metropolis m

Abner Preis, The Clown, 2011. Foto Aad Hoogendoorn
Abner Preis, The Clown, 2011. Foto Aad Hoogendoorn

De tentoonstellingstitel To All Tomorrows Parties in TENT roept verwachtingen op van decadente pop art en wilde feesten. Op een druilerige zondagmiddag was daar weinig van te zien.

Wat er wel te zien was, was het werk van diverse kunstenaars die allen op hun eigen manier opereren op het grensgebied van kunst, theater, dans, mode en performance.

De video-installatie van Abner Preis bestond uit een schemerige zaal waarvan de vloer bezaaid was met confetti, teddyberen en vreemde bloedvlekken. Tegen een muur werd een video van Charley the Clown vertoond die eerder in de dezelfde ruimte was opgenomen. Met op de achtergrond ingeblikt gelach, vertelt Charlie hoe hij zijn successen dankt aan steeds bloederiger zelfverwondingen, totdat hij inziet: ‘I don’t have to hurt myself to make people laugh.’ Circuskitsch met een wat dik opgelegde boodschap, maar wel vermakelijk.

Ook Toon Fibbe legt de link met varieté met zijn fascinatie voor straatmuzikant Koperen Ko, en vooral de grote drum die deze op zijn rug meetorst. Fibbe maakte er buiten een rondje op straat mee. In een ander werk, op een video strooit Fibbe vrolijk de tot stof geschuurde sprookjesboeken uit boven de straten van Rotterdam. Op speelse wijze brengt Fibbe zo de pijnlijke confrontatie tot uiting tussen de wereld van de fantasie en een alledaagse werkelijkheid die zich weigert te laten betoveren.

In vergelijking daarmee was de performance Nine Highlights van Ieke Trinks wat bloedeloos. Elke performance zit Trinks achter een andere van de negen tafeltjes die in de zaal staan opgesteld. Een leeg theekopje, een plantje, een doos suikerklontjes en een cellofaanpak met koeken worden opgetild, betast en op het hoofd gezet. Suikerklontjes worden fijngestampt en stoelpoten afgezaagd. Een voicemail wordt afgespeeld met een liefdesverklaring aan het plantje. Een toeschouwer mag een polaroid nemen van een moment dat hij als hoogtepunt van de performance ziet. Het is allemaal even kneuterig als absurd, maar het geheel blijft een beetje in de lucht hangen.

Ieke Trinks, 9 Highlights, 2011. Foto Aad Hoogendoorn
Camilla Milena Fehér i.s.m. Amaranta Velarde González, The No-band, 2011. Foto Job Janssen & Jan Adriaans.

Datzelfde onbestemde gevoel kenmerkt Yoeri Guépins performance, maar daar blijkt dit juist de kracht. Hij oefent op de cello met veel geschraap van de strijkstok. De worsteling met het instrument vormt een parallel met de video’s waarop hij zich door de rugleuning van een kantoorstoel wurmt of de muren van een nauw gangetje beklimt. Met al zijn aandacht op de cello, lijkt hij te negeren hoe de toeschouwers een voor een afhaken. Pas als iedereen is weggelopen, stopt hij – een eenzaam succes.

Choreografe Camilla Milena Fehér werkte samen met danser Amaranta Velarde González in een reeks openbare repetities, waarvan vanmiddag de uiteindelijke try-out gehouden werd. Het voorlopige resultaat was een spectaculaire performance rondom de thema’s eenzaamheid en woede. González kruipt als een kat langs de wanden en vloeren, sleept een stoel over de vloer, schraapt ermee over muren en klautert met veel theater op een trap. Er klinkt lawaai van het manipuleren van microfoons. Als het licht uitgaat schijnt González met een zaklantaarn op haar glitterjasje terwijl ze cirkels om haar eigen as draait. Alle rauwheid ten spijt had ze met het sprookjesachtige effect van de dansende lichtvlekjes op het plafond geen gek figuur geslagen in de disco.

Aldus eindigde een middag vol contrasten, waarin de performances wat teveel op zichzelf bleven staan en een werkelijke confrontatie tussen de verschillende benaderingen achterwege bleef.

To All Tomorrows Parties
8 september – 6 november 2011
Performancemiddag was zondag 9 oktober
TENT Rotterdam

Peter Vianen

Recente artikelen