metropolis m

Beeld van vvork van zondag 5 september: Jamie Isenstein
Beeld van vvork van zondag 5 september: Jamie Isenstein

In april 2010 bestond vvork.com vier jaar. In het vluchtige internetlandschap voorwaar een prestatie. Ik weet niet of ze nog groeien, qua bezoek, maar een paar jaar terug stond de score naar eigen opgave op 4000 bezoekers per dag. Niet slecht.

VVORK, dat gemaakt wordt door de kunstenaars en curatoren Aleksandra Domanovic, Christoph Priglinger, Georg Schnitzer en Oliver Laric, biedt dagelijks een plaatje van een kunstwerk. Niets meer, niets minder. Er wordt geen enkele richting aan het plaatje gegeven door een tekstregel of wat dan ook. Er is alleen een naam en de link naar de site waar het plaatje vandaan komt.

Dit tekstloze beeldpurisme is uitzonderlijk onder kunstbloggers. Er zijn meer dan zat kunstenaarsblogs, alleen al in Nederland, maar de meeste bieden meer dan enkel beeld. De meeste blogs geven meningen, persoonlijke observaties, positief dan wel negatief. Een belangrijke leidraad is de tentoonstellingsagenda: het aanbod uit de actualiteit. Niet bij VVORK. VVORK laat alleen de beelden zelf zien. Los van enige galerieladder. De sturing van de toeschouwer is minimaal, als was het een tentoonstelling.

Er zijn bij VVORK slechts twee kwalificerende principes aan de gang: selectie en ordening. VVORK laat niet zomaar iets zien. De beelden zijn welgekozen. En de gekozen beelden reageren op elkaar. Er wordt een beeldverhaal gemaakt, op associatieve wijze, door een redactie die op elkaars keuze reageert. De redactie heeft een zekere hang naar thematisering. Dan staan er ineens, na een paar dagen, een hele reeks vlaggen uit de actuele kunst op rij. Een reeks die weer even plotseling afgebroken kan worden als een redactielid vindt dat het genoeg is geweest, tijd voor iets anders.

VVORK beweert een voorkeur te hebben voor kunst die zich baseert op sampling. Kunst dus die in zekere zin aan internet zelf gelieerd is: ‘De ontkenning van het copyright maakt ruimte voor verandering’, beweerden ze onlangs in een interview met het Oostenrijkse kunstblad springerin. Hun praktijk schetsen ze als volstrekt neteigen.

Dat uiteraard is het ordenen van beelden in een min of meer betekenisvol onderling verband uiteraard niet, maar het internet heeft de combinatiemogelijkheden wel vergroot. De beschikbaarheid van het beeld is enorm toegenomen, er zijn legio kunstenaarsportfolio’s, galeriesites en google-beeldzoekopties. VVORK profiteert er volop van. Ze laten zien dat internet in feite de natte droom van elke tentoonstellingsmaker is, met alle beelden die er vrij beschikbaar zijn.

VVORK laat zien dat internet de natte droom van elke tentoonstellingsmaker is, met alle beelden die er vrij beschikbaar zijn.

VVORK claimt een tentoonstelling op het internet te bieden, overeenkomstig Malraux’ idee van het Museum zonder muren. Ze bieden een legitieme ervaring van kunst, zij het aan de hand van reproducties. Geen afgeleide informatie dus, zoals de meeste blogs, maar een ervaring uit de eerste hand. Voor VVORK’s groeiende tentoonstelling op internet zijn inmiddels zo’n 4000 werken geselecteerd.

Het is niet de breedte die telt, de kwaliteit van VVORK schuilt in de specificiteit van de beelden die ze tonen en de context die ze eraan geven. VVORK weet er de gekozen beelden een zeker momentum mee te geven die ze frisser , actueler, beter doet voorkomen dan in het kunstenaarsportfolio of op de galerie- of museumsites waar ze vandaan komen. Alleen goede curatoren weten dat in hun tentoonstellingen te bereiken.

Het maakt een geregeld bezoek aan vvork.com erg de moeite waard.

Domeniek Ruyters

is hoofdredacteur van Metropolis M

Recente artikelen