metropolis m

Bastian Teeuwen

Deel 5 in de serie eindexamenpresentaties van 2011: Debbie Broekers bespreekt haar drie favoriete kunstenaars van Academie Minerva in Groningen.

In het voormalig gebouw van het Groninger museum was van 9 tot 14 juli de eindexamenexpositie van Academie Minerva te bezoeken. Door de grote hoeveelheid afstudeerders kwam helaas niet al het werk goed tot zijn recht. Vooral bij Vormgeving en Communicatie was het onduidelijk waar het ene werk ophield en het andere begon. Bij Autonome Beeldende Kunst was meer ruimte. Daar voerde monumentale schilderkunst, zowel figuratief als abstract, de boventoon. Ook waren er veel tekeningen en speelde tijd -zowel het verloop als de beleving – een grote rol.

[h1]Janine van Veen

Janine van Veen

Janine van Veen’s werk bestaat uit performances, videowerken en fotografie. Bij Minerva toont ze een installatie waar twee films naast elkaar worden geprojecteerd op levensgrote projectieschermen. Op het ene beeld springt ze in een rood jurkje in laag water. Op de film ernaast, zwemt ze in een blauwe jurk naar de bodem van een zwembad om zich vervolgens gewichtsloos als een lappenpop omhoog te laten drijven. Ze wil los zijn van de zwaartekracht. De installatie doet het bijzonder goed in de expositieruimte van het voormalige Groninger Museum, waar de wanden voor de gelegenheid zwart zijn gemaakt. De eenvoud van het werk intrigeert.

Wim Peters

Wim Peters

Wim Peters maakt tekeningen en installaties van takken. De simpele ingreep van het plaatsen van een tak op een spiegel geeft een visueel krachtig beeld. Verschillende losse werken zijn onderdeel van één installatie en gaan over het ingrijpen van de mens in de natuur. Het werk kan ook gezien worden als een onderzoek naar het wezen van de tekening. Het is verrassend dat de – op het eerste gezicht puur poëtische – installaties een fundamenteel onderdeel van dit onderzoek vormen. Zo verruimen de takken op de spiegels de notie van lijn en rekken de getimmerde lijsten de grens van de tekening op.

Wim Peters

Bastian Teeuwen

Bastian Teeuwen

Call me Ishmael is de titel van de korte film van Bastian Teeuwen. Het is ook één van de meest bekende openingszinnen uit de literatuurgeschiedenis: het begin van Herman Melville’s Moby Dick. In dit boek vertelt Ishmael in de eerste paragraaf dat hij naar de zee is gekeerd vanuit een gevoel van vervreemding van de samenleving. Deze thematiek lijkt ook aan de film van Teeuwen ten grondslag te liggen. In trage shots zien we beelden van een man (de kunstenaar) die starend op een bank zit, op de bank ligt, en niet kan kiezen welk brood hij moet pakken in de supermarkt. De film toont sombere situaties, die door de enscenering, het ritme en het geluid van de film zowel onbehaaglijk als grappig aandoen.

Bastian Teeuwen

NB Veel meer over de EINDEXAMENS op de kunstacademies van dit jaar in STARTERS 2011, Metropolis M Nr 4 – 20 augustus in de winkel!

Debbie Broekers

is kunstcriticus en kunsthistoricus

Recente artikelen