metropolis m

Camille Henrot, SUNDAY

In haar net geopende tentoonstelling in Palais de Tokyo houdt Camille Henrot er een andere telling op na, niet per jaar zoals gebruikelijk in kunst, maar per dag van de week. Nanda Janssen sprak uitgebreid met de kunstenaar in Parijs, voorafgaand aan dit mammoetproject in Parijs. 

Dat Camille Henrot één van de belangrijkste Franse kunstenaars van dit moment is, blijkt uit het feit dat ze na Philippe Parreno en Tino Sehgal de derde kunstenaar is die carte blanche krijgt in Palais de Tokyo. De tentoonstelling Days are Dogs volgt het ijzeren ritme van de dagen van de week en legt onze relatie met tijd bloot. Depreludes Monday in Fondazione Memmo (2016) en Tuesday in Kunsthalle Wien (2017) zijn grotendeels geïntegreerd.

Days are Dogs bevat ruim honderd kunstwerken waarvan een derde speciaal voor de tentoonstelling is gemaakt. Henrot nodigde kunstenaar David Horvitz, Maria Loboda, Nancy Lupo, Samara Scott, Avery Singer en dichter Jacob Bromberg, met wie ze meermalen samenwerkte, uit te participeren met nieuw en bestaand werk.

Installatie Palais de Tokyo

NJ Je hebt een grote interesse en betrokkenheid bij de wereld. Culturele antropologie, mythologie, religie, wetenschap, technologie, kosmologie, astronomie, taal en epistemologie zijn voorbeelden van domeinen die je werk voeden. Door welke denker voel jij je aangesproken wanneer je onze huidige tijd wilt vatten?

CH ‘Ik woon zowel in New York als Parijs en heb een parallel ervaren tussen de recente presidentsverkiezingen in beide landen. Het politieke discours wordt er gekenmerkt door extreem dogmatisme en starheid. Het verlies van nuance en ambiguïteit is intellectueel deprimerend. Het idee van een gemeenschappelijke realiteit, wereld en waarheid gaat verloren in de voorkeur voor confrontatie, oppositie en contrast. Deze ontwikkeling stimuleerde me opnieuw te luisteren naar Le neutre, de lezingenserie die Roland Barthes gaf aan het Collège de France in 1977 en 1978. Het is een pleidooi tegen binair denken. Le neutre poogt te ontsnappen aan de paradigmatische binaire tegenstellingen diein het westerse discours en denken betekenis creëren en structureren. Deze tweeledigheid is te vinden in alle aspecten van de samenleving, variërend van taal en seksualiteit tot politiek. Na de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten werd de maatschappij geconfronteerd met de grove en oneerlijke uitlatingen van de nieuwe president. In dit steeds onaangenamere politieke klimaat is het voor kunstenaars en schrijvers lastig hun dagelijkse werk voort te zetten. Voor mij geeft dit onbehagen de urgentie van Barthes’ Le neutre aan; het is zijn poging om de tweeledigheid te dwarsbomen.Barthes definitie van ’le neutre’ is niet ongeëngageerdheid, maar juist een krachtige, actieve waarde. Het houdt een ethiek in waar complexiteit en nuance een rol spelen, een ruimte die ver verwijderd is van essentialisme en voorgekookte ideologie.’

Camille Henrot, SUNDAY, The Pale Fox in Parijs

NJ Een aantal van je werken, zoals Grosse Fatigue (2013), The Pale Fox (2014) en Office of Unreplied Emails (2016), reageert op de overdaad aan beelden en informatie in het huidige tijdperk. Je lijkt de datastroom te imiteren of
zelfs te versnellen. Wat is je houding ten opzichte van de datavloed?

CH ‘Het klopt dat opeenhoping een aspect van mijn werk is. Ik omarm de esthetiek van accumulatie, maar dat betekent niet dat ik het ook toejuich. Uit een kritische houding volgt niet automatisch een tegengestelde esthetiek. Ik maakte Grosse Fatigue tijdens een fellowship aan het Smithsonian Institution in 2013. Ik onderzocht er verschillende culturele strategieën die werden ingezet om de verhalen over het universum te vertellen en de oorsprong van de drang om dat te doen. Het Smithsonian Institution en de Verenigde Staten als geheel worden gekarakteriseerd door een cultuur van accumulatie en overvloed. Grasduinend door hun online databank bedacht ik me dat de datavloed van het digitale tijdperk in feite de voortzetting van de negentiende-eeuwse obsessie met verzamelen en classificeren is. Ik was zelf overdonderd door de hoeveelheid informatie die over me uit werd gestrooid, maar ik besloot dat gevoel te omarmen en zelfs nog een stap verder te gaan. Ik wilde dat de kijker de waanzin van het project zou ervaren. Ik werd me bewust van het gevaar, de dreiging die deze menselijke drang tot verzamelen heeft op zowel de natuur als de cultuur, maar het was belangrijk dat de kijker dit zelf zou ervaren door dat gevoel van overdaad. Het alomvattende verschijnt aan ons in
de vorm van overvloed.’

Camille Henrot, SATURDAY

Camille Henrot, SATURDAY

LEES VERDER IN METROPOLIS M NR 5-2017 REMIX. STEUN METROPOLIS M, NEEM EEN ABONNEMENT. ALS U NU EEN JAARABONNEMENT AFSLUIT STUREN WIJ U HET NUMMER MET HET INTERVIEW MET CAMILLE HENROT GRATIS OP. MAIL UW NAAM EN ADRES NAAR: [email protected] (ovv actie nr 5)

Camille Henrot, Days are dog, Palais de Tokyo, 18.10 t/m 7.1.2017

Nanda Janssen

is curator en criticus en woont in Parijs

Recente artikelen