metropolis m

Micro noemen we ze liefkozend, de kleine kunstinitiatieven in deze reeks artikelen. Maar hun betekenis valt niet te onderschatten. Gevestigd in de haarvaten van de maatschappij, zijn ze van groter belang voor de toekomst van de kunst dan menig groot museum. Vandaag een portret van Rib in Rotterdam.

Uit de rib van Adam werd Eva geschapen, toch is dit niet de inspiratie voor de naam van het nieuwe initiatief dat ik bezoek. Rib ligt in het zuiden van Rotterdam in de wijk Charlois die tot 2014 nog een aparte deelgemeente van Rotterdam was. Het is een buurt met een eigen identiteit. Het is een flink eind met de bus, maar laat dat je zeker niet afschrikken, het is zeer de moeite waard.

Als ik uitstap ben ik verrast door het aantal kleine, gekke winkeltjes en zaakjes die ik hier links en rechts aantref, van een kleine kapperssalon tot een belhuis en een tweedehandsspullen winkeltje. Ik ben een beetje laat en initiatiefnemer van Rib Maziar Afrassiabi staat mij al buiten op te wachten. Hij vertelt dat het pand waar hij Rib in september 2015 heeft gevestigd een voormalige Turkse slagerij was, mede een inspiratie voor de naam maar Afrassiabi zocht ook naar een woord dat de taalgrenzen overschrijdt. Niks rib van Adam. Dat dit ooit een slagerij was is niet te raden. Afrassiabi heeft geen half werk geleverd. Ik sta hier in een mooie white cube-achtige expositieruimte inclusief betonnen vloer, glazen pui en bovenraampjes met karakteristiek glas-in-lood.

Maziar Afrassiabi studeerde een blauwe maandag aan de kunstacademie in Utrecht waarna hij zich voor een studie sociologie vestigde in Rotterdam. Hij werkte tot voor kort als tentoonstellingscoördinator bij Objectif in Antwerpen dat helaas vorig jaar zijn deuren van hun fysieke locatie moest sluiten. Opvallend is dat hij zijn nieuwe plek niet heeft gevestigd in de bijvoorbeeld gangbare Witte de Withstraat in Rotterdam, maar in de Katendrechtse Lagedijk in Charlois. Hij vertelt dat hij zelf tien jaar in deze buurt gewoond heeft. Bewust heeft hij ervoor gekozen in de periferie te gaan zitten. Zijn white cube is hier iets opvallends en anders. Tegelijkertijd kiest hij ervoor vanuit dit standpunt juist grenzen te doorbreken, ‘voorbij de fetisj van de white cube’ zoals hij het zelf omschrijft.

Liever spreekt hij over een productiehuis dan enkel een expositieruimte. Afgelopen zomer is de ruimte bijvoorbeeld ook een maand gebruikt als werkplek en naast de tijdelijke tentoonstellingen loopt er nu een jaar lang durend project Ghost Stories of the British Museum van Noah Angell en Francis Gooding. Een installatie die zich gedurende dit jaar verder zal uitbreiden en ontwikkelen. Angell en Gooding hebben het British Museum in Londen als uitgangspunt genomen. Doormiddel van interviews met bewakers en medewerkers, opgenomen geluidsfragmenten in het gebouw en andere verslaglegging onderzoeken zij de mythes en verhalen die de ronde gaan over bewegende mummies, tot geheimzinnige deuren die opeens open gaan en verhulde zelfmoorden. Zouden de postkoloniale geroofde objecten zich ontheemd en vervreemd voelen en in opstand komen? Een ongewoon goed (grotendeels) audio-kunstwerk waar je graag nog eens voor terugkomt om langer naar te luisteren. 

De tijdelijke tentoonstelling XenoClassic is een samenwerking met het kunstenaars duo Sam Basu & Liz Murray die de residency Treignac Projet runnen in het midden van Frankrijk. Aan het hoge plafond en de entresol hangen drie grote werken van hen die nog het beste te omschrijven zijn als dikke gordijnen of wandkleden. Stage set for Prophet Royal Robertson (2017) tonen vallende bouwstenen in vervreemdende perspectieven, maar het kunnen ook juist opstapelingen zijn. Toch heb ik ook de associatie met dierenhuiden, misschien komt dit doordat ik nu weet dat deze plek ooit een slagerij was. In het midden is er gekozen om tekeningen te laten zien van Prophet Royal Robertson. Dubbelzijdig is het hele vel zorgvuldig gebruikt. Het werk van Robertson komt uit de persoonlijke collectie van Basu en Murray. Hij was een outsiderkunstenaar met een schizofrene aandoening. Xeno in de titel XenoClassic van deze tentoonstelling staat voor vervreemding in bredere zin, alles wat niet past, niet zo hoort, niet vertrouwd is en ‘Classic’ refereert naar het verlangen naar een ‘counter hegemony’, zo wordt mij uitgelegd. Waarmee wordt bedoeld dat het belangrijk is de machtsverhoudingen tegen te werken in een tegenbeweging, vanuit de pereferie. Precies zoals Rib.

Een bezoek maakt het me al duidelijk. Rib is een veelzijdige plek met een lange termijn visie die het waard is om in de gaten te houden.

Alle foto’s installatie-opnames XenoClassic courtesy Rib Rotterdam,

XenoClassic, Sam Basu en Liz Murray, Prophet Royal Robertson, Daniel Vorthys, Rib Rotterdam, 20.01.2017 t/m 22.04.2017; Ghost Stories of the British Museum, Noah Angell & Francis Gooding, december 2016 t/m december 2017

Aflevering #2 LocatieZ in Den Haag is HIER te lezen.  

Lotte van Geijn

is beeldend kunstenaar en schrijver

Recente artikelen