Studio-estafette #1: Sarah-Jane Hoffmann
Enigszins gestrest kom ik aan bij de studio van Sarah-Jane Hoffmann. Drie jaar geleden bezocht ik haar toen ze resident was bij De Ateliers. Ik was benieuwd naar hoe het nu met haar en haar werk ging. De stress had niets met haar te maken, maar met de gebruikelijke ochtend-hectiek. Onderweg sms ik haar dat ik zeker 15 minuten te laat zal zijn, ik ben echter te vroeg en wacht in de zon tot zij komt aanfietsen, nu ook gestrest omdat ze te laat is en ik er al ben.
Vanaf dat moment verdwijnt de stress vrijwel onmiddellijk. Ze doet de poort open, parkeert haar fiets binnen en we lopen naar achter waar in een soort oude werkplaats verstopt achter woonhuizen verschillende studio’s zitten. Het is een oud gebouw, aan renovatie toe. En de gangetjes zijn wat smal als ik haar werken ken. Op studio visit komen is best wel spannend, voor kunstenaar en bezoeker. Het is eigenlijk intiemer dan iemand bij je thuis ontvangen. Je ziet werk in wording, iets wat je meestal niet graag deelt. Er zijn zo’n vijf mensen, waaronder mijn moeder, die mijn werk in wording mogen lezen. Ik begrijp dus hoe spannend dit is.
Sarah-Jane is ontspannen, ze heeft het druk op dit moment maar dat zie je niet aan haar af. Ze zegt ook in het uur dat we samen doorbrengen dat als je druk blijft, je nieuwe dingen kan creëren. Tenminste, zo werkt het voor haar. Je denkt wel eens dat je je agenda leeg moet maken om werk te kunnen maken, zij gedijt juist het best in drukte. “The bussier I am, the more productive I become”. (Zo schrijft mijn moeder het beste in een volle treincoupe, op volle trappen van de universiteit waar ze studeerde, tussen rondrennende kinderen). Je brein verscherpt wanneer het druk is en je je moet afsluiten om de noodzakelijke concentratie te bereiken.
Op dit moment werkt ze twee projecten af. De eerste is al zo goed als klaar en ingepakt, het is het nieuwe werk dat ze bij CINNNAMON in Rotterdam zal tonen onder de titel The Absent Body. Er komen metalen vormen, zo’n 1m55 hoog, doorheen de eerste ruimte gekronkeld. Een tapijt volgt de sierlijke, elegante lijnen. In de tweede ruimte een nieuw videowerk van een 3D-geanimeerde spier die een houding zoekt en in dat proces beweegt op een manier die wat wegheeft van een snelle slak, of een vis met het uiterlijk van een slak.
De nieuwe werken zijn uitgepuurd, zuiver, zoals ik haar werk heb leren kennen de afgelopen jaren. Meteen na de opening in Rotterdam volgt een dubbelpresentatie tijdens Art Brussels, onder de titel The Woman in Water. Op twee onwaarschijnlijke locaties toont ze nieuw werk: Depots Pyrex, een architectenbureau/wooncomplex van het sjiekere soort (zwembad buiten, strakke lijnen) en Paul Tucker Personal Training, een sportschool nouveau style waar de inrichting al een soort totaal kunstwerk is met ronde TL-verlichting en de grond opgedeeld in strakke lijnen en cijfers als was het een grafisch ontwerp bureau.
Op beide plekken toont ze werken die misschien op het eerste gezicht lijken op te gaan in de omgeving maar die er toch een vreemde draai aan zullen geven. Het lichaam, de lichamelijkheid en architectuur staan hier centraal. En mocht je de werken kunnen zien in Brussel, let dan even op de materialen die ze gebruikt. Niets is wat het lijkt. Ze toont me een stuk gebakken klei, keramiek, dat zo zwart en rond en perfect gaaf is dat het op een metalen stang lijkt. Ze lacht even, het was eenvoudiger geweest gewoon metaal te gebruiken maar dit proces was veel interessanter. Sarah-Jane werkt met materialen zoals een kok dat doet, ze maakt pigmenten zelf, experimenteert, verft stoffen en wat ze echt niet zelf kan doen, laat ze uitvoeren.
Naast haar bureau in de studio staan in bubblewrap ingepakte kleurige vormen. Ze zijn net geleverd en bevatten de set design die ze ontwierp en met de hand maakte voor de reclame campagne van de Android horloge. De kleuren zijn ontleend aan het Google handboek, ze zijn meteen herkenbaar en prachtig gaaf.
“Wow, almost edible.”
“Really good colors.”
“Spray-painted?”
“Yes. The surface is perfect.”
“Is that a hexagon?”
“Yes. And look at this.”
En zo gaat het nog even door. Een nerdy gesprek over kleur en vorm. Sarah-Jane zal deze set misschien als autonoom werk tonen in een tentoonstelling, daar denkt ze nu over na. Ze geniet zichtbaar nog na van deze opdracht die ze samen met haar partner, fotograaf, ontwikkelde. De campagne staat al online en we kijken naar de beelden op haar computer. Dan gaat haar telefoon, er is transport. Er wordt werk gebracht dat nog meegaat naar Rotterdam. We nemen afscheid. Ik geef haar een boek als bedankje, zij belooft me nog wat extra foto’s te mailen.
En ze stuurt me naar Lisa Reitmeier, die bezoek ik volgende week.
Maaike Lauwaert
