metropolis m

De tentoonstellingsvloer voor inrichting
En de vloer na installatie van All is Giving

Ad de Jong en Esther de Graaf brachten onder de titel All is Giving 90 kunstwerken van 45 kunstenaars bijeen in een voor de gelegenheid gebouwde houten badkuip in een voormalig postkantoor in Groningen.

Het is veel kunst die Ad de Jong en Esther de Graaf bijeen hebben geplaatst. Met 90 werken van 45 kunstenaars kun je zeggen belachelijk veel, maar de kuipconstructie werkt goed en dient als verbindende factor. Het hoog tegen de wanden opstekende hout geeft een zekere mate van rust. Je ziet de voormalige zwart-witte tegelvloer die waarschijnlijk zou afleiden niet meer en ook de grote ramen zijn grotendeels weggewerkt. De kunst heeft een veilige beschermingslaag om zich heen gekregen; een van hout die als een quasi-white cube de buitenwereld buiten houdt.

De kunst is er op uitgezocht. De Graaf en de Jong willen dat de bezoeker de gepresenteerde kunst ondergaat en ervaart. Niks mag afleiden van die kunst. Bewust zijn er geen tekstbordjes in de tentoonstelling geplaatst, geen toelichting, geen ingewikkelde verhandelingen. Alles gaat om de te ervaren kunstwerken zelf.

In de tentoonstelling is het ene werk niet belangrijker dan het andere. Het is overduidelijk dat hiërarchie is vermeden; alle kunst staat of hangt naast elkaar, op een gelijkwaardig niveau. Ik herken het werk van beginnend kunstenaar Maaike Knibbe – die dit jaar nog van Academie Minerva afstudeerde– dat niet ver af staat van dat van ervaren kunstenaars als Gijs Frieling en Henk Visch. Impliciet lijken de samenstellers te willen zeggen dat je niet af moet gaan op namen en reputaties; ga gewoon af op je eigen oordeel. Wat vind je mooi en wat niet; kijk en ervaar.

Wat de meeste kunstenaars gemeenschappelijk hebben is een voorliefde voor ambachtelijkheid. Er zijn in de tentoonstelling geen video’s of foto’s te vinden; welhaast een statement zou je denken. Vinden de samenstellers dat de kunst te digitaal geworden is?

Binnen dit uitgangspunt – als je het zo kunt noemen – van ambachtelijkheid zijn de mogelijkheden eindeloos. Dat is lekker; alles kan en mag, maar het zorgt er ook voor dat de tentoonstelling wat losjes overkomt, krioelend in de badkuip.

De verscheidenheid aan werk is enorm: van de ingetogen abstracte schilderijen van Henrik Kröner en de imposante wezens (verschillende technieken op papier) van Charlotte Scheiffert, tot het rek dat Frank Koolen vulde met meloenen (Untitled – All is giving version). Er is geen overkoepeld thema, geen overkoepelende werkmethode, geen houvast, geen missie. All is Giving wil vooral ruimte bieden aan kunst die zich niet laat opjutten door politiek, maatschappij, en allerlei trends uit de kunstwereld. De kunstenaars hebben hun eigen ruimte gekregen, waar ze niet lastiggevallen worden door de wereld om de tentoonstelling heen. Een veilige haven. Of is het een toevluchtsoord omdat de kunstenaars de strijd in de maatschappij niet goed meer aankunnen?

All is Giving
Postkantoor Munnekeholm, Groningen
15 september t/m 17 november

Mare van Koningsveld

Recente artikelen