Assemble Relatives Piet Zwart Institute Rotterdam Graduation Show 2016
De eindexamententoonstelling van de Master of Fine Art van het Piet Zwart Institute is dit jaar verdeeld over drie locaties rond de Witte de Withstraat en in het nabijgelegen Scheepvaartkwartier in Rotterdam. Er is werk te zien van Niels Bekkema, Clara J:son Borg, Madison Bycroft, Seecum Cheung, Raluca Croitoru, Mat Do, Michael FitzGerald, Daniel Fogarty, Tracy Hanna, Mitchell Kehe, Katherine MacBride, Kari Robertson, Natalia Sorzano, en Angharad Williams. Curator is Maaike Gouwenberg.
Bij TENT zijn een video van Mat Do, en installaties van Michael FitzGerald, Angharad Williams, Kari Robertson en Natalia Sorzano te zien.
In de video Rabbits Rushes van Mat Do, doet de hoofdrolspeler een poging om halfwilde konijnen uit een stadspark te aaien. Michael FitzGerald toont de installatie Separatist Structures, die onder andere bestaat uit een houten muur met muurschildering, een trapje, een drietal video’s, een tafel met touwtjestekening, en een bureau.
Kari Robertson’s installatie Spaghetti Western bestaat uit frames waarop filmfragmenten getoond worden, waaronder geprojecteerde 16 mm film. Plasjes fijn uitgezaagde perspex spaghettislierten liggen hierbij bij op de grond. Natalia Sorzano toont Talking Beneath Remembering, een installatie waarin ze zich bezig houdt met rituelen en verhalen afkomstig uit Suriname, Nederland, Colombia – en vanuit de magische, sociale en culturele praktijken van onder andere Winti en Santeria.
De presentatie van Angharad Williams valt op bij TENT. Haar werk is achteraan in de gymzaal van Tent te zien, wat overigens niet de makkelijkste plaats is om je werk te tonen. Williams toont een installatie, bestaande uit een plateau met diverse objecten, een drietal poppen en een schilderij.
Op het plateau bevinden zich diverse soorten kartonnen en metalen trays, emmers, papieren bestek, opengemaakte blikken met beschimmeld fruit, een koelbox, een zelfgemaakt poppenbedje met deken, kussentje en een draadbril op ware grootte. Een bosje bloemen steekt door een rooster, een monitor vertoont een herhaling van een populair praatprogramma. Ergens ligt een hoopje takjes van keramiek. Boven het plateau hangen twee grotere, en een kleinere pop. De kleine pop heeft een rechthoekig kussen als hoofd, armen van papier-maché of gipsverband, een lief rood shawltje en streepjessokken in babymaat aan.
De andere twee poppen hebben enkel een lijf vanaf het middel naar boven en zijn open aan de onderzijde. Ze lijken gemaakt van gipsverband en zijn beide wit gelaten, zonder verdere aankleding behalve een ouderwetse telefoon. Ze zijn met elkaar in gesprek, hun gezichten wat verwrongen in theatrale uitdrukkingen. De een knijpt een oog dicht, bij de ander puilen de ogen juist uit in een soort vertwijfeling.
Er zijn spots op de poppen gericht, die door het spel van pop, telefoon aan zijn gekruld snoer, licht en schaduw de donker gemaakte achterruimte meer dynamiek geven. Tegen de achterwand is nog een schilderij gehangen, bestaand uit witte en zwarte verfstreken plus een oranje ING pinpas op haar eigen naam die rechtsonder in de hoek is aangebracht. Het doek lijkt wat af te doen aan het aanstekelijk enthousiasme wat uit een groot deel van haar presentatie spreekt, waar het plezier en de eigenheid in maken en het vertellen van vreemde verhalen vanaf straalt.
Bij Showroom Mama zijn installaties, objecten en performance te zien van Katherine MacBride, sculpturen van Kari Robertson, een installatie van Raluca Croitoru, objecten van Mat Do, en meerdere installaties met onder andere video, objecten, vlaggen en keramiek van Madison Bycroft.
De ruimte van Mama is volledig benut in deze opstelling, waarbij de volheid van de presentaties van MacBride en Bycroft zijn effect heeft op de kunstenaars die zich hier hebben ingehouden: de presentaties van Raluca Croitoru en Mat Do zijn spaarzamer, en trekken alleen al daarom meer aandacht naar zich toe. Ook een sculptuur van Kari Robertson, een glazen bol in een felblauwe mat die van het plafond afhangt intrigeert door de combinatie van een sterke vorm en verwijzing naar een katapult of andersoortig (speels?) wapen. Mat Do toont hier een collectie ready-mades: hoedenplanken met op een ervan een doos tissues, waarin in elke individuele tissue handmatig het Kappa-logo is gestanst. Eronder is nog een kleine sculptuur geplaatst.
Het performatieve staat centraal in het werk van Raluca Croitoru, zo ook in de installatie die ze bij Mama toont, waarbij ze zich als “Representantative for the Immaterial Institute for Receipt Research and Experimentation presenteert. Haar installatie bestaat uit een printinstallatie met printermat, metalen printerkop en een drooghoek, opstellingen van stof en verf. De gemaakte bonnetjesprints hangen als kleurige vlakken langs de wand.
Taal en beeld, feit en fictie, maken en kijken gaan een complexe relatie aan in haar werk, die ook visueel interessant materiaal voortbrengt. Daarnaast treedt ze op als Representative performer, waarin ze dezelfde ingrediënten letterlijk belichaamt, uitspreekt en deelt met de toeschouwer. Het is sympathiek werk waar een prettige helderheid en plezier in zit.
Bij Ramfoundation zijn sculpturen en objecten te zien van Mat Do, een etalage met keramiek, panelen en ruimtelijke schetsen van Daniel Fogarty, een video van Clara J:son Borg, installatie en sculpturen van Mitchell Kehe, een installatie van Tracy Hanna, video en radiowandeling van Niels Bekkema en een video van Seecum Cheung.
Bij binnenkomst is het werk van Mat Do niet te missen: hij toont enkele grote metalen stick figures met pakken van tape, plastic en textiel, en een tafel waar objecten en bewerkte readymades als het ware ondiep in vallen. Het is mooi om te zien dat hij extreme aandacht voor vorm en detail afwisselt met een bepaalde nonchalance die hier en daar ook wel voor ironie kan doorgaan. De drager en het dragen of inhouden lijkten kernbegrippen in zijn werk. De mens wordt ‘verdingt’ en het ding wordt hier en daar vermenselijkt, de huid ervan aangeraakt.
Daniel Fogarty heeft een grote installatie gemaakt rondom het beeld van de stad, gezien vanuit het autoraam als visueel ijkpunt: tegelijk beeld en afbeelding in het stadslandschap. Zijn losse improviserende esthetiek en manier van werken in de ruimte met doeken, lichtjes, panelen en kleine elementen oogt aanstekelijk.
Mitchell Kehe heeft achterin de ruimte een installatie gemaakt waarin tapijt, panelen en sculpturen van handzaam formaat worden gecombineerd met een soort metalen metrovoertuig op schaal. Een ruit van het rijtuig is gebroken. Door de wat gedempte kleuren en vrij robuuste texturen van de materialen doet het werk eerst vrij bescheiden aan. Eenmaal dichterbij gekomen valt op dat er een heel eigen esthetiek en vorm van humor in zit die interessant is en tegelijk veel verontrustender is dan op het eerste gezicht lijkt. Daarnaast schrijft hij ook korte verhalen. Kehe is een van de meest eigenzinnige en veelbelovende kunstenaars van zijn lichting.
Assemble Relatives
TENT, Showroom Mama en Ramfoundation, Rotterdam
t/m 10.7
Alle foto’s Sol Archer, courtesy PZI
BIJ METROPOLIS M NR 4-2016 (AUGUSTUS-SEPTEMBER) VERSCHIJNT DE JAARLIJKSE EINDEXAMENBIJLAGE MET PORTETTEN VAN DE BESTE KUNSTENAARS VAN DE NEDERLANDSE EN BELGISCHE KUNSTACADEMIES
NU IN HET NIEUWE NUMMER VAN METROPOLIS M: HET GROTE KUNSTACADEMIE ALUMNI ONDERZOEK. EEN GROOT ONDERZOEK NAAR HOE JONGE KUNSTENAARS TERUGKIJKEN OP HUN ACADEMIETIJD EN DE EERSTE JAREN VAN HUN KUNSTENAARSCHAP
Metropolis M No 3-2016. Nu overal te koop, of bestel: [email protected] (€9,95 incl verzending)
METROPOLIS M KAN NIET ZONDER UW STEUN. NEEM NU EEN JAARABONNEMENT. DAN STUREN WE U DIT NUMMER GRATIS OP.
(OVV ZOMERACTIE; NB deze actie geldt alleen voor adressen in Nederland)
Lorelinde Verhees
