metropolis m

Linke soep in 1646 – een tentoonstelling van Zin Taylor over The Illustrator met een aantal cartooneske figuren.

Zin Taylor, een Canadees woonachtig in Brussel, kort geleden nog aan het woord in Metropolis M (Nr 4-2014), heeft zijn eerste tentoonstelling in Nederland. En direct een solo. Bij 1646 heeft hij een tentoonstelling ingericht onder de pakkende titel The Illustrator.

Tot vorige week was Zin Taylors tentoonstelling een leuk spel met dat wat een kunstenaar in feite is: een illustrator, zo niet van iemand anders idee (vaak een begrip of visie waar een curator mee komt), van de overlevering (het ‘westerse’ begrip kunst), dan toch van zichzelf, een eigen gedachte.

Althans, ik weet dat kunstenaars graag zien dat het kunstwerk het van hun ideeën overneemt, ermee op de loop gaat, iets mee doet, buiten de eigen voorbedachte rade, om zich er met het publiek door te laten verrassen. Maar toch, hoe autonoom en eigenwijs je een werk ook beschouwt, is het per saldo een illustratie. Van een gedachte.

Ook in 1646. Met de kunstenaar in de rol van illustrator. Zin Taylor lijkt 1646 te hebben willen omtoveren in een walk-in stripboek. Aan de muur allerlei grappige karakters, met zekere hand getekend, vloeiend, virtuoos. Misschien zijn ze niet eens door Taylor zelf getekend, maar door een ander, in zijn opdracht, naar wie de titel ook verwijst. Noem hem de illustrator van de illustrator. Discipel van de kunst, van het artistiek gedachtegoed. Wat wij, het publiek, overigens ook zijn, illustratoren bij geboorte. Ook wij zijn veroordeeld tot een illustratief bestaan, en dragen de gedachten van velen (in dit geval de kunstenaar) verder uit.

Zie alleen deze tekst.

In een begeleidend schrijven worden de figuren die fier de muren van 1646 sieren getypeerd, precies als de karakters in een cartoon. Te zien zijn een grote struisvogel, een stel hippies met uitwaaierend haar en een bril, een acrobatisch lichaam met drie ledematen, een figuur wiens bovenlichaam in rook oplost (of is het mist?), een groot prehistorisch bot, een sandwich, kleine vazen en stenen muren met vage muurschilderingen.

Goddank geen Mohammed.

Ze staan op de muur als palimpsest van wat er eens was. Ze zullen er ook blijven, ook als er straks een witte laag over gaat. Als palimpsest van de toekomst.

De garantie voor vele nieuwe hersenschimmen.

Wie in de toekomst 1646 bezoekt zal voortdurend aangesproken worden door het besef dat die rare struisvogel onder het wit van de muur gewoon doorkwaakt, dwars door het bloedserieuze minimalistische werk dat er wellicht dan te zien is, heen.

Na vorige week, je weet wel vanwege dat wat ons allemaal zeer bezighoudt, heeft de tentoonstelling een nieuwe lading gekregen, en is de betekenis die Taylor eraan gaf verregaand geproblematiseerd.

Was het eerst vooral een werkruimte die – in lijn met de opdracht van 1646 – veranderde in een denkruimte. Na vorige week is het ook een politieke ruimte, nu duidelijk is geworden waar cartoons in het publieke veld toe in staat zijn.

Je mag tegen de achtergrond van het opgehitste klimaat van nu misschien van geluk spreken dat de meeste tekeningen zich achterin, in de tweede ruimte bevinden, niet zichtbaar vanaf straat. Voordat je het weet wordt een gedachte verkeerd begrepen.

Zin Taylor
1646, Den Haag
12 december t/m 25 januari