Op de omslag een jonge Luc Tuymans. 'Kijk', zegt hij, terwijl zijn hand wijst naar iets buiten beeld. De schaduw kijkt nieuwsgierig met hem mee.
De portretten van kunstenaars in het boek Portraits van Liedeke Kruk bieden het beeld van een generatie, misschien zelfs een tijdperk. Ik spreek over een tijd, niet zo lang geleden, toen kunstenaars nog gevierde persoonlijkheden waren die van alle kanten werden bewierookt en met bewondering bejegend. Christian Boltanski, Erik van Lieshout, Mike Kelley, Thomas Schütte, de meeste van hen zijn te herkennen zonder de index achterin het boek erop na te slaan.
Het was de tijd voordat de kunstenaar een eendagsvlieg werd, de kruimel van een almachtige curator. Soms kon hij jaren werken aan de ontwikkeling van een oeuvre. De kunstenaar kreeg al die ruimte, omdat hij in zijn eigenheid werd erkend door een samenleving die in hem een noodzakelijke hulp zag bij het bewerkstelligen van een gezonde, creatieve gemeenschap. Een gemeenschap die zich, in de persoon van de kunstenaar, creatief en gearticuleerd durfde uit te spreken in plaats van alleen maar anoniem te schreeuwen op internet. Zij was de kunstenaar zeer dankbaar voor de getoonde moed die ze wist in te schatten als een zaak van algemeen belang.
Kruk lijkt het voorbijgaan van die tijd in haar fotografie voorzien te hebben. De beelden ogen vergeeld, zo jong ze zijn, als uit een andere tijd. De meeste kunstenaars staan er wat bedremmeld bij, van alle glans ontdaan, alsof ze het tragische lot dat hen zou gaan treffen al op zich af zagen komen. Veel van hen hen hebben de ogen geloken en zijn de uitputting nabij.
Zou de teloorgang werkelijk onafwendbaar zijn geweest?
Liedeke Kruk - Portraits, samenstelling Liedeke Kruk en Wiebo van Mulligen, Roma Publications, Amsterdam, 2010, ISBN 978 90 77459 52 2
NU TE KOOP IN DE WEBWINKEL VAN METROPOLIS M VOOR € 34,-
Mail naar:
karolien [at] metropolism.com
(€9,95 incl verzending)
Neem nu een abonnement op Metropolis M en bespaar 40%!
Roger Willems
Ik ken het boek en vind het een sterk en zelfs actueel boek, met portretten van veel actieve kunstenaars.
Maar wat een rare generatie jonge kunstenaars wordt hier geschetst? Allemaal eendagsvliegen die maar wat roepen op internet? Alsof er een scheidingslijn zou bestaan tussen de geportretteerden in het boek en de wereld daarbuiten.
En het verbaasd me ook een beetje dat er gesuggereerd wordt dat al de geportretteerde kunstenaars 'voorbij' zouden zijn, en dat de fotografie van Kruk dat zou onderstrepen. Ik weet niet hoor. Fotografie is altijd morbide maar afgaande op de recensie lijkt het wel alsof Liedeke ze niet heeft gefotografeerd maar heeft afgeschreven. Dat is gelukkig niet zo.
domeniek ruyters
ik weet wel dat iedereen nog leeft, ik vind het alleen een nostalgisch melancholiek soort van fotografie, alsof er een 'verloren' generatie in beeld is gebracht. Deze interpretatie koppel ik aan twee actuele observaties: dat tegenwoordig de curator de toon zet in plaats van de kunstenaar (hij is de nieuwe held), en dat de politiek (cq de samenleving) bezig is de kunst en de kunstenaar de nek om te draaien. Er is kortom ook reden om met enige gevoelens van melancholie naar deze portretten van kunstenaars te kijken.
DDdW
vroeger was alles beter, zelfs de geschiedenis.