Hoe iets eindigt en toch weer begint Gabriel Lester in NASA
Gabriel Lester, erkend filmliefhebber, heeft iets met de tijd, zowel het lineaire verloop ervan, als de manier waarop ze maar in cirkels rond blijft draaien en ons van alles laat herbeleven. Hij maakte er een groepstentoonstelling over, die tevens dient als inauguratie van het nieuwe NASA in Amsterdam.
Kunstenaar Gabriel Lester is gefascineerd door de tijd en ruimte en de perceptie ervan. Bij Smart stelde hij er onder de titel The Future that Was een groepstentoonstelling over samen. De groepstentoonstelling betekent eveneens de lancering van NASA (New Art Space Amsterdam), de fusie van SMART Project Space en het presentatiedeel van NIMk in het voormalig Pathologisch Anatomisch Laboratorium.
De Ouroboros van Onco Tattje is tot persbeeld van de tentoonstelling gekozen. Dat blijkt niet voor niets. Deze mythische slang symboliseert de eeuwige cirkel en staat voor de cyclische aard van de natuur en, in de context van deze tentoonstelling, van de tijd. Tijd wordt vaak ervaren als een lineair gegeven, maar Lester laat zien hoezeer ze ook cyclisch is.
De spanning tussen lineaire en cyclische tijd maakt hij duidelijk in zijn twee eigen Gridlock video’s. De werken tonen verschillende wereldsteden door de ruit van een taxi die eindeloos hetzelfde rondje blijft rijden. Terwijl je de tijd ook lineair ziet verstrijken in het steeds veranderende straatbeeld, rijdt de taxi met de klok mee in het rond.
Het cyclische duikt veelvuldig op in de tentoonstelling. Ook letterlijk, in verscheidene videoloops, cirkelvormige kunstobjecten en de ronde piepschuimmuren in de tentoonstellingsruimte.
Hella Jongerius weet met mathematische precisie tijd te vangen in haar werk van gekleurde balletjes. Op vaste tijden heeft zij gemeten hoe het oog kleuren waarneemt onder invloed van de stand van de zon. Het levert een esthetisch beeld op dat de cyclus van de zon en het verstrijken van de tijd uitdrukt in kleur.
Veel werk refereert ook naar de ruimte, vaak door deze onderdeel te maken van het kunstwerk. Thomas Bakker toont in zijn videoloop beelden van een zwarte ballon geprojecteerd op een lithosteen. Je ziet de ballon zweven door de tentoonstellingszaal tijdens de opbouw en herkent de plek waarop je op dat moment als toeschouwer zelf staat. Bakker maakt je bewust van de eigen tijds- en plaatsbepaling, en levert daarmee een van de beste bijdragen aan de tentoonstelling.
In dezelfde ruimte zijn op het raam de zwarte, soms dik over elkaar heen geplakte vogels van Barbara Visser te vinden. Achter haar verstilde vogelmassa, komt de zon op en gaat onder en raast de buitenwereld voorbij. De perceptie van tijd wordt op deze manier subtiel toegepast en gunt een nieuwe blik op de wereld. Hierdoor wordt aan dit krachtige beeld nog een extra betekenislaag toegevoegd.
Het is triest dat NIMk slachtoffer is geworden van de bezuinigingen, maar fijn dat die opheffing de samenwerking tussen een deel van NIMk en Smart, en dus deze tentoonstelling, heeft mogelijk gemaakt. Je zou er met wat goede wil een cyclus in kunnen zien, hoe iets eindigt en toch ook weer opnieuw begint. De Ouroboros is weer rond.
The Future that Was
03.11.2012 – 30.12.2012
Locatie: SMART Project Space, Arie Biemondstraat 105-113, 1054 PW Amsterdam
Gecureerd door Gabriel Lester
Met Thomas Bakker, Melanie Bonajo, Pedro Barateiro, Heman Chong, Jonas Dahlberg, Mariana Castillo Deball, Koenraad Dedobbeleer, Gintaras Didžiapetris, Thea Djordjadze, Zoro Feigl, Hella Jongerius, Surasi Kusolwong, Runo Longomarsino, Goshka Macuga, Raimundas Malašauskas, Jankovics Marcell, Girolamo Marri, Bojan Šar?evi?, Onco Tattje, Bik van der Pol, Barbara Visser en Freek Wambacq.
Sella Molenaar
