metropolis m

Hipp werkt in hetzelfde studiogebouw als Reitmeier en is een van de drie kunstenaars achter de Jolly Joker projectruimte. Hij is nu een tentoonstelling bij een galerie in Basel, Zwitserland aan het voorbereiden en er staan meerdere werken in wording in de ruimte opgesteld. Een groot schilderij rechts, het blijken er twee te zijn en na wat tilwerk staan er nu twee naast elkaar. Dan een sculptuur met stangen, hout op de grond en een hangende fluitketel (nog niet af, zeker niet fotograferen, er moet nog veel vervangen en veranderd worden), tegen de korte wand voor ons hangt een kleiner schilderij dat schittert en blinkt (zo nauwkeurig geschilderd!), en een grotere sculptuur die iets wegheeft van een afscheidingswand. Daarvoor staat een kleinere betonnen vorm op wielen, bovenin in een inkeping is een rood beentje weggestopt. Links ligt een schoenzool (tenminste, dat denk ik) waar schelpen ter hoogte van de tenen zich hebben aangehecht. Dan een abstracter schilderij en twee kleine sculpturen op de grond. Allemaal handwerk, zelden wordt er iets uitbesteed.

We praten lang, kijken naar de werken en naar een catalogus die hij maakte bij een solotentoonstelling in het Wilhelm-Hack-Museum in 2015. Het gesprek gaat over veel dingen, groot en klein, details én meta structuren.

Ik licht er een paar dingen uit. Het werk van Hipp is eigenlijk steeds een clash tussen het verleden en het heden. Zo is dat rode beentje een ex voto been, een voorwerp dat bij een altaar of gebedsplaats wordt gezet om een verzoek of gebed te ondersteunen of te bedanken voor bewezen diensten. Het been bij pijn aan het been, de ogen bij blindheid, een hart voor liefde. De familie van Hipp waren makers van dit soort ex voto beelden en zijn familie bezit nog mallen uit de vijftiende eeuw. Op zijn werktafel staan twee ogen op stokjes ons aan te gluren. Het verleden zit ook in de afbeelding van een paleontologisch stenen masker dat op meerdere schilderijen terugkomt. Of zijn werken die het meest lijken op archeologische sites waar oude beenderen zijn opgegraven en uitgestald liggen.

Maar zijn werk is ook het samenkomen van binnen en buiten. Dat zie je bijvoorbeeld in de vele afbeeldingen van ingewanden in zijn werk. Of in de architecturale interventie die hij in het Wilhelm-Hack-Museum realiseerde. Daar werd de grote ruimte verkleind door een deel met transparante plastic flappen af te scheiden. Je kan de werken in die ruimte van buiten wel zien maar door een vertroebelende waas. Eenmaal binnen in die ruimte is de geur, het licht, de temperatuur en het geluid anders. Je bent in de buik van zijn tentoonstelling.

Wat het werk van Hipp verbindt, is zijn zoektocht naar nieuwe ideeën voor de mens van de toekomst, een post-humanistische mens misschien wel. Hoe zou zo’n mens kunnen zijn of hoe zou die er uit kunnen zien? We moeten groeien als mens denkt Hipp, nieuwe dimensies ontsluiten of een nieuwe cult vinden. Na de dominantie van religieuze systemen volgde politiek religieuze systemen zoals het fascisme of communisme. Nu is er het consumentisme, eigenlijk net zo goed een religieus systeem.

Onze politieke en openbare realiteit verhardt, posities worden extremer en wat over generaties lang is opgebouwd, wordt heel snel tenietgedaan. Met die vaststelling in het achterhoofd zoekt Hipp naar nieuwe vormen voor mens-zijn en (samen)leven. In zijn zoektocht staat minder het vinden centraal maar eerder het denken, de discussie. Het werk geeft aan die zoektocht en die discussies betekenis. Maar niet op een hapklare, makkelijk uit te pakken manier. Eerder via de weg van materialen, historische referenties en constellaties die ons een blik gunnen op een toekomstig mens-zijn.

Hoe dat mens-zijn of dat samenleven er uit zou kunnen zien is niet door Hipp ingevuld. Wie het werk toelaat kan er een gevoel bij krijgen, voor mij is het een licht beangstigend beeld waarbij ik (of mijn nakomelingen) rond een uitgedoofd vuur zitten staren met een half werkend oog, de protheses even geparkeerd, naar vlammen die er al lang niet meer zijn. Mijn ingewanden liggen ergens anders zichzelf te voeden en ik mag hopen dat ze straks weer deze buikwand komen opzoeken. Gezien de complexe praktijk van Hipp is de kans groot dat iemand anders er een heel andere betekenis aan ontleent. Het werk is er rijk genoeg voor, tast toe.

Dit is deel drie in de studio-estafette die Maaike Lauwaert elke week naar een nieuwe kunstenaar brengt. Het vorige bezoek was aan <node “SiteArticle-15503”>Lisa Reitmeier.