metropolis m

De tentoonstelling is als ik het goed gevolgd heb intussen al een paar keer verlengd. Wegens groot succes. Dit laatste weekend is het werk van Nicky Assmann helemaal op z’n plek in het Rotterdam van het filmfestival.

Nicky Assmann. Haar naam zei me niet zoveel, net zo min als de eerste werken die ik bij mijn bezoek aan de tentoonstelling in TENT zag. Er was een zaal vol gekleurde glazen platen die als een doorschijnend mobiel een gekleurde schaduw wierpen op de muren. Charmant gedaan, met gevoel voor verhoudingen, maar ook wel braaf en niet bijster origineel.

In een andere zaal waren er koperen platen die een soort olievlekken vertoonden. Ik begreep uit de toelichting dat ook deze platen voortdurend van karakter veranderen. Vond ik meer bijzonder dan het gekleurde glas, maar ook een beetje modieus. De olievlekachtige patronen zijn afgelopen jaren nogal en vogue en door meerdere kunstenaars gebruikt om in deze fluïde tijden zichzelf, het materiaal, en natuurlijk onze fluïde tijden te vertegenwoordigen. Zodat je als toeschouwer maar weet dat je nergens grip op hebt. Zeker niet op een kunstwerk als dit dat ons elke dag weer voor verrassingen stelt.

Er is in Rotterdam ook een wonderlijke film te zien, in een soort tussendoorzaaltje. Je ziet hoe zeepsop bevriest, wat wel een bijzondere quasi-jaren zestig experimentele film oplevert. Alsof het een vreemdsoortig wetenschappelijk experiment is uit de beste tijden van de E.A.T (lees dit).

Maar pas in de laatste zaal viel bij mij het kwartje waarom deze Assmann een hele solo bij TENT kreeg. Hier was het werk dat alles op z’n plek doet vallen en dat iedereen die het ooit gezien heeft nooit meer zal vergeten. In een zaal die enorm naar zeepsop ruikt wordt in een zwarte wandvullend zwart ‘theater’ door een ingenieus apparaat een platte zeepbel getrokken, van vloer tot plafond, in een paar lagen achter elkaar.

Op zichzelf al apart, een attractie op zichzelf door het mechaniek, doet zich vervolgens het wonder voor: dankzij enkele slim gerichte spots tekent zich tegen het zwart een explosie van kleur af in die typische olievlekachtige kleuren van het spectrum zoals je die wel kent van zeepbellen. Ergens middenin de explosie sta je zelf, in een zwarte spiegeling alsof de wilde gekleurde patronen direct aan je eigen brein ontspruiten.

Het publiek blijkt totaal gefascineerd door dit theater, zit er langdurig naar te kijken. Mij kostte het wat moeite, moet ik bekennen – ja duh, ik ga een beetje vanaf een bankje naar een zeepbel staren… – maar het is echt een wonderlijk schouwspel.

Ik zag er een fantastisch commentaar in op het theater van de illusie, de cinema, dat deze week grootschalig gevierd wordt in het grootste culturele evenement dat dit land kent. Maar ik geloof dat cultureel commentaar niet Assmanns belangrijkste motief is. Ik lees: ‘Assmann combineert kennis uit de wetenschap, technologie en kunst in ruimtelijke installaties waarin de zintuiglijke ervaring centraal staat.’

Hoe dan ook als je het nog niet gezien hebt, ga naar Rotterdam. Dit is een werk uit de categorie van de wolk van Berndnaut Smilde. Net als die natte illusie is ook dit werk bezig aan een wereldtournee, als hedendaagse vanitas.

Nicky Assmann
TENT, Rotterdam
15.10 t/m 31.1.2016

Afbeeldingen, courtesy TENT Rotterdam, fotografen Aad Hoogendoorn, F-Werk

Domeniek Ruyters

is hoofdredacteur van Metropolis M

Recente artikelen