metropolis m

Alex Israel toont in Le Consortium in Dijon de hogeschool van coolness.

Volgens de perstekst is het beeld dat de in L.A. wonende Israel geeft van ‘zijn’ stad geen nostalgisch, kritisch of sociologisch portret. Het zou zelfs geen liefdesverklaring zijn, terwijl alles, maar dan ook echt alles in de tentoonstelling verwijst naar the City of Dreams. Wat is het dan wel?

Bij binnenkomst wordt de tv-serie Rough Winds uit 2010 getoond; een opeenvolging van tien afleveringen van een soort reality tv-programma dat enkele minuten duurt. De plots en personages zijn allemaal stereotypen, zoals de drugs gebruikende dochter, het surfer vriendje, de privédetective en de aan alcohol verslaafde moeder.

De dialogen zijn gedempt en er is een jaren tachtig synthpopmuziekje gemonteerd onder elke aflevering, wat het geheel nogal lachwekkend maakt. Het lijkt duidelijk dat Israel reality tv en populaire series als The O.C. en The Hills belachelijk maakt door het overdreven acteerwerk en de uitvergroting van clichés. Neem alleen de titel van het werk al!

Israel toont daarmee de waanzin van de zogenaamde reality tv die bijna altijd compleet gescript is. Hij demonstreert de nepheid, de platheid van wat we dagelijks voorgeschoteld krijgen uit Hollywood. En dat doet hij met de rest van de tentoonstelling ook.

Zo zien we filmprops, zoals een uit hout gesneden maar als steen beschilderde ‘klassieke’ buste, een zaal die op een realistische manier volledig beschilderd is met typisch Californische vegetatie en houten decorstukken met daarop prachtige zonsondergangen geschilderd die de titel Tiled Flat dragen.

Die titel is frappant, want de decorstukken zijn redelijk driedimensionaal en staan soms ook vrij in de ruimte als een sculptuur. Dat Israel ze toch flats noemt moet de symbolische platheid van deze decoratieve achtergronden benadrukken. Het is niet echt. Het zijn maar geschilderde luchten die op camera echt lijken.

In As it LAys uit 2012 horen we Israel vragen stellen aan gasten uit de showbizz, zoals Marylin Manson en Melanie Griffith, terwijl we kijken naar een lege, kitscherige set, die doet denken aan een talkshowdecor uit de jaren tachtig. De interviewer stelt ongeïnteresseerd een lijstje met vragen als ‘Is all fair in love and war?’ en ‘Do you believe in reincarnation?’. De geïnterviewde werkt zijn lijstje van standaard, echt en persoonlijk lijkende antwoorden plichtmatig af.

In de beeldopnames die van As it LAys gemaakt zijn houdt Israel als interviewer zijn zonnebril op tijdens de show. De zonnebril is dan ook een van de belangrijkste motieven van de kunstenaar; in de tentoonstelling zien we negen portretten van Israel met zonnebril, twee vergrote zonnebrilglazen en een piramidevormig display vol zonnebrillen. Deze zijn van het merk Freeway Eyewear, Israels eigen commerciële bedrijf dat nadrukkelijk geen kunstproject is.

In Rough Winds hebben alle acteurs een zonnebril van Freeway Eyewear op, als verborgen reclame, zoals dat zo vaak gebeurt in echte tv-series en films. Daarnaast is de zonnebril natuurlijk ook typisch een celebrity item, dat je zogenaamd bescherming geeft tegen herkenning. Het is een accessoire om je ware zelf achter te verbergen en een cool imago op te houden.

En dat is wat Alex Israel doet met de tentoonstelling. Als het geen kritiek op of viering is van Los Angeles, dan is het niet meer dan een grote zonnebril; het ziet er super cool en gelikt uit, maar de ware aard blijft verborgen. De vorm en inhoud zijn beide typisch L.A.; nep en plat. Maar het werkt als een Hollywoodfilm; achteraf ben je blij dat je het toch gezien hebt.

Alex Israel
4 juli t/m 29 september 2013
Le Consortium, Dijon