metropolis m

Paul Morrison, muurschildering 2009

Even denk je in Madame Tussauds from Hell terecht te zijn gekomen. Enkele gruwelijke beelden naast de ingang dienen als een soort toeristen-magneet. Het publiek kleeft eromheen. Ik zie zelfs enige kinderen geposteerd worden achter het liggende beeld om gezellig met ‘het monster van Amersfoort’ op de foto te gaan.

Patricia Piccini
Patricia Piccini, The Long Awaited, 2008

De weerzinwekkende gedrochten, afkomstig uit de respectabele Parijse galerie Yvon Lambert, vormen samen met twee lange tekeningen van de Amerikaanse naïeve kunstenaar Henri Darger de openingsact van Wonderland, de eerste tentoonstelling in de nieuwe kunsthal KAdE (Kunst Aan De Eems), die is samengesteld door hoofdcurator Robbert Roos.

Henry Darger, detail.

De toon is meteen gezet. Deze tentoonstelling is afkomstig uit het kinderboek, uit sprookjes en sagen, en verhaalt met gepast moralisme over de verderfelijkheid van de mens. Overal is er dood en verderf, chaos en wanorde, Bijna elk tweede werk bevat een skelet.

Liza Craft, Dancing Skeletons, 2008
Agelo Filomeno, Shitting Philosopher, 2006-2007

In alle kranten mocht Roos vertellen dat zijn kunsthal een snotaapkunsthal wordt, de kwajongen onder de kunstcentra, die recalcitrant tegen de stroom in wil gaan, en dus, aldus Roos, niet zo hermetisch of solipsistisch wil zijn als de rest van tentoonstellend Nederland met zijn liefde voor het modernisme. Nederlandse tentoonstellingsmakers houden niet van figuratieve kunst, beweert Roos met enige stelligheid, terwijl de buitenlandse galeries er al jaren vol mee staan.

Ik ben het oneens met de stelling dat figuratieve kunst geen kans krijgt in Nederlandse kunstcentra, als je naar programma’s in Het Domein, GEM, De Hallen kijkt, om enkele, in formaat en karakter vergelijkbare instellingen te noemen, maar Roos is zijn figuratieve feestje van harte gegund. Trouwe Kunstbeeldlezers zullen de smaak van de oud-hoofdredacteur in de geselecteerde kunst in Wonderland herkennen.

Nathalie Djurberg, Viola, 2005

Er zijn 22 kunstenaars naar Amersfoort gehaald, onder wie, het moet gezegd, enkele nationale primeurs, zoals Angelo Filomeno en Jon Pylypchuk. Er zijn animatiefilmpjes van Nathalie Djurberg en Martha Colburn, de fenomenale knipsels van Karen Sargsyan en een serie grafiek van Jack en Dinos Chapman. Een arend van Barbara Polderman komt met flair het gebouw binnengevlogen.

Jon Pylypchuk, Just sit back and recount the violence of one year, 2008

De maaltijd is wat copieus. Na drie verdiepingen sprookjesboekentaal begint de boodschap wat te vervelen. 22 zwartgallige sprookjes die verhalen over het menselijk tekort is wat veel van hetzelfde.

Toch heeft Roos een geslaagd openingstatement gemaakt. Je kunt ervan houden of niet, maar de ‘jonge’ tentoonstellingsmaker bekent kleur in een samenhangend exposé, zoals maar weinig net aangestelde tentoonstellingsmakers in Nederland dat durven te doen.

Barbara Polderman, Arend, 2006

http://www.kunsthalkade.nl/index.php

Domeniek Ruyters

is hoofdredacteur van Metropolis M

Recente artikelen