metropolis m

Voor Couch Crash (über) (2009) vertaalde Branca teksen als ‘Hey guys, could I crash over your couch?’ naar het Duits met google-translate, van de kromme zinnen maakte hij een reeks schilderijen die hij bij vrienden inruilde voor een slaapplek. De restjes overgebleven verf gebruikte hij voor de Left-over Paintings (2009), als souvenirs aan het project.

Krieger verkoopt in haar nomadische winkel namaak producten, zoals keramieken telefoons, en zachte boeken à la Claes Oldenburg.

Horvitz infiltreert het MoMA door objecten op te sturen naar een vriendin die in het museum werkt. Bij wijze van solotentoonstelling zet zij deze objecten op haar bureau.

De kunstenaars creëren met hun werk een web tussen kunstenaars, toeschouwers en instituten en onderzoeken de tussenliggende banden. Gaandeweg vinden ze manieren om effectief inkomen te genereren, en binnen te dringen in de markt en bij het MoMA. De objecten die te zien zijn in West dienen hierbij als instrument, documentatie of bijproduct.

Deze gemeenschappelijke deler wordt goed gevat door Branco in Fruit and Vegetable Stand (2012-2013). Voor dit project vroeg hij verschillende kunstenaars een schilderij te maken van een stuk groenten of fruit. Vervolgens kraakte Branco een leegstaande kiosk in Queens en begon met de schilderijen een fruitkraam, waar hij de werken verkocht.

Naast een foto van de fruitkraam, is in West een grote wand gevuld met de groente- en fruitschilderijen. Dit betekent niet dat Branco destijds niets heeft verkocht. Branco vroeg alle bijdragende kunstenaars een tweede versie te maken in zwart-wit, het is deze ‘documentatie’ die wij zien.

In dit opzicht doet het werk denken aan veel de conceptuele- en performancekunst, die wij vaak alleen kennen van foto’s. Deze documentatie wordt onderdeel van het werk, misschien wel het meest bekende, en gaat fungeren als kunstwerk in zijn eigen recht. De presentatie hiervan vormt een voortzetting van het project. Met de duiding van de bezoeker wint het werk aan kracht.

De drie kunstenaars laten deze kunstgeschiedenis dan ook bewust doorschemeren in hun werk. Ze verwijzen naar reuzen als Marcel Duchamp, Claes Oldenburg en Bas Jan Ader en spelen met hun nalatenschap, en weten hun methoden op inventieve manieren in te zetten.

Horvitz presenteert bijvoorbeeld een foto van het graf van Duchamp. Aan de rechterkant is een hand te zien die het graf aanraakt, dat is de hand van Horvitz. Horvitz zette de foto op Duchamps Wikipedia-pagina. Iedereen kan hem zien, en elke verschijning van de foto, vormt een origineel. Duchamp is dood, toont Horvitz. Ondertussen heeft Horvitz werkwijze veel gemeen met die van Duchamp.

Met de foto infiltreert Horvitz Wikipedia, zijn daarmee menig huishouden. Hij trekt de praktijk van Duchamp door naar de digitale tijdperk, ontwijkt bekende distributie systemen, en onderzoekt de vrijheid van het internet. Oude trucs blijken hiervoor beproefde methoden.

Hoewel de gepresenteerde objecten een inherent onderdeel van het werk zijn, is hun positie niet direct helder. Er is enige uitleg nodig. En soms bekruipt je het gevoel dat je naar restanten van voorbije evenementen kijkt, alsof je iets hebt gemist. Procesdenkers als ze zijn, is de vorm van de objecten voor de kunstenaars van secundair belang, en daardoor soms weinig prikkelend. Zo maken ze met de oude trucs ook oude valkuilen zichtbaar, en zo nu en dan tuinen ze er met open ogen in.

Floor van Luijk is stagiair bij Metropolis M