metropolis m

Daniel Arsham, #Tomorrowspast

Het verleden, het heden en de toekomst. Een onuitputtelijk thema gezien de relatie tussen de drie een continu proces van verandering is. <node "SiteTopic-41">Suspended Histories liet ons al zien dat het verleden maakbaar is, en bovendien altijd subjectief. De bril die je op hebt bepaalt jou perceptie. Zonder bril zie je niets. Naast Museum van Loon, zijn er ook drie galerietentoonstellingen in Amsterdam die zich op dit moment met deze thematiek bezighouden, elk vanuit andere invalshoek.

Ronmandos – Daniel Arsham, #Tomorrowspast

Galerie Ronmandos geeft voor de tweede keer het podium aan Daniel Arsham, een nog vrij jonge Amerikaanse kunstenaar. Met zijn nieuwste werk geeft hij een weergave van het verleden vanuit de toekomst als een ware archeoloog. Zijn sculpturen doen zich voor als opgravingen van herkenbare iconische objecten die nog niet zo lang geleden ter wereld zijn gekomen, denk aan een radio, een polaroid camera of Mickey Mouse. Objecten waar wij een aantal jaar geleden dagelijks mee geconfronteerd werden en die nog steeds regelmatig de revue passeren, worden gepresenteerd als kostbare schatten die met veel precisie zo voorzichtig mogelijk uit de grond zijn gehaald opdat er verder niets aangetast wordt.

Uiteraard zijn de sculpturen hier en daar beschadigd door de afbraak van de natuur gedurende al die jaren dat deze objecten onder de grond hebben gelegen. De natuur is immers altijd nog krachtiger dan onze maakbare cultuur. Een mooi detail daarbij is dat Arsham bij dit maakproces ook letterlijk de natuur en daarmee de combinatie van stoffen zijn gang heeft laten gaan, en niet zelf de beschadigde plekken heeft uitgekozen. Hij gaf slechts de aanzet en liet de natuur verder zijn gang gaan.

Naast deze sculpturale objecten hangen er aan de muren schilderijen van aangevreten muntstukken. De gulden alsof afkomstig uit de Griekse Oudheid. Er staat ook een sculptuur van Arsham zelf tegen de muur, al vereeuwigd in de toekomst. Arsham speelt in #Tomorrowspast met de vergankelijkheid van onze cultuur en de almachtige natuur. Toch mist er iets. Wellicht het heden. Want door met dezelfde blik van nu vanuit de toekomst naar het verleden te kijken lijk je door een enorme bril met jampotglazen te turen, terwijl je ogen al lang gelazerd zijn.

#Tomorrowspast is nog t/m 16 november in Ronmandos te bezichtigen.

Jonathan Marshall - The Old New World 10

GRIMM – Jonathan Marshall, The Old New World

Bij Jonathan Marshall begint het allemaal bij zijn eigen geschiedenis. In The Old New World onderzocht hij alles wat van invloed was en is op zijn leven. In Dictionary of Accepted Ideas heeft hij een eigen landschap gecreëerd waarin de landen symbool staan voor verschillende categorieën die voor hem van belang zijn. Bijvoorbeeld werken van andere kunstenaars, boeken die hij de afgelopen jaren heeft gelezen, de (kunst)geschiedenis en zijn eigen werk. Het fungeert als een enorm moodboard dat het vertrekpunt vormt van al het andere werk.

Jonathan Marshall - Redacted Painting, 2013
Jonathan Marshall - Dictionary of Accepted Ideas (For Bouvard and Pecuchet), 2013

Zo zijn de boeken van Kurt Vonnegut voor Marshall van enorme betekenis geweest en gebruikt hij veel van zijn teksten in zijn schilderijen. In At the End of the World zet hij alle (mislukte) pogingen van de mens om Antartica te bereiken uiteen en in de Constellation Paintings kijkt hij naar het heelal vanuit een niet meer bestaande stad die ooit gesticht is door mensen zonder dat zij wisten hoe een stad te stichten. Je ziet de stand van de sterren vanuit een bepaald perspectief hoe het er zo’n 3000 jaar voor Christus uit zou moeten hebben gezien.

Alles staat in verband met elkaar en is deel van het uitgebreide onderzoek van Marshall naar de nietigheid van de mens. Realiteit en fictie lopen in elkaar over en het is onduidelijk waar de ene stopt en de ander begint. Marshall geeft een behoorlijk zwart beeld van de mens, dat ook te verklaren valt uit zijn inspiratiebronnen, alles wat we doen leidt uiteindelijk tot niets. Het zijn allemaal mislukte pogingen om verder te komen, ook wanneer de pogingen in eerste instantie wel gelukt lijken te zijn. Uiteindelijk zullen we allemaal vergaan, en zullen wij in navolging van #tomorrowspast slecht opgravingen zijn uit een ver verleden.

Een prachtige tegenhanger hierbij is de brief van zijn moeder. In de brief legt zijn moeder uit dat het leven bestaat uit ups en downs, maar het eindigt altijd met een up: Je komt altijd verder, je ontwikkelt. Marshall gebruikt de abstracte vorm van de brief, die in al die jaren hier en daar aangetast is al dan niet door Marshall zelf, in zijn Redacted Painting.

De tentoonstelling The Old New World brengt een zeer uitgebreide zoektocht in kaart van een ontzettend intelligente man met zowel heel persoonlijke als algemene geschiedschrijvingen. Het is een bolwerk vol interessante verbanden en details wat je doet nadenken over je eigen geschiedenis en je eigen plek in het hier en nu, binnen het grotere geheel. Een tentoonstelling die zeer de moeite waard is.

The Old New World is nog t/m 23 november in Grimm te bezichtigen.

Margret Wibmer Some Stars are Never Seen in Some Locations

Lumen Travo – Margret Wibmer, Some Stars are Never Seen in Some Locations

De titel van de tentoonstelling in Lumen Travo past perfect bij de Constellation Paintings van Marshall, zij het dat Margret Wibmer met een hele andere bril naar het heden kijkt. Wibmer is geïnteresseerd in de combinatie technologie en de mens en kijkt naar hoe technologische ontwikkelingen van invloed zijn op de perceptie van de mens. In een wereld die steeds sneller gaat en steeds digitaler wordt onderzoekt zij in haar foto’s, installaties en video’s de veranderende relatie tussen mens en object. Dit doet zij op een vervreemdende manier, door vooral niet uit te gaan van de al bestaande conventies tussen objecten en mensen. De grens tussen de twee vervaagt hierdoor, waardoor de mens net zo goed als object kan worden gezien.

In Call Girl zie je ook nauwelijks nog een mens. Je ziet een deel van een naakt lichaam waar een ouderwetse telefoon op rust. Het lijkt hier veel meer om de vormen en de compositie te gaan dan om datgene wat er precies afgebeeld wordt. Bij Before and After wordt de persoon een statisch object, een soortgelijk object als de stenen en het beeld dat voor haar op tafel liggen. Het heeft iets duisters doordat de schaduw haar gezicht bedekt. Alsof je in een horrorfilm terecht bent gekomen.

De combinatie van tentoongestelde werken in Some Stars are Never Seen in Some Locations lijkt iets willekeurigs te hebben waardoor het moeilijk is er vat op te krijgen. Je krijgt een bril met een minlens opgezet, terwijl je eigenlijk een pluslens nodig hebt.

Some Stars are Never Seen in Some Locations is nog t/m 23 november in Lumen Travo te bezichtigen.

Pam Roos ten Barge

Recente artikelen