lee is zo aardig om meteen te laten zien waarom Condo zo goed valt bij de rijke kopers. Hij heeft Condo naast een (late) Picasso gehangen, waardoor je goed kan zien hoe beiden met plezier de draak steken met de cultuur van de gegoede burgerij, om er overigens even graag ten volle van te profiteren, dat dan weer wel. De nar uithangen heeft zo zijn grenzen, de zelfspot van de kunst ook. 

George Condo

George Condo

George Condo

Een hoogtepunt voor mij is de afdeling keramiek, maar dat heeft misschien te maken met het feit dat we er bij Metropolis M momenteel even mee bezig zijn en ik er ook niet heel veel verstand van heb. Verder ga je naar Tefaf toch vooral voor het schouwspel, de klassiek modernen en de oudere kunst. Pace heeft een charmant Mondriaan-kabinetje. Er is een mooie arte povera stand (is dat modern of nog hedendaags?). En als je er rondloopt zie je met wat geluk ook nog een excentrieke Amerikaanse verzamelaar langsstruinen. Tijdens de opening liep er ook een echtpaar met een klein bruin poedeltje. Als je maar rijk genoeg bent…

Rosemarie Trockel bij Sprüth Magers

[figure tefaf201915]

Keramiek

Magalena Abakanowicz

Links Dubuffet, rechts Rondinone

Mondriaan bij Pace

Luc Tuymans

Iannis Kounellis

Adam Pendleton bij Max Hetzler

Jim Shaw

Tefaf 2019, Maastricht t/m 24.3.2019, meer info hier

Domeniek Ruyters

is hoofdredacteur van Metropolis M

Recente artikelen