metropolis m

Nora Turato bij Juliette Jongma, courtsey de kunstenaars en de galerie, foto Sander Tiedema

Pak fiets of tram en hop van galerie naar galerie in Amsterdam. Zoë Dankert ging je voor en geeft een korte indruk van de huidige tentoonstellingen van een vijftal galeries. Van de Jordaan naar de Pijp met een kleine omweg via Oud-Zuid weer terug naar de Jordaan.

Galerie Fons Welters

Clichématige zinnen die zo uit een dronken, hyperzelfbewust WhatsApp-gesprek lijken te zijn geknipt, ondertitelen een zwart vlak in Loved An Image bij Galerie Fons Welters. Wellicht een metafoor voor een brakke ochtend waarop je met enige schaamte zicht probeert te krijgen in de gebeurtenissen van de vorige avond. Tussen de fragmentarische zinnen hangen aquarellen van cactussen en andere kamerplanten, de trouwe metgezel van de brakke kroegtijger.

Loved An Image komt voort uit de miscommunicatie van de verouderde smartphone van Juliette Blightman, die de nodige software-updates niet meer aankon en daardoor likes en afbeeldingen vertaalde in vreemdsoortige iconen. Wat deze informatieverwerking gone wrong, laat zien, maar waar het werk van Blightman niet expliciet aan lijkt te refereren, is de exclusiviteit van up-to-date technologie. In plaats van in de slachtofferrol te zitten (wat, mocht de uitsluiting economische redenen hebben, mijns inziens gelegitimeerd zou zijn), gebruikt Blightman deze uitsluiting als kans om de absurditeit van deze en andere vormen van non-communicatie, zoals clichés, aan te kaarten. Wat wordt er nog gezegd als informatie enkel in flarden of in een al reeds bekende, en daardoor uitgeholde, vorm bij de ontvanger aankomt?

Wanneer we van Loved An Image teruglopen naar de ingang komen we terecht in The Dong with a Luminous Nose. Hier stappen we van het reconstrueren van een avond in de kroeg naar de reconstructie van een theaterstuk dat nog gaat beginnen. Althans dat is waar het werk van Ola Vasiljeva mij aan doet denken. De uitgestalde meubels, veelal glanzend en goudkleurig, en tegelijkertijd viezig en goedkoop, lijken te wachten op acteurs. Een vervreemdend interieur dat de bezoeker uitdaagt een verhaal te verzinnen.

Galerie Juliette Jongma

In Opening Night van Nora Turato bij Galerie Juliette Jongma wordt gespeeld met de hedendaagse fixatie op het zelfbeeld. Bij binnenkomst stuit je op een wand die je uitdaagt een selfie te maken. Aan de andere zijde van de zuil is een spiegel permanent bedekt met dauw. De handgeschreven tekst “U don’t get to me” is daardoor slechts half leesbaar, maar zegt precies waar de tentoonstelling omdraait: je komt niet tot de kern van een ander als je diegene maar een beperkt aantal eigenschappen toedicht. Turato, oorspronkelijk performer en zangeres, geeft elke dag (wo-za!) een zeer grappige performance waarbij ze zichzelf verscheidene personae aanmeet, die toch samen één individu lijken te vormen. Ze speelt haar vrouwelijkheid uit en is zowel hysterisch als lief, intelligent als onzeker, venijnig en grappig. Voor de performance put ze uit allerlei teksten van de afgelopen twee jaar die ze gedurende een aantal maanden verzamelt. Sommige stukken komen uit de literatuur, anderen uit magazines of van Facebook. Met de performance wil ze de eendimensionaliteit van het vrouwbeeld aankaarten en de vrijheid nemen om verschillende personen in een te zijn. Want dat is wat iedereen uiteindelijk is; een spectrum aan eigenschappen waarvan de samenstelling in beweging blijft.

Annet Gelink Gallery

[figure galerieronde08,galerieronde09,galerieronde10,galerieronde20,galerieronde21]

In Blue, Turning Grey over You de derde solo van Johannes Schwartz bij Annet Gelink Gallery zien we reproducties van Mondriaan, in grijstinten. Naast de werken hangen (ook in zwart-wit) interieurfoto’s van studio’s en woonruimtes. Een enkele kleurenfoto, de studio in New York, steekt af tegen de rest. Mondriaan maakte een zwart-wit catalogus, (ook te zien in de tentoonstelling) geboren uit zijn noodzaak om zich in zijn studio alleen met zijn meest recente werk te omringen en de rest elders op te bergen. De primaire kleuren zijn in de catalogus door de stand van de fotografie toentertijd vervangen door een gradueel spel van grijstinten. Ook moet men het hoofd kantelen om het werk op de juiste manier te zien. Het is deze manipulatie van het beeld die Schwartz onderzoekt met behulp van archiefmateriaal. Tegelijkertijd legt hij in de grote reproducties aan de wanden een nieuwe focus op de werken door een imaginaire horizon aan te brengen. Zo toont hij de haast nonchalante omgang van Mondriaan met origineel en kopie en imiteert deze houding tegelijkertijd. Schwartz lijkt zo de vraag te stellen waar de grenzen van het ‘echte’ werk liggen en hoe representaties ervan, of ze nu voor commercieel of artistiek gebruik zijn ontwikkeld, het beeld van kunstenaar en kunstwerk beïnvloeden.

Als tegenwicht aan het alom aanwezige zwart-wit boven is in de Bakery beneden een explosie aan kleur te zien in Bodily Fluids. De wandschildering van Sarah Verbeek die als een olievlek over wand en vloer druipt, is bevolkt met vormen die zweven tussen het figuratieve en het abstracte.

Marian Cramer Projects 

[figure galerieronde11]

Om in de sfeer van interieurs en huiselijkheid te blijven, fiets ik door naar Oud-Zuid. Op de Chopinstraat is Marian Cramer Projects gevestigd. Binnen zijn zalmroze multifunctionele kapstokken met kandelaarattributen van Richard Healy te zien waarover achteloos lectuur is gedrapeerd, alsof een boek een jas is die je aan- en uittrekt. Aan de wand hangen kleine foto’s van futuristische interieurs op een achtergrond van een intens kleurenspectrum. De kapstok, het boek en de kaars zijn alledrie objecten die je met thuis associeert. Doordat de galerie zo nadrukkelijk is verweven met het woonhuis ernaast vervaagt de vervreemdende kwaliteit van het werk van Healy. De twee delen passen jammer genoeg te perfect in elkaar.

[figure galerieronde12,galerieronde13,galerieronde14]

Ellen de Bruijne Projects 

Terug in de Jordaan is in Ellen de Bruijne Projects het videoproject Explosion Ma Baby van Pauline Curnier Jardin te zien. Het is een wervelwind aan beeld; flarden van lichamen met de handen ten hemel geheven, geschreeuw, confetti in de lucht, flitsen van een op handen gedragen standbeeld en op de achtergrond indringend tromgeroffel. In het werk van Curnier Jardin verdwijnen grenzen als sneeuw voor de zon. De grens tussen lichamen, tussen man en vrouw, goddelijk en modderig worden lastiger te definiëren. Het is die precaire balans die vooral tot uiting komt in Grotta Profunda Approfondita dat onderdeel uitmaakt van de tentoonstelling Viva Arte Viva op de Biënnale van Venetië. Werken die met het laatste werk te maken hebben zijn ook te zien bij Ellen de Bruijne. In de ruimte naast het videowerk zien we grotachtige bouwsels en kitscherige altaars. De koelere sfeer in de ruimte van Explosion Ma Baby wordt benadrukt door de plastic opblaaspoppen die vastgebonden zijn aan een pilaar. Of de tegenstelling tussen beide ruimtes nu juist een balans teweegbrengt of elkaar minder sterk maakt, kon ik niet besluiten.  

[figure galerieronde15,galerieronde16,galerieronde17,galerieronde18,galerieronde19]

 

 

Galerie Fons Welters: Juliette Blightman, Loved an Image. Front Space Ola Vasiljeva, The Dong with a Luminous Nose, beide: 09.09.2017 – 21.10.2017.

Galerie Juliette Jongma: Nora Turato, 09.09.2017 – 07.10.2017.

Annet Gelink Gallery: Johannes Schwartz, Blue, Turning Grey over You. Bakery: Sarah Verbeek, Bodily Fluids, beide 09.09.2017 – 21.10.2017.

Marian Cramer Projects: Richard Healy, The Great Indoors, 07.09.2017 – 09.10.2017.

Ellen de Bruijne Projects: Pauline Curnier Jardin, 09.09.2017 – 28.10.2017.

Zoë Dankert

schrijft

Recente artikelen