metropolis m

[blockquote]Point of view

Met haast mathematische precisie ontleden en manipuleren kunstenaars in de groepstentoonstelling ‘Point of View’ in Galerie Bart de werkelijkheid. Het resulteert vaak in optische illusies, maar is nooit bedrieglijk. Kuno Grommers toont foto’s van ingenieuze sculpturen, waarin het platte vlak en ruimtelijke constructie in elkaar overvloeien. Constructivisme van Tatlin meets Donald Judd. De foto’s van Femke Dekkers bevatten eveneens een spel met perspectief, maar zonder sculpturaal element. Het zijn tekeningen in de ruimte. Langzaam word je de opbouw en de werkwijze van deze Spatial Drawings (2016) gewaar. Een stukje tape verraadt het formaat; een slingerend potlood onthult het perspectief van de werken in de ruimte. Voor wie goed kijkt, biedt ‘Point of View’ zowel het raadsel als de oplossing.

Kebin Bauer en Kuno Grommer (achter) bij Galerie Bart

Kevin Bauer (voor) en Thomas van Rijs (achter) bij Galerie Bart

Femke Dekkers bij Galerie Bart

The Monolith

Om de hoek, bij Ron Mandos, in de solotentoonstelling The Monolith voert kunstenaar Levi van Veluw zijn drang tot ontleden en opbouwen door tot een verregaand onderzoek naar materiaal. Koolstof in al zijn facetten domineert de duistere en bij vlagen filmische tentoonstelling. Kabinetten met het materiaal geordend in verschillende stadia (geslepen, ruw of in poedervorm) tonen het gevecht van Van Veluw; een krachtenstrijd tussen mens en materiaal. Dit komt tot een hoogtepunt in de black box achterin de galerieruimte. Acht lage tafels in een waterbassin vormen een onheilspellend tafereel. Het doet denken aan een verstilde filmscene van de Russische regisseur Tarkovsky. De tafelbladen liggen vol met koolstof, alsof fabrieksarbeiders hun werk plots hebben laten liggen, een desolaat landschap achterlatend.

Levi van Veluw bij Galerie Ron Mandos

Levi van Veluw bij Galerie Ron Mandos

Levi van Veluw bij Galerie Rond Mandos

A spear, a spike, a point, a nail, a drip, a drop, the end of the tale

Ellen de Bruijne Projects stelt haar ruimte open voor de (sinds kort) zonder vaste locatie opererende galerie Jeanine Hofland. In A spear, a spike, a point, a nail, a drip, a drop, the end of the tale pogen de kunstenaar een landschap, hún landschap, te vangen, te communiceren of in woorden te brengen. Middels confetti, zand, dozen en collages resulteert dit in een bonte maar ingetogen zoektocht die wordt gerelateerd aan De Aleph, een verhaal van Jorge Luis Borges. Hierin lijdt de ontdekking van een punt waarin alles samenkomt tot de conclusie dat taal niet toereikend is dit alles te beschrijven. Ook de kunstenaars stuiten op de beperkingen zich uit te drukken. Niet zozeer vanwege het medium, maar vanuit de sociaal-politieke context van waaruit zij zich uitspreken. Ze worstelen net als de hoofdpersoon in De Aleph met een universele duiding van vaak zo persoonlijke dingen. Het geportretteerde landschap ontstijgt deze persoonlijke context dan ook niet, maar is bij vlagen wel prachtig: in zijn video Pequeno Grande Miúdo / Testemunho sobre a Prática de Arte (2011) brengt Cristiano Lenhardt een poëtische ode aan het mens, natuur en kunst.

Sara Ramo bij Jeanine Hofland te gast bij Ellen de Bruijne

Sara Ramo bij Jeanine Hofland te gast bij Ellen de Bruijne

Debora Bolsnoi bij Jeanine Hofland te gast bij Ellen de Bruijne

Thuis lees ik het meesterwerk van Borges’ nog eens. De ontdekking van De Aleph – die te vinden is in de negentiende trede van een keldertrap – is als volgt beschreven: “In dat gigantische ogenblik heb ik miljoenen verrukkelijke of afgrijselijke taferelen gezien; geen ervan heeft me zo verbaasd als het feit dat ze allemaal dezelfde plek bezetten, zonder gestapeld te zijn en zonder doorzichtigheid.” De Aleph toont de gelijktijdigheid der dingen. In kunst is dit meer aanwezig is dan in taal; kunst kan in dat opzicht vrijer opereren. Ik denk terug aan een klein, haast verborgen element in de tentoonstelling van Levi van Veluw. In een smalle gleuf in een van de installaties, ontvouwt zich een eindeloos schouwspel dat – heel Borgiaans – is gemaakt met spiegels. In het doorkijkje van misschien een centimeter hoog, vormt de visuele herhaling van kleine zwarte bolletjes een heel universum. Meer nog dan in de tentoonstelling bij Ellen de Bruijne, vond ik in het kabinetje van Levi van Veluw De Aleph.

Point of View

Galerie Bart, Amsterdam

t/m 15 oktober

 

The Monolith

Galerie Ron Mandos, Amsterdam

t/m 29 oktober

 

A spear, a spike, a point, a nail, a drip, a drop, the end of the tale

Ellen de Bruijne Projects, Amsterdam

t/m 5 november

Sanneke Huisman

Recente artikelen