metropolis m

Danica Lundy, ‘Lookback’, 2020, courtesy de kunstenaar en Super Dakota, Brussels. © Isabelle Arthuis

In de Brusselse galerie Super Dakota toont de naar Brooklyn verkaste Canadese kunstenaar Danica Lundy (1991) een reeks recente schilderijen. Cherry Log Road portretteert jongeren anno 2020, ronddolend in een ontwrichte maatschappij. Ive Stevenheydens bezocht de tentoonstelling en sprak de kunstenaar erover. “Ik probeer de grimmige energie in de lucht en mijzelf om te zetten naar schilderijen”

Vlak voordat in mijn huis verlaat voor een wandeltocht naar galerie Super Dakota van ruim een uur, staar ik nog even uit het raam. Ik zie jongeren in trainingsbroek en pufferjack vrolijk rondhuppelen in het parkje, vier verdiepingen lager. Ze lopen rond met een zwarte ballon waar ze bijtijds aan nippen. Achter een boom verderop staat een plompe bus lachgas. Deze jeunes zijn high op een substantie die normaal gezien voor slagroom gebezigd wordt. Le gaz hilarant is een trend die al jaren in verschillende buurten van Brussel goed scoort. Doch normaal gezien gebeurt dit verstoken: in de auto, in het donker met het licht uit. Hier in Schaarbeek zie ik ze vaak stonen in de lanen langs het park. Dan ligt er in de goot een batterij zilveren metalen ballonnetjes te verkommeren. Opgebruikte soldaatjes zijn het, gesneuveld ter bevrediging van luttele seconden. Het fenomeen dat zich nu afspeelt is voor mij echter nieuw. Deze heren beleven hun trip open en bloot, wellicht nietsvermoedend van het oog van de tientallen, wel honderden appartementsgebouwen rondom. Wanneer ze inhaleren, dartelen deze jongens. Ze slaan elkaar speels, ze giechelen. De beelden van deze ketjesblijven in mijn hoofd plakken tijdens mijn wandeling naar Super Dakota. De indruk amuseert me, maar maakt me ook triest. Aan de ene kant begrijp ik deze experimenteerdrang –ik zou het haast willen toejuichen. Aan de andere kant heeft het iets intriests, iets radeloos. In deze veel te lange coronatijden lijkt het wel een wanhopig escapisme. 

Adolescenten en hun rites de passage staan ook centraal in de schilderijen van Danica Lundy (1991). Bij Super Dakota brengt Cherry Log Road tien taferelen samen die een stukje jonge samenleving portretteren anno nu. We zien witte tieners en wat oudere adolescenten in de auto (First frost, 2020), onder de discobal op een feest (And his hair was perfect, 2020), of onder de tribune van een voetbalveld (Under the bleachers, 2020). De tableaus zijn niet al te fraai. Ze ademen meer angst dan joie de vivre uit. De kleuren en perspectieven kloppen niet, de lichamen van deze individuen wringen zich in ongemakkelijke posities. Deze zielen lijken – net zoals de kids aan mijn raam? – in een ontwrichte maatschappij rond te dolen. Omdat Lundy het erg druk heeft, staat ze me een interview per mail toe. Precies daarom lijken haar antwoorden bijzonder gewikt en gewogen. 

[blockquote]Tien taferelen portretteren een stukje jonge samenleving anno nu. De kleuren en perspectieven kloppen niet, de lichamen van deze individuen wringen zich in ongemakkelijke posities

Danica Lundy, 'And his hair was perfect', 2020, courtesy de kunstenaar en Super Dakota, Brussels. © Isabelle Arthuis

Danica Lundy, links: 'Oilstain' (2020), midden: 'Under the bleachers' (2020), rechts: 'Nothing here but a hole' (2020), courtesy de kunstenaar en Super Dakota, Brussels. © Isabelle Arthuis

Danica Lundy, 'First frost', 2020, courtesy de kunstenaar en Super Dakota, Brussels. © Isabelle Arthuis

on Ive Stevenheydens

[question Ive Stevenheydens] De titel komt uit een gedicht van James L. Dickey (1). Waarom koos je daarvoor?  Wat betekent Cherry Log Road voor jou persoonlijk? 

Danica Lundy

 “Om voor de hand liggende redenen had ik dit jaar maar een handvol studiobezoeken. Eén daarvan was van mijn mentor en vriend Alexi Worth. Dickeys gedicht kwam ter sprake en leek relevant voor mijn werk: twee geliefden die elkaar in het geheim ontmoeten in “the weedy heart of the junkyard”. Wat een heerlijk concept! Het blijft een inventief, diepgeworteld gedicht, waarin verhalen en visioenen uit verrotte, door kakkerlakken bewoonde auto’s of uit het niets worden gehaald. De taal is dermate vindingrijk en levendig dat ik het gedicht bijna kan ruiken. Toen ik onderzoek deed naar Dickey – die naar men zegt zowel een zeer gebrekkige mens als een uitzonderlijke dichter was – kwamen andere  citaten over zijn praktijk naar voren. Die sloten aan bij het narratieve aspect van mijn schilderijen. Ik citeer uit  L. M. Rosenberg over Dickey: “The question of how to move the reader’s eye along the page, particularly as it makes an unnatural jump from line to line … how to slow the reader down or speed him up, how to give words back their original, almost totemic power … [is] something Dickey works with almost obsessively.” Ook inspireerde me een recensie van Benjamin DeMott  in Saturday Review: “The strength of this body of poetry lies in its feeling for the generative power at the core of existence. A first-rate Dickey poem breathes the energy of the world, and testifies to the poet’s capacity for rising out of … habitual, half-lived life.

on Ive Stevenheydens

[question Ive Stevenheydens] Dit ensemble dateert uit 2020. Hoe heb je eraan gewerkt?

Danica Lundy

“Het was een jaar als geen ander. Ik denk dat iedereen die dit leest zijn eigen duistere visioenen van 2020 heeft om dit aan te vullen. Toch gaven de harde deadlines voor shows me elke dag een doel, een reden om in de studio te duiken. Mijn mindset in 2020? Toenemende angst en bezorgdheid. Hoop en ontzag toen de BLM-protesten uitbraken. Dan weer meer angst en woede tot er in me iets veranderde en er focus ontstond. Ik was in staat om tot op zekere hoogte oogkleppen op te zetten – het voorrecht van een in een kamertje geïsoleerde kunstenaar. Ik kan alles op afstand in me opnemen en proberen om de grimmige energie in in de lucht en mijzelf om te zetten in schilderijen.”

on Ive Stevenheydens

[question Ive Stevenheydens] In de galerietekst lees ik “As viewers, we are lured into the position of silent voyeurs, witnessing moments of intimacy, behind the curtains in a David Lynch-like ambiance where reality and symbolism collide.” Kun je hier wat meer over vertellen?  

Danica Lundy

“Dit is eigenlijk de welbespraakte kijk van mijn galeriehouder Damiên- ik zou de visie van een tolk interpreteren als ik hier zelf over moet uitweiden. Maar ik denk wel veel aan de toeschouwer. Wat het betekent om te kijken, te zien en gezien te worden. Ik denk ook veel aan die ruimte waar werkelijkheid en symboliek in dezelfde toonaard trillen of waar ze een duet zingen.” 

on Ive Stevenheydens

[question Ive Stevenheydens] Ik lees ook dat het ensemble van werken is een ode vormt aan de regio waar u opgroeide. Kun je ons wat meer vertellen over die tijd? Er is zeker ook een donkere kant. En hoe zit het met humor en ironie in je werk?  

Danica Lundy

“Er is nooit licht zonder duisternis. Dat is een soort formele basisregel als het gaat om tekenen en optica, evenals een leuk cheesy cliché. Vandaar dat de techniek van tenebrisme me steeds zo raakt. We hebben bovendien schurken nodig om helden te creëren – en andersom. Ik groeide op in Salt Spring Island, een kleine hippie-enclave in de Noordelijke oceaan bij Canada. Er was niet veel te doen: geen fastfoodrestaurants of winkelcentra, slechts een paar bars, enkele sportvelden, een verweesd buitenzwembad, een kleine cinema. Wel waren er de bergen, stranden en de bossen – in overvloed. Deze omgeving leidt onvermijdelijk naar ’trouble’. Zo kende iedereen elkanders zaken. Van al de boeken en de films die over kleine steden zijn gemaakt, kan je je het licht en het donker voorstellen dat zich daar manifesteert. Daar licht ik een deel van uit met de werken in Cherry Log Road.”

Waar ik opgroeide was niet veel te doen: geen fastfoodrestaurants of winkelcentra, slechts een paar bars, enkele sportvelden, een verweesd buitenzwembad, een kleine cinema. Wel waren er de bergen, stranden en de bossen - in overvloed. Deze omgeving leidt onvermijdelijk naar 'trouble' 

Danica Lundy, 'Sucker' (2020), courtesy de kunstenaar en Super Dakota, Brussels. © Isabelle Arthuis

Danica Lundy, 'Under the bleachers' (2020), courtesy de kunstenaar en Super Dakota, Brussels. © Isabelle Arthuis

on Ive Stevenheydens

[question Ive Stevenheydens] De schilderijen zijn opgebouwd vanuit meerdere perspectieven en reiken dus verschillende lezingen aan. Waar haalde je de inspiratie voor die ’techniek’ vandaan? 

Danica Lundy

“Ik weet niet zeker of het inspiratie of techniek is. Eerder het resultaat van iets proberen te bereiken, te falen om vervolgens weer wat anders te proberen. Met de grotere schilderijen wilde ik iets weergeven uit onze gedachten dat niet overeenstemt met de standvastigheid van het albertiaanse perspectief. Ik doel op Cézanne, de kubisten en vele anderen – zeker niets nieuws – iets wat ik op het doek wilde uitvechten. Voor één van de schilderijen in de show, Oil Stain, leende ik bijvoorbeeld enkele onderdelen uit Caravaggio’s De bekering op weg naar Damascus. Daarin valt Saulus na het horen van een boodschap van God van zijn paard en wordt hij ingenomen door een religieuze extase. Het bijbelverhaal zelf interesseerde me niet echt, maar wel de onderliggende formele beslissingen waardoor de kijker zich tegelijkertijd het paard dat stampt voelt als  de persoon die wordt verpletterd. Het schilderij voelt voor mij zowel gevaarlijk als seksueel geladen aan. Mijn schilderijen zijn overigens nagenoeg even groot.”

on Ive Stevenheydens

[question Ive Stevenheydens] Auto’s en hun interieurs komen in de tentoonstelling veelvuldig voor. Het deed me denken aan Cronenbergs Crash.

Danica Lundy

“Ik schaam me om te zeggen dat ik die film nooit gezien heb. Maar op basis van een snelle preview op YouTube: er zijn inderdaad gelijkenissen: seksueel, meestal gewelddadig en duister. Misschien is mijn werk iets minder expliciet, toch fietst het op een vergelijkbare golflengte. Toen ik opgroeide, was mijn vader fotograaf bij de plaatselijke krant. Mijn zus en ik reden vaak met hem rond in zijn oude babyblauwe Landrover. Wanneer er een ambulance passeerde draaiden we zijn politiescanner open achtervolgden we. Wat een kick! Een beetje zoals in de film Nightcrawler, maar dan gezonder, minder gestoord. Ik zag echter heel wat verminkte auto’s.”

on Ive Stevenheydens

[question Ive Stevenheydens] Je studeerde beeldende kunsten in Sackville en New York. Wanneer koos je voor het schilderij en voor werk op papier als media? 

Danica Lundy

“Ik heb altijd al getekend. Mijn vader,  een soort  van ‘renaissanceman’, leerde me  toen ik heel klein was foto’s van sculpturen te kopiëren. Ik begon met schilderen met olieverf twee jaar na mijn bachelorsdiploma. Het voelde goed, uitdagend. Ik bracht mijn zomers door als serveerster en huisschilder en maakte werken in opdracht. Ik bleef schilderen en tekenen voor mezelf en kreeg onderweg veel hulp van gulle mensen. De schilderkunst heeft zo’n rijke, fascinerende en ja, romantische geschiedenis. Dat maakt zowel de uitdaging als de kracht: de druk die die geschiedenis op elke beslissing kan hebben. Dat gewicht kan verstikkend of positief zijn, of beide. Maar als je eenmaal in het ritme van het maken bent en laat meeslepen in het fysieke aspect, is het alsof je een lange spreuk uitspreekt. Dan doet niets er echt toe, behalve het gevoel dat het schilderij tot leven komt.”

Danica Lundy, links: 'Corner' (2020) en rechts: 'Sucker' (2020), courtesy de kunstenaar en Super Dakota, Brussels. © Isabelle Arthuis

Danica Lundy, links: 'Sucker' (2020), midden: 'Oilstain' (2020), rechts: 'Under the bleachers' (2020), courtesy de kunstenaar en Super Dakota, Brussels. © Isabelle Arthuis

on Ive Stevenheydens

[question Ive Stevenheydens] Op de eerste dag van de tentoonstelling vertelde de galerist me dat alle schilderijen verkocht zijn, er is zelfs een wachtlijst. Wat doet dat met je? 

Danica Lundy

“Ah! Dank je. Ik hoop dat dit betekent dat mijn werk de mensen raakt, daar waar het hoort. Dat is een bevredigend besef. In de praktijk betekent het dat ik kan blijven schilderen en leven in deze grote, geld opslorpende stad.” 

on Ive Stevenheydens

[question Ive Stevenheydens] Je verhuisde van Canada naar Brooklyn. Waarom?

Danica Lundy

 “Gek is dat het niet eens meer recent aanvoelt. Ik verruilde Canada al voor New York in 2015 en woon hier sindsdien. Wat een wilde tijd om in dit land te zijn! Ik had niet op een meer tumultueus moment kunnen aanmeren. Of toch, misschien als ik in de tijd zou kunnen reizen… Ik ben vorige maand getrouwd met mijn Amerikaanse vriend. De komende twee jaar zijn volgeboekt met projecten: tentoonstellingen in New York, Parijs en Londen. Ik voel me dus ongelofelijk gelukkig wat betreft mijn toekomst.”

VOLG METROPOLIS M OOK OP INSTAGRAM

(1)

Loosening the screws,
Carrying off headlights,
Sparkplugs, bumpers,
Cracked mirrors and gear-knobs,
Getting ready, already,
To go back with something to show

Other than her lips’ new trembling
I would hold to me soon, soon,
Where I sat in the ripped back seat
Talking over the interphone,
Praying for Doris Holbrook
To come from her father’s farm

 

Cherry Log Road van Danica Lundy is nog tot 20 februari te zien bij Super Dakota, Brussel. https://www.superdakota.com

Recente artikelen