metropolis m

Shertise Solano, ‘As far as eye can see’ in W139, foto de auteur

Twee zwarte dansende figuren heten je welkom als je Shertise Solano’s solotentoonstelling As far as eye can see in W139 binnenloopt. Het is voor het eerst dat de kunstenaar oud en nieuw werk bij elkaar kan laten zien in één ruimte. 
 

‘Ik ben een collage-persoon’, vertelt Shertise Solano. ‘Voor deze tentoonstelling ben ik in mijn archief gedoken en haal ik oude video’s, animaties en collages naar het heden, door ze anders te monteren of er elementen aan toe te voegen. Bij het uitpakken van elk werk maakte ik steeds opnieuw de overweging: ‘wat heeft dit werk nodig om zich te laten zien?’’

Twee weken later is tentoonstellingsruimte W139 gevuld met allerlei sculpturen en losstaande houten schermen waar Solano haar collages en video’s op toont. De zwarte figuren die opduiken op de eerste schermen waar je langsloopt noemt ze ‘welkomers’, ‘een soort oermensen die zeggen: welkom in deze magische wereld.’

Voor die collages, net als voor bijna al haar werk, gebruikte Solano afbeeldingen van haar eigen gezicht. ‘Ik werk altijd vanuit mijn eigen gezicht. Ik vind het fascinerend hoeveel werk er uit enkel dit ene portret en deze ene blik voortkomt.’

[blockquote]’Ik vind het fascinerend hoeveel werk er uit enkel dit ene portret en deze ene blik voortkomt’

Shertise Solano, ‘As far as eye can see’ in W139, foto de auteur

Shertise Solano, detail ‘As far as eye can see’ in W139, foto de auteur

on Marsha Bruinen

[question Marsha Bruinen] Je hebt een overgang gemaakt van theater naar beeldende kunst. Kun je daar iets over vertellen?

Shertise Solano

 ‘Langzaamaan voelde ik dat ik niet meer op mijn plek was in theater. Op een gegeven moment begon ik een eigen performance te filmen en fotograferen. Daar zijn heel veel foto’s uit voortgekomen, die ik begon te verknippen. Zo bewoog mijn werk zich al meer richting de beeldende kunst. De echte omslag kwam toen ik blind raakte aan één oog. Ik wist dat ik niet meer anders kon dan beeldend werken, en begon met mijn slechte zicht grote zwarte figuren te maken. Toen ik die zag ervaarde ik een soort visioen en wist ik: hier wil ik mee door.’ 

on Marsha Bruinen

[question Marsha Bruinen] Heeft de titel van je tentoonstelling met dat moment te maken waarop je je zicht aan één oog verloor? 

Shertise Solano

‘Ja, het verlies van mijn oog had een omgekeerd effect; het is alsof ik juist beter ben gaan zien. Ik word gedwongen naar binnen te kijken en geconfronteerd met een andere dimensie, een wereld waarin de figuren die je in mijn werk ziet zich aan mij openbaren.’

'Het verlies van mijn oog had een omgekeerd effect; het is alsof ik juist beter ben gaan zien'

Shertise Solano, ‘As far as eye can see’ in W139, foto de auteur

Shertise Solano, ‘As far as eye can see’ in W139, foto de auteur

on Marsha Bruinen

[question Marsha Bruinen] Ik herken deze beelden van jouw mond: ik zag ze vorig jaar bij een tentoonstelling in CBK Zuidoost.

Shertise Solano

‘Ja, die mond komt steeds terug. Ik ben fan van Samuel Beckett. Ik weet nog goed hoe het was om op de toneelschool voor het eerst zijn korte monoloog Not I te zien. Dat werk heeft er zo ingehakt bij mij. Het is altijd bij me gebleven, nu komt het eruit. Voor mij gaat de mond over mijn stem vinden en laten klinken. De monden spreken, vloeken, schreeuwen en fluisteren. Niets of niemand kan ze meer snoeren.’

on Marsha Bruinen

[question Marsha Bruinen] Je gebruikt steeds de kleuren rood, wit en zwart: wat betekenen die kleuren voor je?    

Shertise Solano

‘Van huis uit is kleur heel belangrijk voor mij. Zwart, wit en rood brengen me terug naar de wereld van rituelen, zoals ik die vanuit mijn jeugd ken. Mijn oma, voor mij een heel belangrijk persoon, droeg bijvoorbeeld een rode hoofddoek wanneer ze kracht nodig had. De kleuren zijn altijd bij me gebleven en komen er nu op een heel natuurlijke wijze uit, ze resoneren met mijn spirits. Ook het platte van deze kleuren vind ik heel fijn; dat maakt het mogelijk om op de vormen in het werk te focussen.’

on Marsha Bruinen

[question Marsha Bruinen] De verf lijkt ongemengd, werk je meteen vanuit de pot?

Shertise Solano

‘Ja, of met een oil bar: een soort dikke olieverfsticks. Ik werk daar graag mee, want er zit dan geen kwast tussen mij en het papier. Het is veel directer; ik smeer het met mijn handen en vingers uit.’ 

Tussen de beginruimte en de grotere ruimte achterin W139 staan een soort cactussen van hout en purschuim. Solano vertelt dat ze aanvankelijk niet de hele ruimte zou gebruiken. ‘Het gebruik van die grote zaal werd eigenlijk afgeraden, omdat het lastig te gebruiken is in je eentje en geschikter is voor groepstentoonstellingen. Toch voelde ik dat ik het moest proberen. De afgelopen weken heb ik geleerd hoe met zo’n ruimte om te gaan, hoe te zorgen dat die ruimte jou niet overneemt. Dat was een mooie zoektocht. Nu kan je als bezoeker ook een reis maken: je wordt welkom geheten aan het begin, beweegt je door deze cactussen heen en komt dan uit in de achterste ruimte.’

on Marsha Bruinen

[question Marsha Bruinen] Wat is dit voor cactus?

Shertise Solano

‘Dit is voor mij de kadushi die groeit op Curaçao: een eetbare cactus waar ik mooie herinneringen aan heb. Mijn opa ging met een kruiwagen de bergen in en kwam dan met die cactussen terug. Vrouwen gingen het vervolgens koken: je eet het met zeevruchten en zoutvlees, het is groen en slijmerig. Ik vind het heerlijk, niet iedereen trouwens, het is heel specifiek. Maar wat mooi is aan de kadushi is dat de cactus onsterfelijk is: het maakt niet uit wat er gebeurt in de omgeving, de kadushi overleeft alles.’

'Wat mooi is aan de kadushi is dat de cactus onsterfelijk is: het maakt niet uit wat er gebeurt in de omgeving, de kadushi overleeft alles'

Achterin komen meerdere animaties tegelijkertijd over je heen. Solano vertelt over het continue proces van knippen, plakken, tekenen en verwerken op je computer. Tijdens de opening later die dag komt percussionist Vernon Chatlein spelen om de ruimte in te wijden. Op andere dagen wordt ook het geluid van een meditatieve drum afgespeeld. 

Shertise Solano, ‘As far as eye can see’ in W139, foto de auteur

Shertise Solano, ‘As far as eye can see’ in W139, foto de auteur

Shertise Solano, ‘As far as eye can see’ in W139, foto de auteur

on Marsha Bruinen

[question Marsha Bruinen] Deze zomer was ook werk van jou in Rotterdamse metrostations te zien. Kun je daar wat over vertellen?

Shertise Solano

‘Het Nieuwe Instituut vroeg me een werk te maken aan de hand van de Black Lives Matter-beweging. Ik maakte een collagewerk waarvoor ik weer het beeld van mijn eigen gezicht gebruikte, in veelvoud. Het werk is geïnspireerd op Me/We, een gedicht van Muhammed Ali, een van de kortste gedichten ooit. Het gedicht is voor mij zo toepasselijk voor de verdeeldheid en verbroedering die tegelijkertijd ontstond. Zelf voelde ik me heel gesteund door Black Lives Matter en ik vond het heel fijn om daar werk over te maken dat in Rotterdam, waar ik ben opgegroeid, kwam te hangen.’ 

VOLG METROPOLIS M OOK OP INSTAGRAM

‘As far as eye can see’ is t/m 6 sept te zien in W139

Marsha Bruinen

is webredacteur bij Metropolis M

Recente artikelen