Graduation Fever 5:
KABK Den Haag

De narratieve diorama’s van Joshua Beck

Joshua Beck, Homecoming '98

Joshua Beck bouwt architectonische schaalmodellen, vaak uit zijn herinnering. De diorama's zijn duidelijk narratief van opzet; zo zijn in Homecoming '98 onbekende objecten op een Amerikaanse high school gecrasht, waarmee een vroegtijdig einde aan de jaarlijkse homecoming dance is gekomen.

Joshua Beck, Homecoming '98

De zelfportretten van Terrence Letiche

Terrence Letiche, zonder titel

De zelfportretten van Terrence Letiche doen wel wat denken aan Philip Guston; daarmee vallen ze buiten de vrij beheerste schilderkunst die dit jaar op de academies domineert. De afgelopen anderhalf jaar is zijn werk steeds persoonlijker geworden – van een onderzoek naar familie en zijn reacties daarop tot het eigen lichaam. ‘I try to represent the struggle between my self-denial and self-acceptance towards my physical, mental and social shortcomings.’

Een theorie over ruimte en zien die persoonlijk oogt

Magdalena Pilko valt op door haar theoretische, maar toch gevoelige benadering van fotografie en video. In Raumfahrten – Ruimtevaarten benadrukt Pilko de relatie tussen ruimte zoals we die ervaren in het dagelijks leven en ruimte in tweedimensionale weergaven zoals fotografie.

<embed id="VideoPlayback" style="width:355px;height:334px" allowFullScreen="true" src="http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=8744369386548753335&hl=nl&fs=true"

Izaak Zwartjes: Hedendaagse messias in onheilspellend narratief

Izaak Zwartjes, The laboratory of life

Het verhaal dat Izaak Zwartjes middels een overweldigende environment vertelt heeft een waargebeurde anekdote als oorsprong. Toen hij wat flessen drank afrekende moest hij exact 6,66 euro betalen. Toeval, een waarschuwing van God of een compliment van de duivel? Zwartjes verwerkte deze gebeurtenis tot een post-theologisch relaas waarin weinig hoop voor de mensheid lijkt weggelegd.

Izaak Zwartjes, The laboratory of life

Lev Kazachenko: tussen emotie en intellect

Lev Kazachenko, The White Dwarf

Lev Kazachenko pleit in zijn thesis voor een minder eenzijdige kunstwereld. Buiten de traditionele Westerse canon is meer ruimte weggelegd voor moeilijk te rationaliseren ervaringen, voor nostalgie die vrij is van ironie, voor artistieke hondsdolheid. ‘The artist, in my opinion is to be compared to a fool or an idiot, an irrational thinker and a drama queen.’

Lev Kazachenko