Rotterdam Contemporary
De beursparadox

10.02.2015 | Review — Domeniek Ruyters

Issue no1
feb - mrt 2023
navigator

Serge Game bij Bob Smit

Voor het goede beursgevoel heb je slechte kunst nodig.

Als je van te voren iemand zou vragen op welke van de twee Rotterdamse beurzen van dit moment een Cindy Sherman te zien is, meerdere werken van Jan Dibbets, een galerie vol werk van herman de vries en een oude tekening van Andy Warhol, dan zou iedereen Art Rotterdam zeggen. Maar dit werk is te vinden op Rotterdam Contemporary, de tweede beurs in Rotterdam deze week.

Rotterdam Contemporary (voorheen RAW) mag dan doorgaan voor een Salon des Refusés, met de galeries die niet door de strenge ballotage van Art Rotterdam zijn gekomen, maar in feite is het gewoon de andere helft van wat vroeger samen met de galeries van Art Rotterdam het grote Art Amsterdam was.

Het is het deel van de Amsterdamse beurs dat een ander segment van de markt bedient, deels de meer gevestigde kunst (kunst zoals sommige kunstenaars denken dat kunst eruit hoort te zien), deels juist iets meer underground (kunst zoals sommige kunstenaars denken dat kunst er niet uitziet). Er is kitsch kunst van het zuiverste soort, en kunst op de grens van de wansmaak, zij het per ongeluk of expres.

Je kunt kunnen zeggen dat Art Rotterdam een smaller segment bedient, het deel waar in Metropolis M het meest over wordt geschreven, maar dat neemt niet weg dat er op Rotterdam Contemporary genoeg leuks te ontdekken valt. Je moet er alleen wat meer moeite voor doen.

De beloning van een vondst smaakt des te beter.

Zo zijn op Rotterdam Contemporary niet alleen enkele grote namen te vinden, er zijn ook talenten zoals Benjamin Li, met zijn op internet bijeen vergaarde 'special editions' in een gallery show/pop-up store, en de bouwkundige modellen van Stijn Bles, beiden al eens gecoverd in Metropolis M.

Je kunt er gruwen van meerdere net over de top Jans Muskees (toch al niet de meest fijnzinnige onder de realistische schilders), lachen om de foam-kindersculpturen voor volwassenen van Serge Game, en ontdekken wat Wouter van Riessen tegenwoordig doet (kleurig schilderen, maar niet meer alleen zichzelf). Ik zag ook dat Kiki Lamers iets te lang heeft rondgehangen op de tentoonstelling van Marlene Dumas.

Het leukste onderdeel is de beeldengalerij, op de begane grond, samengesteld uit werk van deelnemende kunstenaars uit de galeries boven (waarom is er niet zoiets op Art Rotterdam?), een tentoonstelling die wordt aangevuld op Katendrecht, in de Fenixloods waar organisator Bob Smit de tentoonstelling No Walls Expo NL/VL heeft ingericht met Nederlandse en Belgische sculpturen. Waaronder goed werk van onder anderen Tinka Pittoors, Johan Tahon, Sven 't Jolle, en het Rotterdamse V & B.

In de Fenixloods is afgelopen week ook Out There geopend, het tweede deel van een groot videoproject van Bart van den Boom, gewijd aan videokunst over het landschap. De eerste helft was een paar maanden geleden te zien in Maastricht.

Tijdens de Art Rotterdam Week , in combinatie met alle beurzen heeft het wel iets van Projections, de video-afdeling van Art Rotterdam, maar dan minder overdadig. De grote videoschermen in de grote lege hal imponeren het gestaag toestromende publiek. Ondanks de kou blijven de bezoekers lang kijken.

Ook na sluiting van de Art Rotterdam Week zijn deze twee tentoonstellingen in de Fenixloods nog te bezoeken.