metropolis m

NAi M-Bureau Europa laat zien hoe Hugh Hefner met Playboy zijn tijd ver vooruit was.

Je hoort het wel vaker zeggen, doorgaans bij wijze van grap: mannen die de Playboy lezen voor de interviews. De ironie wil nu dat dit inderdaad de aanvankelijke opzet was van het tijdschrift: een lifestyle-magazine aanbieden aan de moderne alleenstaande man, de bachelor, met artikels over design, hedendaags wonen (toen uiteraard in de jaren 1950), kleding, en wat al niet meer tot het goede leven behoort. De blote dames verschenen uiteindelijk in het magazine om te voorkomen dat Playboy als een homo-blad zou worden gezien.

Het mooie van dit tentoonstellingsproject (gebaseerd op een onderzoek van Princeton-professor Beatriz Colomina) is dat het heel mooi aantoont hoe knap Hugh Hefner, geestelijke vader van het blad, de vinger op de stilistische pols hield. De oude nummers van Playboy lezen vandaag als een catalogus van trendy design dat weer helemaal in is.

De tentoonstelling doet dat op verschillende manieren. Ten eerste is er op de benedenverdieping van NAIM een lang tijdschriftenrek gebouwd waarop tientallen oude nummers van Playboy ter inzage liggen (met handschoentjes, wel te verstaan, want het betreft verzamelstukken), met bladwijzers die relevante artikelen markeren (en inderdaad, het tijdschrift bevat vooral tekst, en slechts sporadisch naakte vrouwen).

Op de bovenverdieping, in de bogenzaal, wordt ingezoomd op verschillende aspecten van de Playboy-lifestyle, zoals de bachelor pad, de reizende vrijgezel, het boudoir van de vrijgezel, et cetera. Er is ook een replica van Hefners beroemde ronde bed en de liefdesgrot in zijn zwembad, en een heel charmante maquette van hoe een uiterst luxueuze vrijgezellenflat (met meerdere verdiepingen, uiteraard) er dient uit te zien.

De installatie (inclusief retro-tapijten) is opgeluisterd met grote kleurenreproducties uit Playboy-reportages over design en mode, waarbij vooral de grote foto’s van futuristische architectuur opvallen (men waant zich zeer nadrukkelijk in een zekere Benedikt Taschen-ambiance, en dat is geen toeval, want de Duitse uitgever heeft als geen ander een neus voor retro-design en retro-erotiek, en bouwde daar een boekenimperium op).

Iets minder onder de indruk is men van een aantal kleine installaties rond bijvoorbeeld architecten en schrijvers die in het tijdschrift aan bod kwamen, vooral omdat, naast een aantal foto’s, vooral wat gefotokopieerde documenten ter inzage liggen. Wat dan wel weer een enorme troef mag heten, is de begeleidende publicatie, die iedere bezoeker gratis krijgt aangeboden.

In plaats van een catalogus is er een op tijdschriftformaat uitgegeven collectie korte artikelen van Colomina en andere onderzoekers die de verschillende aspecten van de tentoonstelling toelichten. Veel van de fraaie platen die de tentoonstelling sieren komen daar terug. We krijgen ook een mooie Buying Guide aangeboden, want Playboy startte ook de trend om achter in het tijdschrift suggesties mee te geven over waar de lezer zich al het getoonde moois kon aanschaffen.

‘Playboy Architecture’ is in eerste instantie een lees-tentoonstelling. Maar dat deert niet omdat men toch vooral zal willen snuisteren in de oude edities van het tijdschrift, en dat is op zich een fascinerende design- en erotiek-archeologie waar men anders en elders nooit de kans toe krijgt (wanneer had u laatst een vroege Playboy uit de beginjaren in handen?). De opstelling van de installatie op de bovenverdieping slaagt er ook in om de ambiance van de bachelar pad tot leven te brengen door de vele platen, de objecten (onder meer een kleine selectie design stoelen) en een jazzy soundtrack op de achtergrond. Kortom, dit is een Playboy om rustig even in te gaan grasduinen. Omwille van de foto’s. Foto’s van huizen, interieurs, en space age stoelen uiteraard ..;-)


Playboy Architecture, 1953-1979
29 september 2012 – 9 februari 2013

Christophe Van Eecke

Recente artikelen