metropolis m

Overview ‘Apenkooi’ door Eric Giraudet de Boudemange bij Billytown 2017, foto door Eric Giraudet de Boudemagne en Billytown

De afgelopen jaren is Den Haag op verschillende plekken in de stad een aantal galeries rijker geworden. Ze hebben allemaal op hun eigen manier een plek in het artistieke veld ingenomen. Hoog tijd voor een gesprek met Twelve twelve, Dürst Britt & Mayhew en Billytown. 

Twelve twelve

In het centrum van Den Haag is Silvia Bakker ruim een jaar geleden de galerie Twelve twelve begonnen. Na een tijd als beeldend kunstenaar te hebben gewerkt, kwam zij er tijdens een kunstbeurs achter dat het verkopen en promoten van het werk van anderen haar goed beviel. Ze besloot te stoppen als kunstenaar en een eigen galerie op te richten met een focus op geëngageerde kunst, een spectrum waarbinnen ze als kunstenaar ook werkte. Bakker: ‘In Nederland zijn zeer veel goede presentatie-instellingen, waar veel vrijheid is voor kunst, maar ik vind het volledig gelegitimeerd om hier vanuit de galerie ook aan bij te dragen, al ben ik een commerciële instelling. Het is mijn primaire functie en verantwoordelijkheid naar de kunstenaar dat zij verder kunnen met hun werk op basis van verkoop in plaats van subsidies.’

Zoals de titel van de galerie al een beetje doet vermoeden, worden er ieder jaar twaalf tentoonstellingen georganiseerd. De huidige expositie van Jeroen Blok bestaat uit tekeningen, schilderijen en collages, die nieuwe verhalen vertellen door middel van gecreëerde, niet bestaande werelden. Bij Blok is er niet direct sprake van politiek engagement, maar Bakker is geïntrigeerd door zijn innerlijke noodzaak om het werk te maken. Doorgaans toont Twelve twelve in een jaar zo’n negen kunstenaars wiens werk politiek van karakter is, en zo’n drie, zoals Blok, waarbij het om de noodzaak tot spreken gaat.

De keuze om de galerie juist in Den Haag te starten is volgens Bakker strategisch, ‘ik denk dat je in Den Haag beter een plek kunt afdwingen, dan bijvoorbeeld in Amsterdam. ‘Den Haag is in zekere zin conservatiever’. Ook spreekt het haar aan dat Den Haag als stad van vrede en recht een politieke stad is, waardoor werk van kunstenaars die hierop reageren er goed op zijn plek is. Daarnaast was de ligging van de galerie, tussen instellingen zoals Stroom, Humanity House en het Nutshuis, instellingen met een programmering waarmee de galerie verwantschap voelt, doorslaggevend.

Het contact met het publiek en om hierbij ook op zoek te gaan naar verdieping, is voor Bakker erg belangrijk. ‘Verkoop is noodzakelijk voor het draaien van de galerie, maar gesprekken met mijn klanten tijdens inhoudelijke avonden, zoals artist talks, zijn erg interessant en noodzakelijk. Door het organiseren van evenementen laat ik zien dat ik niet alleen mooie plaatjes verkoop, maar dat het om meer gaat en dat houdt mensen geïnteresseerd.’

Het eerste jaar van de galerie is volgens Bakker boven verwachting goed verlopen. Hoewel ze toegeeft dat het lastiger is geworden na de crisis, kopen mensen nog steeds kunst. Twelve twelve gaat het komende jaar dan ook vol vertrouwen tegemoet.

Dürst Britt & Mayhew

Na ruim tien jaar in de hedendaagse kunstwereld actief te zijn geweest, begonnen Jaring Dürst Britt en Alexander Mayhew in februari 2015 hun galerie Dürst Britt & Mayhew in de Haagse stationsbuurt. Ze hebben niet voor niets voor deze stad gekozen: ze wilden internationaal iets gaan betekenen. Hoewel een aantal presentatie-instellingen uit Den Haag zich op dit terrein weten te begeven, gold dit niet zozeer voor de bestaande Haagse galeries. Dit gat wilden zij graag opvullen.

[figure haagsegaleries201707]

Door hun voorgaande banen, Mayhew als criticus en Dürst Britt als curator, hadden ze al een aardig netwerk opgebouwd binnen de hedendaagse kunstwereld. Het leek hun beide erg prettig om langer en intensiever met kunstenaars te kunnen werken, en dat maakt de galerie nu mogelijk. Ze vertellen dat het enorm belangrijk is om de balans te vinden tussen het maken van goede tentoonstellingen en het verkopen van de gepresenteerde werken. Dürst Britt: ‘Wij geven de kunstenaars met wie wij werken carte blanche en vervolgens gaan wij kijken hoe we het aan de man kunnen brengen. De galerie heeft een vrij groot oppervlak, maar tot nu toe konden alle kunstenaars die soloshows hebben gehad dit goed aan, het gaf ze juist een extra uitdaging om hun werk hier te presenteren.’ Momenteel werken ze met elf kunstenaars. Dürst Britt: ‘Op een bepaalde manier moet er altijd iets ambachtelijks in het werk zitten van mensen met wie wij werken. Wij houden erg van mensen die heel bewust voor een specifieke vorm kiezen, maar tegelijkertijd moet daar ook heel duidelijk een conceptuele lijn in zitten. Daarnaast moet er natuurlijk een persoonlijke klik bestaan om een goede werkrelatie aan te kunnen gaan.’

Puck Verkade, Breeder, 2017, Dürst Britt & Mayhew, Den Haag

Op dit moment heeft Puck Verkade haar eerste soloshow Breeder in de galerie, haar werk is eerder bij Dürst Britt & Mayhew te gezien geweest als onderdeel van groepsshows. In 2015 toonden zij een videowerk van haar op de videobeurs LOOP in Barcelona, dit was vlak voordat zij in Londen aan haar MFA aan Goldsmiths begon. De galeriehouders laten hun kunstenaars met rust wanneer ze een Master of postacademische opleiding volgen, opdat ze zich volledig hierop kunnen focussen. Wel hebben ze dezelfde video gebruikt als vertrekpunt voor de groepstentoonstelling Silent Light, waar andere kunstenaars uit de galerie aan deelnamen waarvan het werk goed aansloot bij het werk van Verkade. De huidige tentoonstelling bestaat uit een totaalinstallatie van felgekleurde buizen waarbinnen verschillende video’s van Verkade te zien zijn. Deze bestaan uit mengvormen van bestaand beeldmateriaal en eigen beelden waarmee zij reflecteert op stereotypen in de maatschappij over onder andere ras en gender, waarbij de complexiteit van reproductie in zowel fysiek als materieel opzicht wordt belicht.

Artistiek inhoudelijk is het Dürst Britt & Mayhew de afgelopen jaren goed gelukt om interessante tentoonstellingen neer te zetten. Ze vertellen verheugd dat meerdere werken van verschillende kunstenaars inmiddels bij interessante privécollecties en bij musea terecht zijn gekomen. Ze vervolgen, ‘een kunstenaar als Lennart Lahuis krijgt nu bijvoorbeeld ook een tentoonstelling bij het Fries Museum’. Dürst Britt: ‘Het is aan ons de taak om in te schatten waar bepaalde werken goed kunnen passen en het daar dus ook te krijgen. Tegelijk moeten we open blijven staan voor nieuwe kopers, wat wij bijvoorbeeld niet hadden verwacht is dat een derde van onze kopers onder de veertig jaar is. Een groot deel van deze mensen kenden wij niet en ontmoeten wij vooral op beurzen.’

Het feit dat de galeriehouders net na de crisis met hun galerie zijn begonnen, creëert goodwill, omdat zij het toen toch hebben aangedurfd. Inmiddels hebben zij aan meerdere internationale beurzen deelgenomen, zoals Independent Brussels en Artissima, en hier ook meerdere werken verkocht. Dürst Britt geeft aan het grappig is om te merken dat Den Haag iets exotisch heeft in het buitenland, men kent Amsterdam, maar meer niet en dit heeft zo z’n voordelen.

Billytown

Vanuit het kunstenaarsinitiatief Billytown, dat reeds vijftien jaar bestaat, is ruim twee jaar geleden het idee doorgezet om een door henzelf gerunde galerie te beginnen. Billytown is ooit ontstaan door samenkomst van een groep kunstenaars die werkten in hetzelfde gebouw, waarbij onderling contact en gesprekken over het werk een belangrijke rol innamen. Het doel van de galerie is om als kunstenaars en initiatief zoveel mogelijk subsidie onafhankelijk te kunnen worden.

Momenteel is Billytown gehuisvest in een oud schoolgebouw in het Laakkwartier, een woonwijk iets buiten het centrum van Den Haag, gelegen achter het station Hollands Spoor. Op de vorige locatie in de Binckhorst, begon Billytown in mei 2015 met de galerie, in een white cube achtige ruimte. Op de huidige locatie wordt de voormalige gymzaal als galerieruimte gebruikt, wat zorgt voor een uitdaging op het gebied van presentatie. De huidige tentoonstelling Apenkooi van Eric Giraurdet de Boudemange is er op het lijf geschreven. Giraurdet de Boudemange nam de architectuur van de ruimte nadrukkelijk als uitgangspunt. De touwen, ringen en klimrekken maken deel uit van de sculpturale installaties en ook het videowerk sluit er naadloos op aan. De expositie onderzoekt de verhoudingen tussen mens en wildernis en reflecteert tegelijk op culturele omstandigheden, veranderingen en verlies.

[figure haagsegaleries201708]

Galerie-manager Sanne Luteijn nodigde Giraurdet de Boudemange uit omdat ze wist dat hij wel raad zou weten met de specifieke tentoonstellingsruimte. De kunstenaar heeft zelf geen studio in Billytown, maar heeft er wel voorafgaand aan de tentoonstelling een periode gewerkt. Hierdoor ontstond er contact met de kunstenaars die er wel permanent werken en eventueel mogelijkheden voor samenwerking. Luteijn is vanaf juni 2015 betrokken bij de galerie, maar benadrukt dat zij niet zonder de kunstenaars van Billytown zou kunnen functioneren. Ze vertelt dat er over en weer veel overleg plaatsvindt en dat de plannen altijd gezamenlijk worden besproken, waarna zij de eindbeslissingen neemt. Luteijn vertelt: “Ik vind het belangrijk om je als galerie eerst goed neer te zetten en niet alleen de studiogebruikers te presenteren. Ik vind dat als we alleen dit zouden doen, we geen plek kunnen veroveren binnen de galeriewereld. We moeten ons breed oriënteren en laten zien dat we onszelf als galerie serieus nemen en dus ook kansen bieden aan mensen die niet de mogelijkheid hebben om binnen Billytown een studio te hebben, zoals bijvoorbeeld internationale kunstenaars. Ik vind het interessant om juist door andere samenwerkingen aan te gaan ons netwerk te verbreden en de groei voor onszelf als galerie ook mogelijk te maken.”

Een nadeel voor Billytown is het feit dat ze al vaak hebben moeten verhuizen, iets wat komend voorjaar weer zal moeten gebeuren. In gesprek met de gemeente proberen ze een permanente plek te vinden. Luteijn vertelt dat het voor Den Haag sowieso al wat lastiger is om verzamelaars aan te trekken, omdat deze zich veelal richten op Amsterdam. Hoewel Billytown wat harder moet vechten om het juiste publiek te vinden en om aan de buitenwereld duidelijk te maken hoe de organisatie in elkaar zit, is er de afgelopen twee jaar voor de galerie een stijgende lijn  merkbaar. Vooral op beurzen als Art Rotterdam, waar de galerie altijd een kunstenaar van Billytown zelf toont, hebben zij goede nieuwe contacten kunnen leggen.

Op dit moment probeert Billytown te overleven van de opbrengsten van de galerie. Ze onderzoeken hoe zij een eigen markt kunnen creëren. Ze willen er naartoe kunnen werken dat er genoeg winst wordt gemaakt, dat kunstenaars binnen Billytown zelf subsidie aan kunnen vragen voor bijvoorbeeld productiekosten voor een werk of publicatie. Dit is nog toekomstmuziek, maar steeds meer verzamelaars weten ondertussen de galerie te vinden. Luteijn: “Ik kom zelf uit Amsterdam en bij de eerste opening bij Billytown kende ik echt niemand, maar iedereen bleek wel elkaar te kennen. Op de laatste opening zeiden de kunstenaars ineens: ‘he, we kennen al die mensen die er nu zijn helemaal niet’. En dan denk ik: yes! Nieuwe mensen weten ons dus te vinden!’

Twelve Twelve: Jeroen Blok, Concrete Jungle, 2017, lees meer HIER! 

Dürst Britt & Mayhew: Puck Verkader, Breeder, 01.12.2017 – 03.02.2018, lees meer HIER!

Billytown: Eric Giraudet de Boudemange, Apenkooi, 18.11.2017 – 06.01.2018, lees meer HIER!

 

Eline van der Haak

is fotograaf, filmmaker en onderzoeker

Recente artikelen