metropolis m

Molly Palmer, Mechanism of a Lock, 1646, Den Haag

Voor de tentoonstelling Mechanism of a Lock verbouwde Molly Palmer 1646 tot een tempel waar vreemde rituelen plaatsvinden. 

De godin Lethe vroeg, volgens de mythe, aan de ziel van pas overledenen of ze alles wilden vergeten, of juist weten. In dat laatste geval volstond het drinken uit de rivier waar de godin haar naam aan had gegeven. Die ziel wist niet meer wie of wat het was en had geen herinneringen aan genot of plezier. Pal achter de deur van kunstruimte 1646 wacht een beeld van deze godin de bezoeker op. Op mensformaat gemaakt uit keramiek, mist ze een hoofd, dus vragen stellen zal ze niet. Maar de wens te vergeten en de wens te verdwijnen loopt door de tentoonstelling heen.

Dat blijkt uit een mailwisseling tussen de kunstenaar, Molly Palmer, en Rebecca Jagoe, die als toelichting bij de werken dient. De kunstenaar maakte de ‘Goddess of Oblivion’ niet alleen als verwijzing naar de werking van een mythologische onderwereld maar laat Lethe de wens te ontsnappen aan ellende symboliseren, ook hier in het ondermaanse.

Het unheimische en de kwetsbaarheid die daaruit volgt zie je vervolgens overal terug in de tentoonstelling. Met name in de film Nine nectarines and other porcelain waar bijvoorbeeld een vrouw in een donker bos plotseling als een hert verstijfd staat in een lichtbundel. Of als een voice-over aanmoedigt ‘Don’t run away, don’t trickle away from difficult things.’ valt dat samen met de somberte die Palmer aan haar penvriendin beschrijft.

De titel Mechanism of a lock kan gelezen worden als metafoor voor de obscure werking van de geest. Zelfs als de sleutel past, blijft de werking van radertjes en cilinders in het hart van het slot onzichtbaar. Palmer vergelijkt dat met de werking van het lichaam dat als ‘bag of organs’ af en toe ‘too full’ kan raken: emoties volgen en ook hier is de oorsprong onduidelijk.

In een ander videowerk staat het zoeken naar betekenis van patronen centraal, wat te zien is als een verbeelding van zelfonderzoek. Vier van boven gefilmde personen, strekken hun handen naar elkaar, wanneer deze in elkaar grijpen wordt er een vorm – nog meest op koraal lijkend – overheen geprojecteerd die precies over de contouren van de ledematen valt. Plagerig knippert deze vorm alvorens te verdwijnen, alsof nu de laatste kans zou zijn het teken te lezen. Het blijft onbegrijpelijk en dat is precies het punt dat Palmer maakt.

Molly Palmer, Mechanism of a Lock, 1646, Den Haag

Molly Palmer, Mechanism of a Lock, 1646, Den Haag

De betekenis, als die er al is, zit in de herhaling van de tekens. In Nine nectarines zit zo’n zelfde gekleide koraalstronk die wordt aangekondigd met de zin ‘You can make a pool of water and stay’ waarna het stil is en er een paar lange seconden alleen spierwit koraal is te zien. Datzelfde object is even verderop te zien als sculptuur aan de wand, die door herhaling karakter vertrouwd aandoet.

Andere werken zijn moeilijker te plaatsen binnen het thema van de tentoonstelling. Een schematische tekening van een gebouw bijvoorbeeld, of een aantal koperkleurige buizen dat aan de muur zijn bevestigd. Onduidelijk is of het een functie heeft, symbolisch wellicht, dan wel op meer cerebrale wijze de sfeer van het geheel ondersteunt.

De emailwisseling mag ertoe uitnodigen het werk psychologisch te duiden, maar psychologisering kan het werk ook platslaan. Deze tentoonstelling is geen egodocument. Er valt meer te beleven en over na te denken.

Molly Palmer, Mechanism of a Lock, 1646, Den Haag

Molly Palmer, Mechanism of a Lock, 1646, Den Haag

Vooral de afwerking van de ruimte klopt helemaal, de gedempte kleuren op de muur maken de sfeer. Als finale volgt in de achterkamer een zachte gloed die een sculptuur verlicht. Twee handen van keramiek die langgerekt zijn en daardoor gotisch aandoen, buigen over elkaar heen. Deze halfronde vorm spiegelt de bogen in de deurposten aan weerszijden van het werk. Palmer weet hoe ze een serene presentatie maakt zonder dat het klinisch wordt.

fotografie Jhoeko, courtesy of 1646. 

Molly Palmer, 1646 Den Haag, t/m 26 januari NB op 23 januari is er een Background Evening in 1646

 

Jorne Vriens

is kunsthistoricus

Recente artikelen