metropolis m

Would you believe in what you believe in if you were the only one who believed it? Deze retorische vraag is van charlatan / genie (doorhalen wat niet van toepassing is) Kanye West die een solide reputatie heeft opgebouwd als saboteur van de Grammy’s en permanente spuit elf. Het is alleen die solipsistische quote die de werken op Misfit Love (Mystics & Obsessions) vrijblijvend met elkaar verbindt en tegelijk weer onderuit haalt. De expositie is een intrigerend maar niet altijd geslaagd zooitje ongeregeld dat is genesteld in een voormalig schoolgebouw aan de Amsterdamse Tolstraat, waar de galerie nu gevestigd is.

Ingmar König (1988) is vertegenwoordigd met twee gekleurde driehoeken die met hun iconische lading doen denken aan een soort Malevitsj-light, waar het spirituele is ingeruild voor de gladde verleidelijkheid van materie. De driehoeken zijn strategisch gepositioneerd en de eerste blauwe kom je al in de gang tegen, terwijl de andere, van brons, opduikt in een hoek. De kleuren zijn metaalachtig en nodigen uit om aangeraakt te worden. Ondanks hun flitsende en exclusieve voorkomen zijn ze gemaakt van spandex dat is gespannen op houten panelen.

Van Daniëlle van Ark (1974) hangen werken waar zij herhalende patronen van krabbels en woorden heeft geschreven op spiegelende platen. Ze zijn fascinerend in hun dwangmatige regelmaat. De toeschouwer en zijn reflectie gaan op in een zee van lijnen en zijn gevangen in de neurotische tic van de maker die orde probeert te scheppen uit een obsessie. Het lijkt op de strenge methoden van de Duitse conceptuele kunstenaar Hanne Darboven (1941 – 2009) die zich in haar oeuvre had toegelegd tot het nauwgezet schrijven en tekenen van getallen, woorden en doodles.

De uitvergrote foto’s van Maurice van Es (1984) zijn als een microscopische zoektocht naar verloren herinneringen. Zo zie je een extreme close-up van een tafel of een kitscherig detail van een bedrukte deken met Disney-figuren. Het is een poging om de textuur en kleur van een moment te vangen dat verdwenen is, maar ergens misschien nog tastbaar is terug te vinden. Het proces achter zijn foto’s intrigeert ook al zijn de beelden niet altijd even pakkend of mooi.

De tentoonstelling biedt een bescheiden portie Arno Nollen (1964) met twee foto’s. Electricity/only you know toont de onderste helft van een liggende vrouw, van haar middel tot aan haar voeten. Gehuld in een verfrommelde rok met lange kousen en zwarte hakken heeft het natuurlijk iets fetisjistisch, alsof je naar een onderdeel van een paspop zit te kijken. De andere foto, Untitled/girl on bike, laat een toevallige vrouwelijke verschijning in de stad zien. Beide werken tonen Nollens fascinatie en oog voor vrouwelijk schoon, maar ook een (valse) belofte op sensuele mogelijkheden.

En dan is er nog de korte film A mystery play van Shezad Dawood (1974). Stijlvol in zwart-wit geschoten en vol knipogen en verwijzingen naar surrealistische en Duitse expressionistische cinema, maar ook de films van Georges Franju en Buster Keaton. Dawoods film is een serie fragmenten waar het occultisme van Aleister Crowley, Courbets L’origine du monde, Freudiaanse symbolisme en duistere samenzweerders de revue passeren. Het is allemaal mooi gefilmd, maar te schatplichtig aan andere regisseurs en kunstenaars die hetzelfde terrein beter hebben verkend. Daarbij doet de film vooral denken aan het uitgebreide filmoeuvre van de Canadees Guy Maddin (1956). Verder komt Dawoods hermetische droomlogica over als een bescheiden versie van Matthew Barneys (1967) bombastische Cremaster Cycle. Niet slecht, maar zeker niet verrassend.

Wat overigens ook over Misfit Love gezegd kan worden.

Misfit Love (Mystics & Obsessions)
Galerie Gabriel Rolt
22.2.2015 t/m 11.03.2015