metropolis m

Het werk van de Nederlandse Magali Reus (1981), voornamelijk video’s en objecten, vertoont veel van de eigenschappen die ook eigen zijn aan aluminium, het materiaal waar ze vaak mee werkt. Aluminium heeft een koele uitstraling, maar het bezit ook een lichtheid die daar strijdig mee is en die je niet per se in verband brengt met metaal. Het is een modern en buitengewoon praktisch materiaal, veel zachter dan staal en dus makkelijker te vormen.

Reus gebruikt aluminium in verschillende gedaanten (geborsteld, gegoten, met poederlak of gepolijst) nu ruim tien jaar. Na afronding van het basisjaar op de Rietveld Academie in Amsterdam in 2002 verhuisde de kunstenaar naar Londen, waar ze een bachelor en een master beeldende kunst behaalde aan Goldsmiths College. Tegenwoordig verblijft ze zowel in Amsterdam (vanwege een residency aan de Rijksakademie) als in Londen. Ik spreek de kunstenaar in haar tijdelijke werkruimte in Oost-Londen, tijdens de voorbereidingen op haar solotentoonstelling bij Galerie Fons Welters in Amsterdam.

Reus heeft een uitstekend gevoel voor het verzinnen van sprekende, ontwapenend eenvoudige titels, voor zowel haar individuele werken als voor complete tentoonstellingen. Highly Liquid, de titel die ze bedacht voor haar derde tentoonstelling bij Fons Welters, is er zo één, en toepasselijk bovendien. Veel van Reus’ recente productie draait namelijk om vloeibare materie en vloeibare beelden.

Een van de eerste dingen die we bekeken in haar atelier was een boek dat ze maakte in 2009, als onderdeel van een tentoonstelling in La Salle de Bains in Lyon. Het houdt het midden tussen een glossy magazine en een salontafelboek (op een aantal pagina’s zijn afdrukken van koffiebekers aangebracht, om het de schijn van gebruiksvoorwerp te geven). Het boek is getiteld Surfer en is een verzameling van digitale en gescande foto’s die op dubbele pagina’s zijn afgedrukt. Steeds zie je een piepkleine surfer tegen een consequent blauwe achtergrond van gigantische golven.

Eigenlijk is het hele boek blauw (in lichte kleurvariaties), met uitzondering van het omslag, dat zwart-wit is aan de binnenzijde en geeloranje gemarmerd aan de achterzijde – een verwijzing naar een serie sculpturen van polyesterhars, getiteld Sheet Section (Saturation) (2010), die aan het werk van John McCracken doen denken, vanwege de manier waarop ze tegen de muur leunen, zodat je de patronen gaat zien als een lavastroom. Reus is geïnteresseerd in de manieren waarop kleuren gebruikt worden om ideeën te verpakken.