metropolis m

De ramen van W139 zijn beplakt met zwarte posters met het banaan-en-botten logo van het New Sculpture Department en ondergeverfd met zwarte teerachtige letters. Net na de ingang staat een metalen kist zo groot als een flinke koelkast die sissend elke zoveel minuten opspringt als een wild dier. Zoals het uithangbord boven de ingang, dat de naambordjes van winkeliers in de straat persifleert, lijkt de sissende doos vooral een lokmiddel, een grapje.

Want, eenmaal binnen, verandert de toon. De oploop doet aan als een traditionele galerie; witte muren met netjes aan beide zijden uiteengezet werk, waaronder een langgerekte videoprojectie van dikke, door een maquette krioelende mieren en als uitgebrande schaalmodellen ogende sculpturen. Namen van de makers en titels staan er niet bij, en er is ook geen plattegrond.

Het is daarmee een introductie op wat gaat komen, achter het net zichtbare metalen hek dat de monumentale achter-ruimte waar W139 bekend om staat, nu lijkt af te zetten. Het hek staat –gelukkig- open en doet de vraag rijzen of er ook mensen zijn die dit terrein niet mogen betreden, of die alleen als toeschouwer mogen deelnemen vanaf een hoge, op een kasteelmuur lijkende buitenste ring. Door de poort lopend sta ik in een arena, uit sloophout, ijzer en stellages opgebouwd tegen de muren van de ruimte, in de hoogte afgebakend door een gigantische houten toren.

Hier en daar zijn werken te herkennen van de namen op de poster: een bal van brandweerslangen door Zorro Feigl, een cirkelend reclamebord met de tekst “Nuke Em” van Oscar Peters, muurschilderingen van Veronique Schrama en Renske van Enckevort. Maar net zo goed staan er jerrycans, een oude tractor, een saloon-achtige bar, een werkplaats inclusief aangesloten lasapparatuur, een werk-in-wording en is er een klein winkeltje. Gesammtkunstwerk meets Max Max, de spanning van wat hier is gebeurd en nog zal gebeuren is voelbaar.

Now Babylon is georganiseerd door New Sculpture Department, in 2011 door Kees Boevé en Lorenzo Quintanilla opgericht als alternatief voor de studie die beiden toentertijd aan de Gerrit Rietveld Academie volgden. Onder deze gezamenlijk naam wil het duo zich met name richten op ambacht, fysiek materiaal en driedimensionaal werk en heeft het sinds de oprichting vooral rauw en echt “maak-werk” laten zien op onder meer de Kunstrai, Lowlands en de Tolhuistuin.

Boevé legt uit dat Now Babylon een doorlopend experiment is, gericht op het onderzoeken van hoe een post-apocalyptische maatschappij eruit zal zien en zal functioneren, en minder over hoe het tot de Apocalyps is gekomen. Met New Sculpture Department heeft hij andere kunstenaars uitgenodigd te werken aan wat mogelijke alternatieven zijn voor utopische scenario’s zoals het New Babylon van Constant Nieuwenhuijs –waaraan de tentoonstelling zijn titel ontleend – en doemscenario’s die ons direct een romantische steentijd in katapulteren.

Now Babylon geeft interessant genoeg een in NDSM-werf esthetiek verpakt alternatief waarin individuele makers zich bijna omvormen tot collectief, proces continu is en kunst en functionaliteit naast en door elkaar kunnen bestaan. Een omgekeerde kerktoren van hout is net zo goed een kunstwerk als dat het functioneert als fundament voor een van de hoeken van de nederzetting. Er moet in de nog een keuken gebouwd worden en misschien zelfs een tweede uitkijktoren; om hun kijk op de wereld-post-Apocalyps aan te scherpen, zullen tot het einde van de tentoonstelling veranderingen plaatsvinden. De finissage zal daardoor pas de echte opening zijn, aldus Boevé.

Het publiek kan ten alle tijden in het proces binnenlopen en op donderdagavonden deelnemen aan thematische evenementen: als IDFA-tegenhanger was er de vertoning van geopolitieke en klimaat-verandering-duidende documentaires, deze week een post-apocalyptische Thanksgiving met op ter plekke gemaakte barbecues gemaakte Chicken on the Throne (met lokaal gebrouwen bierblikjes gevulde, gegrilde kippen).

Zelfs al is de thematiek en de uitwerking in W139 – waar de muren vaak gebruikt worden als directe ondergrond voor schilderwerk en veel hoge houten bouwwerken te zien zijn geweest – niet bijster vernieuwend, Now Babylon maakt tastbaar hoe je zowel als maker en als toeschouwer zomaar deel zou kunnen worden van een afgeschermd, ad-hoc en evoluerend collectief.

En misschien is dat wat ons allemaal, na de Apocalyps en wanneer die ook zal plaatsvinden, zal verbinden.

Marek van de Watering is kunstenaar en stagiair bij Metropolis M, foto’s gemaakt door Anouk Wouters.

Now Babylon is tot en met 12 december te zien in W139 te Amsterdam en bevat werk van New Sculpture Department (Kees Boevé, Lorenzo Quintanilla, Marc Barreda), Stijn Bles, Zoro Feigl, Pim Palsgraaf,Oscar Peters, Veronique Schrama, Dries Verhoeven,Terry Vreeburg, Peter Zegveld, Maze de Boer en Renske van Enckevort. Zie voor meer informatie http://w139.nl/nl/article/22378/now-babylon/