metropolis m

Mique Eggermont applaudiseert tijdens de uitreiking van een van de ME Awards

Op 17 september 2019 overleed Mique Eggermont, onafhankelijk ijveraar voor jonge kunst en jonge kunstenaars. De meesten zullen haar kennen als mede-oprichter van Hedah in Maastricht, maar zij heeft zoveel meer gedaan. Wij vroegen Erik de Jong en Paul Devens, die kort spraken bij haar afscheid, hun herinneringen op te schrijven. Als eerbetoon aan Mique.

Op 17 september 2019 overleed op 69-jarige leeftijd Mique Eggermont. Zij was onafhankelijk en kritisch kunsthistoricus, curator en criticus. Behalve teksten, tentoonstellingen, uitwisselingsprojecten en een prijs laat Mique iets achter dat te maken heeft met gedrevenheid, eigenzinnigheid, strijdbaarheid, een kritische houding en veel liefde voor de kunst.

Mique Eggermont had een grote kennis op het gebied van de kunst, maar nog veel groter was haar wil om dingen te bereiken en daarbij tot het uiterste te gaan. Ze hield er niet van concessies te doen, zéker niet als het om de kunst gaat, en riep studenten en jonge kunstenaars op vooral de vrijheid te némen en niet af te wachten tot iemand het idee heeft jou die vrijheid te geven. Dit engagement gold niet in de laatste plaats voor jonge vrouwelijke studenten en kunstenaars.

Velen voelden zich gesterkt door haar manier van aanpakken, die altijd van de mogelijkheden uitging en niet van de onmogelijkheden. Door haar overtuigende onafhankelijkheid – zij sprak puur vanuit haar eigen afwegingen en ging lastige discussies niet uit de weg – werd rekening gehouden met haar kritiek.

Mique had een aanstekelijk gevoel voor humor. Maar misschien nog wel groter was haar gevoel voor onrecht. Zo kon zij zich kwaad maken over het jaarlijks terugkerende prijzencircus tijdens de eindexamententoonstelling van de opleiding Autonome Beeldende Kunst (MAFAD) in Maastricht, waar zij jarenlang als adviseur, lid van de werkveldcommissie en gastdocent aan verbonden is geweest. De door haar ingestelde ME-Award is uit die emotie voortgekomen. Mique wilde door middel van deze publieksprijs (inderdaad: ook een prijs) vooral aan een jong en goed geïnformeerd publiek duidelijk maken dat prijzen voor jonge kunstenaars weliswaar een kortstondig succes opleveren – en dat is fijn voor degene die het betreft – maar dat het belangrijk is dat het publiek daarnaast een eigen initiatief neemt en kunstenaars stimuleert om tot het uiterste te gaan en geen concessies te doen!

Zoals gezegd: Mique Eggermont had een héél groot hart voor jonge kunstenaars. Zij was lid van talloze commissies, advies- en werkgroepen, zoals bij de kunstcommissie van het Bureau van de Rijksbouwmeester, als adviseur bij het Mondriaan Fonds, bestuurslid bij Stichting Viewmaster, lid van de programmaraad van Nieuw Dakota, etc.

In Maastricht richtte zij samen met een team van kunstenaars in 1995 het kunstenaarsinitiatief Hedah op. Hedah verschafte een podium aan veelal jonge makers die daar konden experimenteren en hun werk presenteren en waar onder andere kunstenaars als Suchan Kinoshita hun naam voor langere tijd aan hebben verbonden. Met haar tomeloze energie liet Mique, als bestuurslid, het team menigmaal zuchtend achter na een lange sliert van atelierbezoeken. Zij zette Hedah in Nederland, en daarbuiten, op de kaart waardoor dit podium al snel tot een onvermijdbaar begrip kon uitgroeien. In 2010 stond zij samen met anderen aan de wieg van de Open Source Urban Campus, een innovatief project i.v.m. het Maastrichtsekunstonderwijs.

Mique Eggermont aan het werk op een school in Senegal

Ook was zij, samen met haar man, bestuurslid en oprichter van Stichting Ille de Mar die scholen en aanverwante infrastructuur ontwikkelt op een prachtig, maar arm Senegalees eiland. Mique wist dit te koppelen aan haar engagement met de kunsten; de band met Senegal en de afdeling Fine Art werd door haar sinds 2016 gestalte gegeven in de vorm van gastlezingen, studiereizen voor kunststudenten, een residentie en het cureren van kunstprojecten als onderdeel van het Off-programma van de Biënnale van Dakar. De residentie vormde een unieke conditie voor studenten waardoor hun artistieke praktijk in een andere culturele setting ter discussie gesteld kon worden.

De laatste regel in de rouwadvertentie die namens de Kunstacademie Maastricht werd geplaatst luidde: ‘Zij laat een groot netwerk van kunstenaars, projecten en initiatieven na waar zij als onmisbare schakel en drijvende kracht een niet aflatende rol in heeft gespeeld.’

Dit is eigenlijk niet juist. Zij laat een groot werk na waarin kunstenaars, projecten en initiatieven aan elkaar zijn verbonden en waar zij als onmisbare schakel en drijvende kracht een niet aflatende rol in zal blijven spelen.

Wij zijn haar heel veel respect en dankbaarheid verschuldigd.

Erik de Jong, Paul Devens

Recente artikelen