metropolis m

Ronnie van Kempen, Anderhalf wortel twee, vooraanzicht

[h1]Ronnie van Kempen

Ronnie van Kempen, Anderhalf wortel twee, achterzijde
Ronnie van Kempen, Anderhalf wortel twee
Ronnie van Kempen, Anderhalf wortel twee, vooraanzicht

‘De wereld is oneindig groot en toch oneindig klein.’ Na een onderzoek van een jaar vertaalde bedrijfswiskundige en afgestudeerd productontwerper Ronnie van Kempen een wiskundige formule in een duurzaam en gebruiksvriendelijk zitmeubel.

De details van het zitmeubel komen overeen met de vorm van het hele object, zoals dat altijd het geval is bij fractals. De stoel is opgebouwd uit zich herhalende rechthoeken die gespiegeld en verkleind zijn. Elke verkleiningsstap is naar verhouding uitgevoerd, waardoor er als het ware een meubel in een meubel te zien is, beter bekend als het droste-effect.

Van Kempen ontwierp het zitmeubel voor kinderen, die volgens de kersverse ontwerper zelf ook fractalgedrag vertonen: als ze met hun ouders een boekje lezen moet het boekje maar al te vaak ook aan de knuffelbeer worden voorgelezen, en soms ook weer aan de knuffel van de knuffelbeer.

Frank Naus

Frank Naus, Zelfbouwprothese
Frank Naus, Zelfbouwprothese

Op de afdeling Product Design was – net als vorig jaar – een geëngageerd project te zien dat eruit sprong. Vorig jaar won Rita Giesbers de Piet Bakker Prijs (de prijs voor de beste afstudeerder aan de HKU) met Airdrop Shelter, een vluchtelingentent die in de vorm van een pakket uit een vliegtuig kan worden geworpen. Dit jaar bedacht Frank Naus een zelfhulppakket voor de vele slachtoffers van landmijnen en ander oorlogsgeweld.

Met een zelf te haken elastische sok en een fixeermiddel waarmee deze ijzersterk wordt, geeft Naus op verbluffend eenvoudige wijze een antwoord op de grote vraag naar beenprothesen in oorlogsgebieden. Medische hulpstukken blinken doorgaans uit in technologisch vernuft. Dat van Naus is echter opvallend simpel van constructie en minstens zo effectief. Met recht mag gesproken worden van een baanbrekend en hoopgevend product.

Fieke Jägers

Fieke Jägers, geen titel, filmstill

Bij autonome kunst viel vooral een video van Fieke Jägers op. Te zien is het afbraakproces van wat lijkt op een doodgewoon maar sterk uitvergroot ei. Scheuren ontstaan uit het niets, splinters vallen naar beneden, waarna ze met een donderend geraas op de grond vallen. Achter de scheuren in de schaal verschijnt een vlies.

Onduidelijk is waardoor dit verval veroorzaakt wordt. Het blijft zelfs raden naar wat we hier eigenlijk kijken. Jägers zegt dat ze het belangrijk vindt als kunst een ‘verwonderend effect’ heeft. ‘Film is een mooi medium, want daar kun je ontzettend veel mee manipuleren. Daar heb ik voor dit werk bewust naar gezocht.’ Het gevolg is dat in haar video niets is wat het lijkt. Jägers speelt met verwachtingspatronen en met de herkenbaarheid van een alledaags object, zonder de zekerheid te geven dat het dat ook is. Het resultaat is des te intrigerender.

Vanaf 18 juli is Jägers’ eindexamenwerk te zien in TENT. Rotterdam als onderdeel van de TENT. Academy Awards ’08, waarvoor zij genomineerd is.

Irma den Bode

Irma den Bode, Parasite

Den Bode maakte voor haar productontwerp Parasite gebruik van vooralsnog onbenutte energie. De producten zijn als een parasiet verbonden met hun gastheer. (bron: HKU catalogus)

Bram de Jong

Bram de Jong, geen titel

De Jong is op zoek naar de schoonheid van banale gebruiksvoorwerpen, maar hij legt niet de nadruk legt op herwaardering van bestaande producten. Wel centraal staan de vragen wat dagelijkse gebruiksvoorwerpen zijn en hoe de consumenten met deze producten omgaan.

Bram de Jong, geen titel

Recente artikelen