Afgelopen zomer was ik in Dessau en zag het Bauhaus als een blakend baken van moderniteit in de zon. Als je deze winter West bezoekt krijg je een heel ander, duister beeld van de school te zien.

In de aardse schilderijen van Esteban Cabeza de Baca worden verschillende gezichtspunten verenigd in een draaikolkerige massa van tijd en ruimte. Het resultaat is een wonderschone bespiegeling op hoe de wereld bekeken wordt en plekken vermengd raken met mensen.

Is de tentoonstellingsfotograaf een objectief waarnemer of medemaker van het werk of de tentoonstelling? Cristina Garrido maakt een film over het onzichtbare en misschien ook wel ondergewaardeerde werk van de tentoonstellingsfotograaf. Want wie is die persoon achter de camera eigenlijk?